ตอนที่ 4 บัวมังกร

ฝูหลินก้าวเดินออกจากตัวเรือนไปยังสวนจำลองขาดใหญ่ และนางก้าวเดินอย่างมั่นคงไปที่ริมสระบัวขนาดใหญ่ทอดสายตามองดูดอกบัวขนาดใหญ่ที่ยังหุบอยู่เช่นนั้น ฝูหลินเป็นคนเลี้ยงดูบัวดอกนี้มาหลายปี นางเพียงอายเห็นว่าเมื่อไหร่หนอ มันจะผลิเบ่งบานให้เชยชม

“เจ้าดอกบัว เจ้าอยู่หลายพันปีเมื่อใดหนอจะบานเสียที” ฝูหลินเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา และนั่งลงยองๆ ทอดสายตามองดูดอกบัวอยู่ชั่วครู่ แต่ทันใดนั้น นางกลับแปลกใจยิ่งนัก เมื่อดอกบัวดอกนั้นมีลำแสงสีทองออกมาจากดอก และเริ่มเบ่งบานออกมาอย่างช้าๆ เป็นสีขาวด้านใน

“ในที่สุดเจ้าก็บานสักทีนะ เจ้าดอกบัว” ฝูหลินเอ่ยบอกความยินดี และใช้นิ้วจิ้มลงบนดอกบัว

แต่ทันใดนั้นกลับมีบุรุษรูปงามโหนเถาวัลย์ดึงดอกบัวไปต่อหน้าต่อตาของนางทันที ทำให้นางตกใจเป็นยิ่งนัก และเขาก็ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือ ไท่จื่อแห่งแคว้นหยาง เจิ้นเหวินยง

“ได้แล้ว” ไท่จื่อตรัสเช่นนี้ ทรงกำลังจะเอาดอกบัวดอกนั้นใส่กระเป๋าสะพาย

“เจ้า...นั้นมันดอกบัวของข้า กล้าดีอย่างไร มาเอาดอกบัวของข้าไป” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงโกรธจัด อีกทั้งมือเรียวยื้อดอกบัวในกระเป๋าของพระองค์ แต่ไท่จื่อกลับใช้พระหัตถ์จับแขนของนางไว้

“อย่าพึ่งหาเรื่องข้า...ข้ารีบ” ไท่จื่อตรัสเช่นนี้ แล้วจึงจับมือนางออกไปโดยทันที แต่หญิงสาวกลับยื้อดอกบัวจากพระหัตถ์ของพระองค์อีกครั้ง และใช้กำหมัดชกลงที่พระพักตร์ของพระองค์

แต่ทว่าไท่จื่อไหวพระองค์ทันหักหลบนางโดยทันที แต่นางวาดเท้าเตะที่ก้านพระศอ แต่พระองค์ทรงใช้พระหัตถ์ผลักนางยันไว้ นางจึงเตะที่พระชานุของพระองค์ พระองค์ก็หักหลบ พอได้จังหวะไท่จื่อทรงจับนางรวบตัวนางเข้ามาในอ้อมพระอุระโดยทันที (พระชานุ แปลว่า เข่า)

“ปล่อยข้านะ!!! ...เจ้าบ้า” ฝูหลินตะโกนก่นด่าและใช้ฟันกัดพระกรขององค์ไท่จื่อ

“เจ้ามีปัญญากัดได้...กัดไป” ไท่จื่อตรัสด้วยพระสุรเสียงเรียบเฉย นางจึงเลิกกัด

“ปล่อยข้านะ” นางหันไปตะโกนใส่พระพักตร์ จังหวะนั้นพระองค์ทรงหันพระพักตร์หานาง ริมฝีปากสวยได้รูปประทับบนริมพระโอษฐ์หนาไม่ทันตั้งตัว เมื่อพระองค์สบโอกาสใช้พระหัตถ์ข้างหนึ่งดันนางมาประทับพระโอษฐ์แน่นขึ้นทันที จนหญิงสาวเริ่มขาดอากาศหายใจ จึงพระองค์ถอนพระโอษฐ์หญิงสาวใช้มือผลักพระองค์ทันที

“คนฉวยโอกาส” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวใช้มือตบลงบนพระพักตร์ของไท่จื่ออย่างจัง

“มือเจ้าหนักเอาการ ตบทีหน้าข้าชาไปหมดเลย” ไท่จื่อตรัสเช่นนี้ อีกทั้งยังแย้มพระโอษฐ์ทอดพระเนตรนาง

“เอาบัวของข้าคืนมา” ฝูหลินเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน มือเรียวของนางยื้อก้านดอกบัวจากพระหัตถ์ของพระองค์ ไท่จื่อจึงทรงรีบใส่กระเป๋าทันที แล้วทรงเอาเชือกจากกระเป๋า โยงมัดนางโดยไม่ให้นางได้ตั้งตัว และผูกกับต้นไม้อย่างรวดเร็ว

“ปล่อยนะ เจ้าคนบ้า ปล่อยซิ ปล่อยข้า...” ฝูหลินก่นด่าด้วยความโมโห

“ปล่อยเจ้า ข้าก็โดนตบ ข้าก็โดนกัด กูเหนียงอะไรกันดุอย่างกับสุนัข...” ไท่จื่อตรัสเช่นนี้ และใช้พระหัตถ์ลูบบนพระกรที่โดนนางกัดจนมีรอยเลือด

“ปล่อยข้านะ...ปล่อยข้าสิ” นางตะโกนใส่พระองค์ทันทีด้วยความเกรี้ยวกราด

“อีกสักพักก็มีคนมาช่วยเจ้า ยืนตรงนั้นไปก่อนแล้วกัน ข้าไปก่อนนะ” ไท่จื่อตรัสเช่นนี้ อีกทั้งยังแย้มพระโอษฐ์ทอดพระเนตรมองใบหน้างามไร้ที่ติ แล้วจึงเสด็จจากไปทันที

“อย่าให้ข้าเจอเจ้าอีกนะ เจ้าบ้าเอ๊ย โอ๊ย ศิษย์พี่ใหญ่ ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย”