พลบค่ำ

พอตกเย็นดวงอาทิตย์ตกดินถึงเวลาเลิกงานของใครหลายคนแต่สำหรับเธอคือต้องเตรียมตัวเข้างาน ทุกคืนเธอต้องปรนเปรอเขาจนกว่าเขาจะพอใจใน1เดือนเธอจะได้พักแค่5-7วันคือช่วงที่เธอเป็นประจำเดือนแต่ก็ใช่ว่าไม่ต้องทำเลยเพราะเขาก็ต้องสรรหาวิธีให้เธอทำให้เขาปลดปล่อยจนได้ไม่ด้วยมือก็ด้วยปากของเธอ

"กลับมาแล้วเหรอคะ น้ำค่ะ" หน้าที่ของคนรักแต่ห้ามรักเริ่มดำเนินขึ้นเมื่อเข้าเปิดประตูเข้ามา

"ขอบใจ วันนี้ทำอะไรกินฉันหิว"

"วันนี้กุลทำสลัดทูน่าค่ะ" หน้าที่นี้ควรเป็นของภรรยาเขาใช่หรือเปล่าแต่เธอไม่ใช่ทั้งภรรยาและคนรักแต่เธอคือนางบำเรอตัวแทนที่คนรักของเขาส่งมา

"ฉันจะไปอาบน้ำก่อน เหนียวตัว"

"เดี๋ยวกุลไปเตรียมชุดนอนให้นะคะ" ร่างบางรีบวิ่งเข้าห้องหยิบชุดนอนจัดเตรียมให้เขาพร้อมกับเตรียมผ้าขนหนูส่งให้เขา

"กุลทำน้ำอุ่นไว้ให้แล้วนะคะ"

"อืม" ตอบรับสั้นๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ร่างบางถอนหายใจสุดปอดภาวนาให้เขาอาบน้ำนานๆ จะได้เสียเวลากินข้าวเธอจะได้ยังไม่ต้องเริ่มงานตั้งแต่เวลาพลบค่ำแบบนี้

"วันนี้วันเกิดเพื่อนเธอใช่มั้ย" มอร์แกนถามเธอขึ้นขณะกำลังทานอาหาร

"ใช่ค่ะ"

"พรุ่งนี้เธอจะไปหาเพื่อนเธอก็ได้นะฉันไม่ห้าม" เขาไม่ใช่คนใจร้ายตลอดเวลาสักหน่อยเขาแค่เย็นชาก็เท่านั้น

"จริงเหรอคะ ขอบคุณนะคะ" ร่างบางยิ้มปากกว้างเมื่อจะได้ไปหาเพื่อนสนิทแม้จะเลยวันเกิดมา1วันแต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้เจอกันเลย

"แต่ต้องหลังจากที่เธอทำให้ฉันพอใจในคืนนี้" ที่บอกว่าเขาไม่ใจร้ายเธอขอถอนคำพูด คิดว่าไม่ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนแล้วแต่มอร์แกนก็คือมอร์แกน

ช่วงบ่ายของวันต่อมากุลธิดาได้รับอนุญาตสามารถออกไปหาเพื่อนได้เพราะเมื่อคืนเธอทำให้เขาพอใจด้วยการตามใจเขาตลอดทั้งคืนทำให้เธอต้องนัดเพื่อนในช่วงบ่ายแทน

"มาช้าจังเลยนะกุล"

"ขอโทษทีจ้ะฉันรีบสุดชีวิตแล้วนะ" เธอตื่นสายเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอน กุลธิดามาเที่ยวกับเพื่อนด้วยสภาพอิดโรยตามประสาคนที่นอนหลับแค่ไม่กี่ชั่วโมง

"กุล เธอไหวหรือเปล่า" เพื่อนสนิทถามเธอด้วยความเป็นห่วงเพราะสีหน้าของกุลธิดาไม่ค่อยดี

"ฉันไม่เป็นไร เราไปหาอะไรกินกันเถอะฉันเลี้ยงเอง ย้อนหลังวันเกิดเธอไง"

"งั้นเราไปกินซูชิของโปรดฉันกันเถอะ" สองสาวจูงมือกันเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง

"กุลเธอต้องทนไปอีกตั้ง2ปีงั้นเหรอ"

"แค่2ปีเอง ฉันผ่าน2ปีมาได้อีกแค่2ปีคงไม่ถึงกับตายหรอก" กุลธิดาตอบอย่างยิ้มๆ ราวกับไม่ใช่เรื่องเดือดร้อนอะไร

"ทำไมเธอต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยล่ะ"

"เพื่อคุณพ่อน่ะ" สิ่งที่เธอรักมากกว่าชีวิตของเธอตอนนี้คือพ่อของเธอ

"พ่อที่ไม่เคยให้เธอเรียกว่าพ่อนั่นน่ะเหรอ" พ่อของเธอไม่เคยให้เธอเรียกว่าพ่อคำที่เธอเรียกมาตั้งแต่จำความได้คือคุณท่าน ไม่มีของขวัญในวันเกิด ไม่มีคำชมเวลาเธอได้เกรดดีๆ ไม่มีคำปลอบโยนเวลาเธอร้องไห้ พ่อที่ทำให้เธอเกิดมาเพราะความไม่รู้จักพอและความไม่ตั้งใจ

"ท่านบอกกับฉันว่าถ้าเสร็จงานนี้จะยอมให้ฉันเรียกว่าพ่อได้น่ะ" นี่แหละเหตุผลที่เธอยอมตกลงรับข้อตกลงนางบำเรอตัวแทนแต่อีกเหตุผลคือเธอปฏิเสธไม่ได้เพราะเธอเป็นแค่ลูกเมียน้อยที่มีชีวิตไม่ต่างกับคนรับใช้ของบ้าน

"ฉันสงสารเธอนะกุล"

"ฉันไม่เป็นไรหรอก เวลามันผ่านไปเร็วอีกไม่นานคุณอริสก็จะกลับมาแล้ว" ตัวจริงของเขาจะกลับมาในอีกไม่ช้าแต่เธออยากขอยืดเวลาไปอีกสักหน่อยแค่นิดเดียวก็ยังดี