ตอนที่ 3 ข้าโตแล้ว

ฝูหลินก้าวเดินลัดเลาะตามทางด้วยความชำนาญไปยังเรือนไม้ของตัวเอง พอก้าวไปถึงเรือนไม้ นางจึงมองซ้ายแลขวา เห็นว่าไม่มีใครอยู่ในเรือนไม้ นางจึงก้าวเดินขึ้นเรือนไม้เข้าไปในห้องพักโดยทันที ฝูหลินมองที่นอนที่สาวใช้ที่เตรียมไว้ให้ นางจึงกระโดดนอนบนเตียงโดยทันที แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงโล่งใจ

“ถึงห้องเสียที ดีนะที่หยางฟู่ไม่อยู่ไม่งั้น ข้าได้หลังขาดแน่ เมื่อคราวที่แล้ว ก้นระบมไม่หายเลย” ฝูหลินเอ่ยเช่นนี้ และหลับตาลงด้วยความสบายใจ (หยางฟู่ แปลว่า พ่อบุญธรรม)

“ฝูหลิน” เสียงของชายผู้หนึ่งดังขึ้นเบาๆ

“ว่าไง” หญิงสาวตอบรับอย่างไม่เต็มใจ เพราะนางไม่ได้ใส่ใจในน้ำเสียง และคำพูดของเขาแต่อย่างใด

“ฝูหลิน” ชายผู้นั้นเอ่ยขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ทำให้ฝูหลินกลับแปลกใจยิ่งนัก

“เสียงคุ้นๆ เหมือนข้าเคยได้ยินจากที่ใดหนา” นางเอ่ยบอกเช่นนี้ และลืมตาขึ้น แต่ยังคงไม่ใส่ใจ และเอ่ยต่ออีกว่า

“หรือจะเป็นหยางฟู่ แล้วจะมาได้อย่างไง อีกอย่างหยางฟู่ก็ติดงานเรื่องการประลอง” ฝูหลินเอ่ยบอกเช่นนี้ทอดมองไปรอบห้อง แล้วหรี่ตาลงตรงหน้าประตู

“หยางฟู่!!!” ฝูหลินร้องด้วยความตกใจ แล้วจึงลุกขึ้นยืนข้างเตียง เพราะเห็นว่าหยางฟู่ของนาง ถือไม้เรียวขนาดไม่ใหญ่พร้อมที่จะตีสั่งสอนนาง

“ข้าเอง” ฉางถิงเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยชวนขนลุก ทำให้ฝูหลินมีความหวาดกลัวในใจ

“หยางฟู่ ท่านไม่ไปดูเรื่องการประลองของอีกสามวันเหรอเจ้าคะ” ฝูหลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ข้าดูแล้วจึงมาดูเจ้า...”

ไม่ทันที่ฉางถิงจะเอ่ยบอกจบ ฝูหลินจึงรีบเอ่ยบอกโดยทันที

“ไม่ต้องดูข้าก็ได้...ข้าโตแล้ว”

“อย่ามายอกย้อนข้า ข้าสั่งเจ้าแล้วใช่ไหมว่า อย่าออกจากสำนักเซียนลู่” ฉางถิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน

“เจ้าค่ะ ข้ารู้แต่ข้าอยากออกไปข้างนอก ไปเที่ยวเล่นบ้างเหมือนคนอื่น” ฝูหลินเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

“ไม่ได้” ฉางถิงเอ่ยบอกเสียงแข็ง ยื่นคำขาด

“ทำไมละเจ้าคะ” ฝูหลินเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ไม่ต้องถาม ข้าบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้” ฉางถิงเอ่ยบอกกับฝูหลินจบ แล้วหันไปหาสาวใช้ที่อยู่ด้านนอกชานพัก

“ยวนหยาง เจ้าดูนางให้ดี อย่าให้นางออกไปได้เหมือนวันนี้ มิฉะนั้นเจ้าโดนเฆี่ยนหลังขาดแน่” ฉางถิงเอ่ยเช่นนี้ ยวนหยางที่อยู่นอกเรือนจึงรับคำสั่งโดยทันที

“เจ้าค่ะ” ยวนหยางรับคำสั่งซือฝุ แล้วเขาก็ออกไป ยวนหยางย่อตัวเล็กน้อย ขณะที่ฉางถิงก้าวเดินผ่านหน้านางไป นางจึงก้าวเดินเข้ามาในห้องนอนของฝูหลิน นางเห็นว่าฝูหลินนั่งถอนหายใจด้วยอาการห่อเหี่ยว

“หยางฟู่...ทำไมต้องขังข้าให้อยู่แต่ในสำนัก...”

"ซือฝุท่านเป็นห่วงคุณหนู..." ยวนหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม แล้วรินน้ำชาให้ฝูหลิน

“ข้าเบื่อ...ข้าอยากไปเที่ยวบ้าง” ฝูหลินเอ่ยบอกเช่นนี้ และรับน้ำชาดอกท้อมาดื่ม

"...."