บทที่ 1 เพื่อนก็อยู่ส่วนเพื่อนเถอะ

“แล้วแกไม่อธิบายกับมันไปล่ะว่าแกกับฉันไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“..........”

“อ๋อ...เข้าใจละ”

“เข้าใจอะไร?”

“มันคงให้แกแก้ผ้าให้มันเอาสินะ ถึงจะเชื่อว่าแกกับฉันไม่เคยมีอะไรกัน...”

“..........”

‘ตามตะวัน หรือ เจ้าตาม’ หลบสายตาวูบ ก่อนจะยกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่มหลายอึกติดกันโดยไม่หันมาสนใจคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อีกเลย

‘ติณณภัทร์ หรือ เต็นท์’ เหยียดริมฝีปากยิ้มและหมุนเก้าอี้หันไปหาหญิงสาวทั้งตัว มือหนาเขาจับเก้าอี้ทรงสูงที่เธอนั่งดึงให้เข้ามาใกล้ ๆ

“แล้วทำไมไม่ให้มันพิสูจน์” เสียงเข้มเอ่ยถามพร้อมกับใช้ปลายนิ้วเก็บปอยผมหญิงสาวทัดหู

มือบางยกขึ้นปัดมือหนาที่มารุ่มร่ามตามลำตัวให้ออกห่าง ดวงตาวาววับจ้องมองเขาอย่างถือโทษ ติณณภัทร์ หัวเราะในลำคอ ก่อนจะปล่อยมือออกแต่ไม่ขยับกายออกห่าง

“ก็รักมันมากไม่ใช่หรือไง...ทำไมไม่ยอมมีอะไรกับมัน” ราวกับน้ำเย็นจัด ๆ สาดเข้าใส่ใบหน้าเธอ

“เรื่องของฉัน” หญิงสาวไม่สนใจท่อนขาที่คร่อมขาทั้งสองข้างของเธออยู่ เธอหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์แทน

“มันสาดไวน์ใส่แกใช่ไหม?”

“ฉันสาดใส่มันก่อน และมันเลยสาดคืน” ติณณภัทร์ขบสันกรามแน่น คนข้าง ๆ เหมือนรู้นิสัยของเพื่อนสนิทดี จึงหันไปตบบ่าแกร่ง

“ช่างหัวมันเถอะ ฉันเอาขวดไวน์ตีหัวมันไปด้วย ยังไม่รู้เลยว่ามันจะเอาเรื่องฉันหรือเปล่าเพราะมันโทรบอกแม่มัน”

“ช่างหัวแม่มันสิ! ถ้ามีปัญหาฉันเคลียร์เองแกก็อยู่เฉย ๆ สวย ๆ ไป และอย่าให้รู้ว่าไปยุ่งกับมันอีกนะ”

“เป็นผัวหรือไงทำตัวมาหึงมาหวง เป็นแค่เพื่อนก็อยู่ส่วนเพื่อนเถอะ” เสียงอ้อแอ้พูดออกมา ก่อนที่ต้นแขนเรียวเล็กจะถูกกระชากไป

“เวลาดื่มแล้วปากจะแข็งแรงแบบนี้ทุกทีเลยใช่ไหม?” รอยยิ้มหวานส่งมาให้แทนคำตอบ

“ก็ไม่ได้ดื่มนานแล้ว นี่ก็พึ่งกลับมาดื่ม...ไม่ต้องกลัวหรอกวันนี้ฉันไม่พลาดท่าเสียทีแกอีก” ตามตะวันบิดแขนออกจากการจับกุม แต่ติณณภัทร์กลับหัวเราะในลำคอแทน

“ฉันไม่อยากติดโรคจากแก” ตามตะวันย้ำ ฝ่ามืออุ่นร้อนกระชับเอวบาง และดึงเข้ามาหาตัว ดวงตาวาววับมองเขาอย่างโกรธเคือง

“ก็บอกว่าป้องกันตลอด...ถ้าจะไม่ป้องกันก็มีแต่กับแกนี่แหละ” น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบชิดกกหู ก่อนใบหน้าจะหงายไปด้านหลังเพราะเจ้าของเรือนร่างอรชรกระชายกลุ่มผมตรงท้ายทอยเขาแทน

“หุบปากไปเลยไอ้เต็นท์! ของขาดหรือไงถึงได้มาควานหาเอาแถวนี้!”

“แล้วได้ไหมล่ะ! เพี๊ยะ!” ใบหน้าคมคายสะบัดไปตามแรงตบ มันไม่ได้แรงมากแต่ก็แสบ ๆ ผิวหน้าอยู่เหมือนกัน ติณณภัทร์หัวเราะ ก่อนจะคว้าข้อมือหญิงสาวให้ลุกขึ้นตามมา

“ไปไหน! ไอ้เต็นท์! ปล่อยนะ!”

“ไปนั่งโต๊ะฉันไง ไปสนุกกันเถอะ เอาน่าไม่ต้องกลัว เด็ก ๆ รอฉันอยู่ที่โต๊ะเต็มเลย!”