ตอนที่3

…หวังว่าคนอย่างนายเจเดนคงจะไม่หลงหล่อนอีกคน ซึ่งในขณะที่ญาติผู้ใหญ่ กลับพออกพอใจกับลูกสะใภ้หน้าหมวยคนนี้จนออกนอกหน้า แล้วลูกชายอย่างเขา จะตกกระป๋องไหมเนี่ย

“ผมจะออกไปข้างนอก คุณก็จัดการกับตัวเองไปนะ”

ตาคมใสผันมอง คิ้วที่วาดไว้อย่างดีขมวดเข้าหากันแล้วคล้ายออก สายตาตำหนิ

…ยามไม่จับปากกา หรืออยู่ต่อหน้าบุคคลใต้บัญชา ชายผู้นี้ก็เหมือนเด็กน้อยที่เอาแต่ใจอยู่ดี!

“คุณแม่สั่งว่าไงคะ”

มุมปากยักหนากระตุกเพียงนิด “สั่งไว้ว่า ห้ามออกจากห้อง จนกว่าจะถึงพรุ่งนี้เช้า” เขาพูดหนักแน่นทุกคำ

“แล้วคุณจะออกไปเพื่อ?” เธอถลึงตาถาม

“หรือคุณกล้าถอดผ้าต่อหน้าผมหรือครับ” เสียงนั้นดูท้าทาย ทำให้เจ้าสาวป้ายแตงหืดขึ้นคอ ใบหน้าที่แต่งไว้อย่างงดงามเชิดขึ้น แล้วตอบกลับไป

“ห้องน้ำมีกลัวอะไรคะ”

โอ้ย! นึกว่าจะแน่… “ชุดรุ่มร่าม ถอดในห้องนี่แหละ หรือจะให้ผมช่วย” ว่าแล้วก็ทำทีเดินเข้ามา เพื่อทำตามที่ปากพูด

“หยุดเลย” เธอยกมือขึ้นเพื่อรั้งให้เขาหยุดการกระทำกับในสิ่งที่พูด

“ทำไม อายเหรอ”

“ก็ไม่ได้อาย”

“ไม่อายก็ให้ผมช่วยถอดสิ ผมเก่งนะเรื่องถอด” ประโยคหลังที่มาพร้อมสายตากรุ่มกริ่ม ทำเอามียาถึงกับหน้าถอดสี และกลืนน้ำลายลงคอในรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

คนอะไร อยู่ใกล้แล้วรู้สึกกระหายน้ำ! คิดแล้วก็หน้าแดงซ่าน

“ไม่ต้องเขินนา” เขาเย้าต่อเมื่อได้ทีตัวเอง มียาหน้าเชิดขึ้น กลบความรู้สึกขวยเขินทิ้งไป

“เขิน ใครเขินหลงตัวเองจังเลยนะคุณ”

“ไม่เขินแต่ผมเห็นหน้าคุณแดงแจ้เลยนะ”

“ใครบอก เขาแต่งหน้ามาแบบนี้ต่างหาก” เจ้าสายป้ายแดงเถียงคอตั้ง

เจเดนกดขำ ถึงหน้าหล่อนจะแต่งสีกลบมายังไง แต่สีเลือดฝาดที่เกิดจากธรรมชาติ บวกกับสีผิวที่ขาวเนียน ไม่มีใครที่ดูไม่ออกว่าตอนนี้หล่อนรู้สึกเช่นไร

“จะเอาชนะผมให้ได้สิ” เขากอดอกมองเธออย่างจับผิด

“คุณนั้นแหละจะเอาชนะผู้หญิงตัวเล็ก ๆให้ได้ใช่ไหมคะ…” เธอจับปากจีบคอย้อนให้

“แล้วยอมให้ชนะป่าวล่ะ เห็นเถียงฉอด ๆคอขึ้นเอ็นหมดแล้วเนี่ย” แล้วชี้มาที่ลำคอระหงของเธอ เพื่อย้ำชัดว่าเธอเป็นเช่นนั้นจริง

แม้นิ้วนั้นจะอยู่ในระยะไกล แต่เธอก็เอียงหลบ “ถึงตัวจะเล็ก แต่ก็ไม่ง่ายให้คุณข่มเหงหรอกค่ะ” เธอยืนยัน เพราะอยู่เมืองนอกเจอแต่พวกฝรั่งหุ่นใหญ่ยักษ์ ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย จนทุกวันนี้เธอเลยชิน

เหมือนเด็กแข่งกันอยากเอาชนะและไม่ยอมให้กัน

เจเดนกลืนน้ำลายลงคอ “…แน่ล่ะสิคนอย่างเธอไม่รู้จักกลัวอะไรหรอก ขนาดผู้ชายที่ไม่รู้จัก เธอก็ยังแต่งงานด้วย”

เขายังวกกลับมาเรื่องเดิมที่ทำให้มียารู้สึกปวดใจ

“มันไม่ต่างกับคุณนั่นแหละ อย่ามาว่าคนอื่นเลยดูตัวเองด้วย”

 คนถูกย้อนกลับถึงกับหน้าเจื่อน นี่เขาอายุมากกว่าหล่อนหลายปี หล่อนไม่เห็นหัวเขาเลย!

…ยัยนี่ร้ายใช่ย่อยว่ะ จะมาเป็นแม่คนที่สองหรือไง เจเดนบ่นอย่างหงุดหงิด

“แล้วแต่จะทำอะไรก็ทำ” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นดึงเนคไท พร้อมกับเสื้อสูทสีขาวพาดไว้บนเก้าอี้หน้ากระจกหลังจากนั้นก็ปลดกระดุมที่แขนเสื้อถลกขึ้นทั้งสองข้าง

แม้ท่าทางจะนิ่งขรึมแต่ก็ทำให้มียามองดูไม่วางตา ก่อนที่เขาจะเดินไปล้มตัวลงนอนแผ่หราอยู่บนเตียง เธอก็รีบผันหน้ากลับมาอย่างไว

เธอควรภูมิใจที่ได้ผู้ชายอย่างเขามาครอบครอง และทำผู้หญิงนับร้อยต่างอกหักสิ!

เจ้าสาวป้ายแดงมองค้อน ทำปากขมุบขมิบก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่ทางโรงแรมวางไว้เดินเข้าห้องน้ำไป

ผ่านไปเกือบชั่วโมงก็เดินกลับออกมา ในสภาพหัวชี้ฟู โดยมีผ้าขนหนูสีขาวพันรอบกายพร้อมกับชุดเจ้าสาวที่เธอหอบออกมาแล้วแขวนไว้ โดยเก็บอาการเขินอายไว้ ทั้งที่เธอไม่เคยอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายคนไหนมาก่อนสองต่อสองในห้องนอน

…ก็แค่ปากดีอยากเอาชนะ เพื่อให้รู้ว่ามีผู้หญิงอีกคน ที่ไม่ยอมผู้ชายอย่างเขาง่าย ๆซึ่งก็คือเธอ!

…แต่ก็นั่นแหละ จะอายอะไรในเมื่อแต่งงานจดทะเบียนกันแล้ว ไม่วันใดก็วันหนึ่งที่ต้องมีกันและกัน หรือจะไม่มีวันนั้นเลยก็ไม่รู้!

เจเดนที่พักสายตาก่อนหน้านั้นเหลือบตาขึ้นมองเมื่อกลิ่นหอมของสบู่อ่อนๆ ลอยแตะจมูก พลอยทำให้ตัวเองรู้สึกผ่อนคลายและสดชื่นไปด้วย

“ตาคุณเข้าไปอาบน้ำแล้วนะคะ” เธอพูดขึ้นหลังจากที่เห็นว่าเขายังนอนแผ่อยู่บนเตียงในท่าเดิม ที่สำคัญประกายตาที่กำลังมองมา ซึ่งเธอไม่สามารถอ่านมันออก ว่าเขากำลังคิดอะไรกันแน่…