ตอนที่ 8 คุณหนูอย่าซน

ตอนที่ 8 คุณหนูอย่าซน

ทั้งสองนั่งพักอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ไออุ่นหยิบมือถือขึ้นมาเปิดซีรีส์ที่ดูค้างไว้เอาขึ้นมาดูต่อ ส่วนภีรภัทรเขาเองก็หยิบมือถือขึ้นมาเล่นเกมที่ชอบฆ่าเวลาเช่นกัน ต่างคนต่างอยู่กับมือถือของตัวเอง อยู่ๆไออุ่นก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา นั่นจึงทำให้เขาที่นั่งอยู่ใกล้ๆรู้สึกสนใจในสิ่งที่เธอกำลังดูอยู่

"คุณหนูชอบดูซีรีส์มากเลยเหรอครับ" ต่างฝ่ายต่างนั่งเงียบๆมาได้สักพัก เขาจึงชวนเธอคุย

"เปล่าค่ะ" อ้าว...คำตอบของเธอทำให้เขาไม่เข้าใจ

"แต่ผมเห็นคุณหนูดูทุกวันเลยนะครับ" คำตอบกับสิ่งที่เธอทำมันดูย้อนแย้งกันอย่างสิ้นเชิง

"อุ่นชอบดูผู้ชายในซีรีส์ค่ะ" คำตอบของเธอทำให้ใบหน้าขี้สงสัยของเขาเมื่อสักครู่ เผลอไผลอมยิ้มขึ้นมาเฉยเลย

"........." ที่แท้ก็ติดผู้ชายในซีรีส์นี่เอง เมื่อเขารู้สึกว่าตัวเองกำลังยิ้ม เขาจึงรีบหุบยิ้มทันที แล้วพูดกับตัวเองในใจว่ายิ้มทำไม ไม่เห็นมีอะไรน่ายิ้มเลย

"อุ่นพูดเล่นค่ะ อุ่นชอบทั้งซีรีส์และชอบตัวนักแสดงด้วย พี่ภีร์ชอบดูซีรีส์มั้ยคะ" คำพูดของเธอฟังดูเปิดเผยน่ารัก คิดอะไรก็พูดออกไปแบบนั้น เป็นตัวของตัวเอง ไม่เสแสร้งเป็นธรรมชาติ

"ไม่ครับ ผมว่ามันใช้เวลามากเกินไป" ประโยคนี้ของเขาเธอเข้าใจได้ งานก็ต้องทำเกมก็ต้องเล่น

"แล้วที่หน้าจอพี่นั่นล่ะคะ ไม่ใช้เวลาเลยเนอะ" เห็นกดยิกๆ ไม่ได้แตกต่างจากสิ่งที่เธอชอบนักหรอก

".........." ภีรภัทรเถียงไม่ออกก็เลยเงียบไป

"เรากลับกันดีกว่า อุ่นหิวแล้ว ไปหาอะไรกินกันก่อนกลับดีกว่าค่ะ" เขาเองก็รู้สึกหิวแล้วเช่นกัน

"คุณหนูอยากกินอะไรครับ" ปกติตามนิสัยของเขาแล้ว ไม่เคยต้องมาคอยพูดเอาอกเอาใจผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน เธอเป็นคนแรก อาจจะเป็นเพราะหน้าที่ แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกฝืนหรืออึดอัดเลยสักนิด

"อุ่นอยากกินก๋วยเตี๋ยวค่ะ"

ทั้งสองพากันกลับออกจากสวนสาธารณะ ในขณะนั่งรถกลับไออุ่นก็เหลือบไปเห็นตลาดนัด ด้านหน้าตลาดมีร้านขายก๋วยเตี๋ยวที่เธออยากกินอยู่พอดี

"นั่นร้านก๋วยเตี๋ยว อุ่นอยากกิน" ท่าทางของเธอเหมือนเด็กน้อยเห็นขนม แต่ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ต้องตามใจ

"ร้านแบบนั้นมันร้อนนะครับ คุณหนูจะนั่งไหวเหรอ" เป็นเขาเองที่รู้สึกว่าไม่ไหว มันเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางดีๆนี่เอง เขาไม่คิดว่าคุณหนูผู้ร่ำรวยจะติดดินได้ถึงขนาดนี้

"อุ่นเคยกิน ร้านแบบนี้อร่อยจอดค่ะ" ในเมื่อเธอออกคำสั่ง คนขับรถอย่างเขาก็ต้องตามใจ

"ไปนั่งกินด้วยกันนะคะ อุ่นไม่มีเพื่อน" อุ่นไม่มีเพื่อน! คำนี้อีกแล้ว นั่นจึงทำให้เขายอมลงจากรถแล้วเดินตามหลังของเธอไป

"เชิญนั่งก่อนครับ รับอะไรดีครับ"

"อุ่นเอาเย็นตาโฟ พี่ภีร์เอาอะไรคะ"

"เอาเหมือนคุณหนูก็ได้ครับ"

"เย็นตาโฟสองชามค่ะ" ในขณะที่กำลังนั่งรอ คนที่ดูร้อนและอึดอัดเป็นเขาไม่ใช่เธอ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ มองเฉยๆไม่ได้ถาม เธอไม่ได้ตั้งใจแกล้ง แต่อยากกินจริงๆ เคยชวนพี่กัปตันมากินด้วยกันตอนที่เขายังไม่กลับอังกฤษ แต่เขาไม่ยอมมากับเธอ ส่วนพี่ภีร์คนนี้ชวนไปไหนก็ไป ชวนกินอะไรเขาก็กิน ถ้าไม่ได้เอ่ยปากปฏิเสธ เธอจะคิดว่าเขาเต็มใจ!

"เย็นตาโฟสองชามได้แล้วครับ" เย็นตาโฟสองชามถูกเสิร์ฟพร้อมกับแก้วที่มีน้ำแข็งอยู่ในนั้น ไออุ่นเห็นสายตาของเขาที่มองมาที่แก้วก็รู้สึกตลกดี จะว่ารังเกียจก็ไม่เชิงน่าจะกลัวแก้วมากกว่า

"พ่อค้าคะ หนูขอน้ำเปล่าแช่เย็นสองขวดค่ะ"

"ได้ครับ" พ่อค้ารีบหยิบน้ำเย็นสองขวดมาเสิร์ฟให้ทั้งสองคนทันที

"พี่ภีร์...คนละขวดค่ะ" เธอเลือกที่จะดื่มน้ำจากในขวดแทนแก้วที่พ่อค้าเอามาเสิร์ฟให้

"ขอบคุณครับ" ท่าทางของเขาดูโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด ส่วนไออุ่นมองดูอาการของเขาก็รู้สึกตลกดี ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ดูไม่เนียนไปหมดทุกอย่าง แต่เธอยังไม่รีบเปิดโปงเขาตอนนี้หรอก แต่ถ้าเขาจะสารภาพเองเธอก็ยินดี

"กินเถอะอย่าคิดมาก มันกินได้อร่อยด้วยอุ่นชิมแล้ว" เธอยืนยันความอร่อยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ครับ" ลูกชายท่านเจ้าสัวอย่างเขาคงไม่เคยกินอาหารแบบนี้ เธอนี่แหละจะพาลองให้หมด ตอนที่เธออยู่อังกฤษ เธอคิดถึงเมืองไทยเหลือเกิน คิดเอาไว้ว่าถ้าได้กลับมาจะออกเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ ชิมอาหารที่ชอบให้เบื่อไปเลย

"เป็นไง อร่อยมั้ยคะ"

"อร่อยครับ"

"อุ่นบอกแล้ว ถ้าไม่พอสั่งเพิ่มได้ อุ่นเลี้ยงเอง"

"คุณหนูชอบกินอาหารร้านแบบนี้เหรอครับ" เขาไม่ได้รังเกียจเพียงแต่ไม่เคยชินมานั่งกินที่ร้านข้างทางแบบนี้มาก่อน

"ทำไมคะ ได้บรรยากาศดีออก อุ่นอยากมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีใครยอมมาด้วย พี่ภีร์เป็นคนแรกเลยนะคะเนี่ย ที่ยอมมากับอุ่น" ฮึ! เขาไม่ได้รู้สึกเป็นเกียรติเลยสักนิด

"กินอิ่มแล้วเราเดินตลาดนัดกัน" เรา! สีหน้าของเขาดูตกใจนิดหน่อย แต่ก็ต้องฮึบเอาไว้ อย่าได้แสดงความไม่ชอบใจออกมาให้เธอเห็นเด็ดขาด เพราะสถานะของเขาคือลูกจ้าง แต่อีกใจเขากลับรู้สึกว่าเธอดูใจดีกับลูกจ้างอย่างเขามากเกินไปหรือว่าเธอจะรู้...

"รีบกินสิคะ เดี๋ยวเส้นก็อืดหมดหรอก" เสียงของเธอทำให้เขาจำเป็นต้องหยุดความสงสัยไปก่อน จะว่าไปแล้วรสชาติของเย็นตาโฟชามนี้ก็จัดว่าอร่อยมาก แถมราคายังถูกมากอีกด้วย รู้สึกเหมือนตัวเองได้เปิดประสบการณ์ใหม่ๆ

"แหวนสวยดีนะคะ" เธอแกล้งชม ส่วนนาฬิกาเรือนหรูที่ข้อมือของเขาขอติดไว้ก่อน

"ครับ...ผมใส่ติดนิ้วจนชินแล้ว"

"เอาอีกมั้ยคะ"

"ผมเกรงใจ"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ก๋วยเตี๋ยวเนื้อมั้ย" เธอเองก็อยากลองชิมอีกสักชาม เอาให้หายอยากไปเลย

"ลองดูก็ได้ครับ" ไออุ่นอมยิ้มแล้วหันไปหาเจ้าของร้านทันที

"พ่อค้า ก๋วยเตี๋ยวเนื้อสองชามค่ะ"

"น้ำตกมั้ยครับ"

"จัดมาค่ะ"

"คุณหนูกินเก่งเหมือนกันนะครับเนี่ย"

"กินเป็นเพื่อนพี่ภีร์ไงคะ"

"ขอบคุณครับ" เขาหวังว่าคงไม่มาเจอคนรู้จักในเวลาแบบนี้ ส่วนเธอไปอยู่อังกฤษมานานหลายปี คนที่เคยรู้จักอาจจะจำเธอไม่ได้แล้วก็ได้

สักครู่ก๋วยเตี๋ยวเนื้อชามใหม่ก็นำมาเสิร์ฟลงที่โต๊ะ

"เป็นไงคะ ชามนี้อร่อยมั้ย"

"อร่อยพอๆกับชามเมื่อกี้นี้เลยครับ"

"อื้อ...อร่อยจริงๆด้วย อยากซื้อไปฝากคนที่บ้านจังแต่กลัวเส้นมันอืด"

"........." เขาเองก็รู้สึกเหมือนกับเธอ แต่คงไม่สะดวก เพราะยัยคุณหนูของเขาจะต้องเดินตลาดนัดก่อนกลับ

"ใส่พริกป่นหน่อยเพิ่มความอร่อยมาค่ะ อุ่นใส่ให้"

เมื่อทั้งสองกินก๋วยเตี๋ยวกันอิ่มแล้ว ไออุ่นก็ชวนเขาไปเดินตลาด มันเหมือนตลาดนัดแต่ดีกว่านั้น พื้นทางเดินเป็นคอนกรีตมีหลังคากันแดดกันฝน ตลาดแห่งนี้มีขายทั้งวัน แต่อากาศภายในค่อนข้างร้อนอบอ้าว

"อันนี้น่ากิน ขายยังไงคะ" มันคือไข่ปิ้งทรงเครื่องเสียบไม้

"ไม้ละยี่สิบห้าบาทจ้า" ช่วงนี้ไข่แพง! แม่ค้าหยิบใส่ถุงให้สี่ไม้ ไออุ่นจ่ายเงิน จากนั้นทั้งสองก็พากันเดินไปดูร้านอื่นต่อ

"เอาขนมปังกรอบสามกล่องค่ะ"

"มาครับผมช่วยถือ"

"ขอบคุณค่ะ อุ่นอยากซื้อไปฝากหนูดีด้วย"

"เด็กผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอครับ"

"ใช่ค่ะ"

"เธอเป็นอะไรกับคุณหนูเหรอครับ"

"เธอไม่ได้เป็นอะไรกับอุ่นค่ะ เธอเป็นลูกสาวของแม่บ้าน อุ่นแค่รักหนูดีเหมือนน้องสาว"

"คุณหนูใจดีจังเลยนะครับ"

"ลูกชิ้นปิ้งก็น่ากิน หนูดีน่าจะชอบ" เธอเห็นอะไรก็อยากกินอยากซื้อไปหมด สงสัยเย็นตาโฟกับก๋วยเตี๋ยวสองชามเมื่อสักครู่จะไม่อิ่ม เธอแวะซื้อเกือบทุกร้านจนมือทั้งสองข้างของเขาที่ช่วยเธอถือเริ่มเต็ม ส่วนเงินในกระเป๋าของเธอก็เหลือแต่แบงค์ใหญ่

"เอาทองม้วนกรอบรสกะทิสามถุงค่ะ"

"หนึ่งร้อยบาทจ้า" เธอยื่นแบงค์สีเทาให้แม่ค้า

"ยัยหนูมีแบงค์ย่อยมั้ยลูก ยายไม่มีทอน"

"ไม่มีเลยค่ะ โอนได้มั้ยคะ"

"ยายใช้มือถือแบบสมัยใหม่ไม่เป็นกับเขาหรอกลูก" เอายังไงดี! ไออุ่นจึงหันไปหาคนด้านหลังที่กำลังหิ้วของให้เธอเต็มทั้งสองมือ

"อยู่ในกระเป๋า" เมื่อได้คำตอบ เธอจึงไม่รอช้า ในเมื่อมือเขาไม่ว่างเธอจึงช่วยล้วงลงไปหยิบให้

"คุณหนูอย่า...(ซน)" เขายังพูดไม่ทันจบประโยค ยัยคุณหนูของเขาก็หยิบกระเป๋าสตางค์ของเขาออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วถือไว้ในมือเรียบร้อย

"เปิดเลยนะคะ"

"ครับ" ในกระเป๋าสตางค์ของเขามีแบงค์สีแดงอยู่แค่เก้าใบ เธอหยิบแบงค์สีแดงออกมาเก้าใบโดยเอาแบงค์สีเทาของเธอใส่แทนไว้ให้

"หนึ่งร้อยค่ะ"

"ขอบใจลูก"

"ดะ เดี๋ยว...(คุณหนูอย่าซน)" อีกแล้ว! ครั้งนี้เธอเก็บกระเป๋าคืนเข้าที่ให้เขาเหมือนเดิม

"หน้าแดง ไม่สบายหรือเปล่าคะ" ภีรภัทรส่ายหน้าเร็วๆให้เธอเป็นคำตอบ

"อุ่นเก็บกระเป๋าเข้าที่ให้เหมือนเดิมแล้วค่ะ" แต่ความรู้สึกของภีรภัทรจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เธอขาดทุนตั้งหนึ่งร้อย ไม่คิดจะทวงคืนด้วยซ้ำ แถมขนมที่ซื้อมาก็ว่าจะแบ่งให้เขาเอากลับไปกินเล่นที่บ้านด้วย