ตอนที่ 7 เนื้อหอม

ตอนที่ 7 เนื้อหอม

เช้าวันเสาร์ เป็นวันหยุดของไออุ่น แต่ไม่ใช่วันหยุดของภีรภัทร เขายังคงต้องทำงานในหน้าที่คนขับรถเหมือนเดิม

"หนูดี...ทำอะไรอยู่เหรอ" ไออุ่นเดินเข้ามาในห้องครัว อยากชวนหนูดีไปปั่นจักรยานเล่นที่สวนสาธารณะด้วยกัน แต่ดูเหมือนว่าวันนี้หนูดีจะไม่ว่าง

"หนูดีกำลังช่วยแม่รูดชะอมค่ะ"

"พี่มาชวนหนูดีไปปั่นจักรยานเล่น...ไปนะ" หนูดีเป็นเด็กน่ารัก ไม่ว่าไออุ่นจะไปไหนเธอก็มักจะคิดถึงน้องสาวคนนี้เสมอ

"พี่อุ่นไปเถอะ วันนี้หนูดีมีทำรายงานส่งอาจารย์กลัวไม่เสร็จ เอาไว้วันหลังนะคะ"

"ว้า...พี่ลืมบอกไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ถ้างั้นพี่ไปกับพี่ภีร์สองคนก็ได้"

"พี่อุ่นไปเถอะ ถ้าหนูดีไปด้วย วันจันทร์คงไม่มีรายงานส่งอาจารย์แน่ๆ"

"ถ้างั้นก็อยู่บ้านทำการบ้านไป พี่ไปก่อนนะ"

"ค่ะ" หนูดีต้องช่วยแม่ของเธอทำงานบ้านเล็กๆน้อยๆ แล้วยังมีหน้าที่ที่ต้องเรียนหนังสืออีกด้วย ไออุ่นจึงเดินกลับออกมาขึ้นรถที่กำลังจอดรอเธออยู่

"เชิญครับคุณหนู"

"ขอบคุณค่ะ" ภีรภัทรยังคงทำหน้าที่เปิดและปิดประตูรถให้กับคุณหนูไออุ่นเหมือนเดิม เนื่องจากมันเป็นหน้าที่ของเขา

ส่วนเธอตั้งแต่ที่รู้ว่าเขาเป็นใคร เธอก็ไม่เคยมองว่าเขาเป็นลูกจ้างอีกเลย เธอมองเขาเป็นคนช่วยอำนวยความสะดวก เป็นเพื่อนร่วมทางไปไหนไปด้วยกัน ที่สำคัญคือเธอสามารถออกคำสั่งได้ ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่รู้ก็ตามว่าเขาเข้าหาเธอด้วยเหตุผลอะไร แต่เธอมั่นใจว่าเขาไว้ใจได้

"พี่ภีร์แต่งตัวแบบนี้ดูแปลกตาดีนะคะ" เมื่อวานเธอสั่งให้เขาแต่งตัวตามสบายออกจากบ้านมาได้เลย เนื่องจากวันนี้เธอและเขาจะไปปั่นจักรยานด้วยกัน เมื่อก่อนเคยมีพี่กัปตันคอยเป็นเพื่อนพาไปตลอด ตอนนี้พี่ไม่อยู่คงต้องพึ่งพาเขา

ไออุ่นสวมเสื้อยืดคอกลมสีขาว กางเกงวอร์มสีกรมและรองเท้าผ้าใบ ส่วนผมรวบสูงแล้วมัดไว้มองด้านหลังเหมือนเด็กมัธยม ส่วนภีรภัทร เขาสวมกางเกงวอร์มขายาวสีดำกับเสื้อเชิ้ตผ้านิ่มสีเทาและรองเท้าผ้าใบ

เมื่อมาถึงสวนสาธารณะ ทั้งสองก็พากันลงจากรถแล้วเดินไปหาที่เช่าจักรยาน แต่ในขณะที่กำลังเดินเข้าไป ก็มีผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งเดินสวนออกมา ชนเข้ากับไออุ่นเต็มๆราวกับตั้งใจชน

"โอ๊ย!"

"ขอโทษครับ น้องเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ" เขาคนนั้นที่แกล้งเดินชนรีบเข้ามาโอบตัวไออุ่นเอาไว้ ทำทีเป็นผู้หวังดีฝ่ามือของเขาลูบๆคลำๆเนื้อตัวของไออุ่นแสดงความเป็นห่วงไม่ได้หยุด

"นี่! มึงกำลังทำอะไรน่ะ" ภีรภัทรเดินตามหลังไออุ่นมารีบดึงไออุ่นกลับมา แล้วใช้ฝ่ามือผลักหน้าอกของผู้ชายคนนั้นอย่างแรงด้วยสีหน้าเอาเรื่อง

"มาด้วยกันเหรอครับ"

"เออ!" ภีรภัทรตะคอกใส่หน้าผู้ชายคนนั้นทันที มันไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับมา แต่เลือกที่จะมองหน้าไออุ่นนิดหน่อยก่อนที่จะรีบเดินจากไปด้วยสีหน้าเสียดาย

"คุณหนู ไม่เป็นอะไรนะครับ เมื่อกี้มันลวนลามคุณหนู"

"อุ่น...อุ่นไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมากเธอไม่ทันได้ตั้งตัว รู้สึกตกใจอยู่มากเหมือนกัน

"ระวังตัวหน่อยครับ คนสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้" ใบหน้ายิ้มแย้มในตอนแรก เจอเหตุการณ์เมื่อสักครู่ไป สีหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่พอได้เห็นอาการเป็นห่วงของเขา ใบหน้าของเธอก็เริ่มคลี่ยิ้มออกมาได้อีกครั้ง

ทั้งสองเดินไปเช่าจักรยานสองคันมาปั่นเล่นด้วยกัน ปั่นไปเรื่อยๆชมธรรมชาติ ชมต้นไม้ดอกไม้ในสวนแห่งนี้ ในตอนแรกภีรภัทรไม่ค่อยอยากมาสักเท่าไหร่นักแต่ขัดไม่ได้ แต่พอได้ลองมาแล้ว รู้สึกดีอยู่ไม่น้อยเหมือนได้พาตัวเองมาผ่อนคลาย

ทั้งสองคนพากันปั่นจักรยานไปได้สักพักขาก็เริ่มเมื่อยจึงชวนกันหยุดพัก แต่ในขณะนี้เองเหมือนมีคนรู้จักภีรภัทรมาเจอเข้า แต่ไม่รู้ว่าไออุ่นเป็นใคร

"นั่นพี่ภีร์นี่" หญิงสาวสามคนอายุพอๆกับไออุ่นเห็นจะได้สะกิดกันให้หันมามองทางที่ภีรภัทรกับไออุ่นยืนอยู่ และแล้วพวกเธอทั้งสามคนก็เดินเข้ามาทัก

"พี่ภีร์สวัสดีค่ะ มากับใครคะ" สายตาของคนถามมองไปที่ไออุ่นอย่างไม่ชอบค่อยใจนัก แต่ภีรภัทรก็ไม่คิดที่จะตอบ...เขารำคาญผู้หญิงพวกนี้ที่สุด

"ใครๆก็รู้ว่าพี่ภีร์ยังไม่มีแฟน ต้องเป็นน้องสาวแน่ๆ" หนึ่งในสามคนพูดขึ้นช่วยเพื่อนเมื่อเห็นว่าภีรภัทรนิ่งเงียบไม่ยอมตอบ ราวกับประโยคเมื่อสักครู่ของพวกเธอเป็นเพียงแค่เสียงลม

"พี่ภีร์คะ ไม่ได้ยินที่พวกเราพูดเหรอคะ" ทางด้านไออุ่น เธอยืนมองเขาและผู้หญิงพวกนี้ตาปริบๆ กำลังดูปฏิกิริยาของผู้ร่วมสนทนาและท่าทีของเขาที่มีต่อผู้หญิงทั้งสามคนนี้

"ผมไม่รู้จักพวกคุณ" น้ำเสียงเซ็งๆของภีรภัทร ทำให้ไออุ่นแอบหัวเราะเบาๆ เธอพอจะมองออกแล้วว่าเขารำคาญ

"แล้วผู้หญิงคนนี้ใครเหรอคะ" หนึ่งในสามคน ตั้งคำถามขึ้นพร้อมกับมองมาที่ไออุ่น

"ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกคุณ มาทางไหนเชิญกลับไปทางนั้นเลย" ปากร้าย! แต่ไออุ่นกลับรู้สึกชอบ และนั่นจึงทำให้สีหน้าของผู้หญิงทั้งสามคนดูน่าสงสารขึ้นมาทันที

"พี่ภีร์...พูดเล่นใช่มั้ยคะ" ภีรภัทรหันมามองหน้าไออุ่น ทั้งสองสบตากันนิดหน่อย ไออุ่นจึงพูดขึ้นมาว่า

"พี่ภีร์คะ อุ่นหิวน้ำ"

"เดี๋ยวผมไปซื้อให้ รอสักครู่นะครับ" พูดจบเขาก็ปั่นจักรยานออกไปเลย ราวกับรำคาญนักหนา โดยทิ้งให้ไออุ่นรับหน้าอยู่คนเดียว ซึ่งเขาคิดว่าเธอคงเอาอยู่ เพราะประโยคเมื่อสักครู่ของเธอไล่ให้เขาออกไป เมื่อภีรภัทรปั่นจักรยานออกไปจากตรงนั้นแล้ว ผู้หญิงหนึ่งในสามคนที่มาด้วยกัน ก็รีบตั้งคำถามใส่ไออุ่นทันที

"เธอเป็นอะไรกับพี่ภีร์"

"ก็เห็นแล้วนี่ น่าจะคิดเองได้นะ" ประโยคนี้ไม่ได้บอกถึงสถานะแต่ให้พวกเธอคิดกันเอาเอง

"ฝากไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ภีร์ก็เบื่อ ฉันจะรอวันสมน้ำหน้าเธอ" ไออุ่นยกมือขึ้นเกาศีรษะตัวเองแก้เขิน...พลางคิดในใจว่ารู้สถานะของเธอกับพี่ภีร์แล้วเหรอ จากนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ผู้หญิงพวกนั้นก็เดินจากไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ สักครู่ภีรภัทรก็ปั่นจักรยานกลับมาพร้อมกับน้ำเปล่าสองขวด ของเขาหนึ่งขวดแล้วยื่นอีกขวดให้เธอเอาไปดื่ม

"น้ำครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

"คุณหนูพูดอะไร ทำไมไปง่ายจัง" เขาไม่คิดว่าไออุ่นจะมีความสามารถ ส่วนเขาเคยพูดดีด้วยก็แล้ว พูดไม่ดีด้วยก็แล้ว แต่ผู้หญิงพวกนี้ก็ไม่ยอมไป ทุกครั้งจึงเป็นเขาเองที่ต้องเป็นฝ่ายเดินหนี

"ไม่ได้พูดอะไรค่ะ"

'เนื้อหอมเหมือนกันนะเนี่ย' ประโยคนี้เธอคิดในใจ

"เอ่อ...พวกเธอไม่ได้พูด...อะไร...เกี่ยวกับผมใช่มั้ยครับ" ถ้าเป็นเรื่องฐานะของเขาไม่ได้พูด

"เรื่องอะไรคะ" เธอแกล้งถาม

"ช่างมันเถอะ ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับที่ช่วย" ช่วย! คำพูดของเขาทำให้เธอรู้ว่าเขาน่าจะเจอสถานการณ์แบบวันนี้บ่อย

"เมื่อเช้าพี่ภีร์ช่วยอุ่นเอาไว้ เราหายกัน" เขาพยักหน้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

"ถ้ามีครั้งหน้าอีก ส่งสายตามาค่ะ อุ่นจะช่วยพี่ภีร์เอง"

"ขอบคุณนะครับ"

"แดดเริ่มร้อนแล้วเรานั่งเล่นกันตรงนี้ก่อนดีมั้ยคะ อีกสักพักค่อยกลับ"

"ครับ" ทั้งสองจอดจักรยานแล้วพากันมานั่งลงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ บรรยากาศโดยรอบร่มรื่นลมพัดเย็นสบาย

"หน้าตาพวกเธอก็ดูสวยดี ไม่เลือกมาสักคนล่ะคะ" ไออุ่นชวนคุย นึกถึงสายตาของเขาที่มองผู้หญิงสามคนเมื่อสักครู่รู้สึกตลกดี

"ผมไม่ชอบผู้หญิงแบบนั้น"

"แล้วพี่ภีร์ชอบผู้หญิงแบบไหนคะ"

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน"