บทที่ 7: คมดาบแห่งคำสาบาน

เซียวหานยืนอยู่เบื้องหน้าดาบสลักมังกร ใบดาบที่ส่องประกายราวกับกระจกเงินสะท้อนแสงจันทร์ แสงที่อาบไล้ดาบนั้นดูงดงามราวกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกเก็บรักษาไว้จากกาลเวลา

ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังดาบเล่มนั้นด้วยความมุ่งมั่น แต่ขณะเดียวกัน ความหวาดกลัวและความลังเลก็แฝงอยู่ในใจ ความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา

“เจ้าเชื่อหรือว่าเจ้าสามารถครอบครองดาบนี้ได้จริง?” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากเบื้องหลังของเขา

เซียวหานหันกลับไปพบกับเงาร่างหนึ่งที่ปรากฏขึ้นในความมืด มันคือชายชราผู้มีดวงตาแหลมคมและใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งกาลเวลา

“เจ้าเป็นใคร?” เซียวหานถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้มั่นคง

“ข้าคือผู้พิทักษ์แห่งดาบสลักมังกร...” ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เงียบสงบ “หน้าที่ของข้าคือการปกป้องดาบนี้จากผู้ที่ไม่คู่ควร”

“ข้ามาที่นี่เพื่อพิสูจน์ตัวเอง” เซียวหานกล่าว น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “ข้าไม่ต้องการอำนาจหรือเกียรติยศ ข้าต้องการใช้ดาบนี้เพื่อทำในสิ่งที่ถูกต้อง”

ชายชราเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะกล่าวว่า “ความตั้งใจของเจ้านั้นยิ่งใหญ่นัก แต่การพิสูจน์ตัวเองไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะทำได้เพียงแค่คำพูด... เจ้าจะต้องพิสูจน์ด้วยการกระทำ”

ทันใดนั้น ผนังห้องโถงที่เคยสงบนิ่งก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เสียงก้องกังวานดังขึ้นราวกับเสียงคำรามของมังกรที่โกรธเกรี้ยว พื้นดินเริ่มแยกออกจากกัน และเบื้องหน้าของเซียวหานปรากฏเป็นหลุมลึกที่เต็มไปด้วยความมืดมิด

“การทดสอบที่แท้จริงกำลังจะเริ่มขึ้น” ชายชรากล่าว “เจ้าจะต้องเผชิญหน้ากับความกลัวที่ซ่อนอยู่ในใจของเจ้า และผ่านมันไปให้ได้”

เซียวหานมองไปที่หลุมลึกเบื้องหน้า เขารู้ว่าการถอยกลับไม่ใช่ตัวเลือกอีกต่อไป เขาต้องก้าวไปข้างหน้า ไม่ว่ามันจะหมายถึงอะไรก็ตาม

“ข้าพร้อมแล้ว” เซียวหานกล่าว น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ

เขาก้าวเท้าลงไปในหลุมลึกอย่างไม่ลังเล ความมืดที่ปกคลุมรอบตัวทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกกลืนกิน แต่เขายังคงเดินต่อไป

ทันใดนั้น เขาก็พบว่าตนเองยืนอยู่ในทุ่งกว้างที่เต็มไปด้วยแสงแดดอันอบอุ่น เสียงนกร้องเพลงแว่วมากระทบโสตประสาท ดอกไม้หลากสีสันเบ่งบานอยู่รอบตัว

“นี่มัน...” เซียวหานพึมพำอย่างงุนงง

แต่ก่อนที่เขาจะได้คิดอะไรต่อ ภาพหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า มันคือหลี่เหยียนที่ยืนอยู่ในทุ่งดอกไม้ นางยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความรัก

“หลี่เหยียน...” เซียวหานเรียกชื่อของนางด้วยความประหลาดใจ

นางเดินเข้ามาใกล้เขา มือของนางยื่นมาจับมือเขาไว้ ความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากมือนั้นทำให้หัวใจของเขารู้สึกสบายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“เจ้ามาที่นี่เพื่อข้าใช่ไหม?” หลี่เหยียนถาม น้ำเสียงของนางอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความหวัง

“ใช่ ข้ามาที่นี่เพื่อเจ้า...” เซียวหานกล่าวอย่างจริงจัง “ข้าไม่ต้องการอะไรนอกจากการปกป้องเจ้า”

ทันใดนั้น ภาพของหลี่เหยียนก็เริ่มสั่นไหว ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทราวกับไร้วิญญาณ รอยยิ้มที่อ่อนโยนกลายเป็นรอยยิ้มอันน่าสะพรึงกลัว

“เจ้าไม่สามารถปกป้องข้าได้...” เสียงของนางเปลี่ยนไปเป็นเสียงที่เย็นชาและเยือกเย็น “เจ้าเป็นเพียงผู้ที่ล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า...”

“ไม่! ข้าจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น!” เซียวหานตะโกนออกมาอย่างรุนแรง ความโกรธที่ถูกกดเก็บไว้ในใจพุ่งพล่านออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้

ภาพของหลี่เหยียนหายไป เหลือไว้เพียงทุ่งกว้างที่กลายเป็นความว่างเปล่า

“เจ้าจะต้องต่อสู้กับตัวเอง...” เสียงของชายชราดังก้องขึ้นอีกครั้ง “ถ้าเจ้าไม่อาจก้าวผ่านความกลัวในใจของเจ้าได้ เจ้าจะไม่มีวันคู่ควรกับดาบสลักมังกร”

เซียวหานทรุดตัวลงกับพื้น หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและความสิ้นหวัง แต่เขาก็รู้ว่าเขาไม่สามารถยอมแพ้ได้

“ข้าจะพิสูจน์ตัวเอง...” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว “ไม่ใช่เพื่อดาบ...แต่เพื่อหลี่เหยียน...”

แสงสว่างเริ่มส่องลงมาจากท้องฟ้า แผ่กระจายไปทั่วทั้งทุ่งกว้าง เซียวหานรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่ค่อย ๆ เติมเต็มในจิตใจของเขา

การทดสอบของเขายังไม่สิ้นสุด แต่เขาก็รู้ว่าเขาจะไม่หยุดเดินต่อไปจนกว่าจะถึงจุดหมาย...