ตอนที่ 5 นางไม่ใช่ตำนาน

เนินผาของเขาเซียนลู่ ฉางถิงซือฝุลืมตาขึ้นช้าๆ ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทำให้ศิษย์เอกนามว่าเทียนเป่า เขาได้สงสัยว่า ซือฝุของเขามีสิ่งใดที่น่ายินดีหรือ

“ซือฝุ ท่านเห็นสิ่งใดหรือขอรับ” เทียนเป่าเอ่ยถามด้วยความสงสัยเช่นนี้

“เขามาแล้ว...” ฉางถิงซือฝุเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ผู้ใดหรือขอรับ” เทียนเป่ายังคงสงสัยอยู่เช่นนี้

“สามารถปิดผนึกฮวาเฟยได้สำเร็จ” ฉางถิงเอ่ยบอกเช่นนี้

“พญามารฮวาเฟยหรือขอรับ” เทียนเป่าเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ใช่”

“นางเป็นแค่ตำนานไม่ใช่หรือขอรับ”

“นางไม่ใช่ตำนาน นางมีอยู่จริง” ฉางถิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“แล้วนางอยู่ที่ไหนหรือขอรับ”

“ทะเลเพลิง ที่กั้นระหว่างเผ่าสวรรค์และเผ่ามาร”

“ใครกันที่จะปิดผนึกนั้นเป็นผลสำเร็จ” เทียนเป่าเอ่ยถามเช่นนี้ ฉางถิงได้หลับตาลงไปเสียแล้ว

“เป็นอย่างไงบ้าง”

ไท่จื่อตรัสถามหมอหลวงลี่จี หมอหลวงลี่จีเป็นหมอหลวงที่เก่งกาจยิ่งนัก หาคนจับได้ยากสามารถรักษาได้แทบทุกโรค อีกทั้งยังเป็นศิษย์สำนักเดียวกันกับเจิ้นเหวินยงไท่จื่ออีกด้วย ไท่จื่อจึงชักชวนให้มาอยู่ด้วยกันกับพระองค์ เขาเองก็ไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด

ลี่จีกำลังบดกลีบดอกบัวและใส่น้ำต้มเดือด เคี้ยวได้สองชั่วยาม และใส่ในจานกระเบื้อง อีกทั้งยังส่งให้เฉินหลินมหาขันทีของต้าหวาง

“ยาตัวนี้จะเริ่มออกฤทธิ์อีกไม่เกินสองชั่วยาม” ลี่จีเอ่ยบอกเช่นนี้

“ข้าทำเอง” ไท่จื่อตรัสเช่นนี้ เอาถ้วยพระโอสถจากเฉินหลิน แล้วประทับนั่งบนแท่นบรรทม เฉินหลินคอยประคองพระขนองของต้าหวาง พระองค์ทรงเอาพระโอสถใส่ที่พระโอษฐ์ของต้าหวางทันที (พระขนอน แปลว่า หลัง)

“ฟู่จวินต้องหายประชวร” ไท่จื่อตรัสแผ่วเบาด้วยพระสุรเสียงเป็นกังวล ทอดพระเนตรมองต้าหวาง ที่บรรทมหลับพระเนตรอยู่เช่นนี้