ผิดเวลา

ร่างบางเร่งรีบฝีเท้าของตัวเองให้ถึงห้องเร็วๆ เธอเลยเวลาที่เขาสั่งให้เธอกลับมามากแล้วเพราะมัวแต่คุยกับเพื่อนเพลินไปหน่อย กุลธิดาถอนหายใจก่อนจะแตะคีย์การ์ดเข้าห้องเธอรับรู้ได้ทันทีว่าเขากลับมาถึงก่อนเธอนานแล้ว

"ไปอาบน้ำ" เสียงเข้มจากบุคคลที่นั่งรออยู่บนโซฟาดังขึ้นเมื่อเธอเปิดประตูเข้ามา

"ค่ะ" รับคำแล้วรีบไปทันทีเธอไม่อยากชักช้าไปมากกว่านี้กลัวเขานะอารมณ์เสียแล้วพาลให้เธอไม่ได้นอน ร่างบางยืนลูบเนื้อตัวของตนเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ ภายนอกหลายคนอาจจะอิจฉาผิวพรรณของเธอแต่ภายใต้เสื้อผ้าที่สวมใส่กลับเต็มไปด้วยรอยแดงเป็นจ้ำแทบไม่มีที่ว่างรอยบนตัวของเธอบ่งบอกว่าเธอต้องทำอะไรในทุกๆ คืนมือเล็กลูบบริเวณต้นแขนของตนเองที่ที่เธอต้องฝังยาคุมกำเนิดเอาไว้ใต้ผิวหนังนี่แหละคือเหตุผลที่ทำให้เธอไม่ท้องแม้จะเป็นนางบำเรอให้เขามานานกว่าสองปี

"อีกแค่สองปีเองกุล" ถึงจะคอยปลอบใจตัวเองอยู่แบบนี้เสมอๆ แต่ในใจลึกๆ ก็ไม่อยากให้ถึงวันนั้น เธอรักเขาเธอรู้ตัวเองรักมาตลอดและที่เธอรู้ดีที่สุดคือเธอไม่มีสิทธิ์รักเขาสิ่งที่ทำได้คือการเป็นตัวแทนแบบนี้จนกว่าตัวจริงของเขาจะกลับมา

"ทำไมช้า?" คนตัวสูงเข้ามาในห้องนอนแล้วนั่งรอเธออยู่นานพอเธอออกมาจึงถาม

"ขอโทษค่ะ"

"วันนี้เธอผิดเวลาที่เราตกลงกันไว้คงรู้ใช่มั้ยว่าต้องโดนอะไร" น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบที่ข้างหูของเธอ กุลธิดารู้สึกขนลุกไม่น้อยคืนนี้เธอคงไม่ได้นอนอีกแล้วสินะ

"ยอมรับมันซะกุลธิดา" มือใหญ่คว้าคอของเธอหันมารับจูบแสนดุดัน ลิ้นใหญ่สอดเข้าโพรงปากเล็กอย่างไม่รีรอไม่มีความนุ่มนวลก่อนจะถอนจูบออกแล้วผลักเธอลงเตียง

"จะใส่ทำไม มันเสียเวลาถอด" มอร์แกนไม่สบอารมณ์กับชุดนอนที่เธอใส่

แควก! ชุดนอนตัวบางถูกฉีกขาดคามือของเขาแม้มันจะแค่ถอดออกง่ายๆ เขาก็ไม่ทำ ร่างบางนอนนิ่งหลับตาแน่นรอรับบทลงโทษสำหรับคืนนี้

พรวด! เสียงสอดใส่แสนหนักหน่วงได้เริ่มขึ้นโดยไม่มีการเล้าโลมใดๆ เธอรู้ได้ในทันทีว่าถ้าหากแก่นกายใหญ่ได้เข้าไปแล้วมันไม่มีทางได้ออกมาง่ายๆ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้สำหรับเธอคือ....ยอมรับมันซะแล้วแค่นอนนิ่งๆ ปล่อยเขาทำกับร่างกายเธอจนพอใจแล้วเขาจะหยุดเอง นี่คือสิ่งที่เธอเรียนรู้ตลอดเวลาที่อยู่กับเขามานาน

พรึบ! ผ้าม่านถูกเปิดออกในยามเช้าจนแสงแดดเข้ากระทบเปลือกตาคนที่หลับอยู่

"อื้อ!" ร่างบางลืมตาตื่นอย่างยากลำบากพอลืมตาขึ้นมาก็เห็นเขายืนเปลือยท่อนบนอยู่ที่หน้าต่างของห้อง

"อรุณสะ...."

"ครับพี่ก็คิดถึงอริสเหมือนกัน" เสียงทุ้มนุ่มนวลคุยกับคนในโทรศัพท์จนทำเอาคนที่ได้ยินนึกอิจฉา กุลธิดาเก็บคำทักทายลงคอก่อนจะนั่งมองเขาคุยโทรศัพท์อย่างยิ้มๆ เขาดูมีความสุขทุกครั้งที่คนรักโทรมา

"พี่จะรอวันที่อริสกลับมานะครับ"

"รักนะครับคนดี คิดถึงเหมือนกัน" มอร์แกนวางสายจากคนรักลงก่อนจะหันมาเจอคนที่นั่งมองเขาแล้วยิ้ม

"ยิ้มอะไรของเธอ"

"เปล่าค่ะ คุณคงคิดถึงคุณอริสมากใช่มั้ยคะ" ถามเขาแต่ก็ยังไม่เลิกยิ้ม ทุกครั้งที่พูดถึงอริสาคนรักของเขาซึ่งเป็นพี่สาวคนละแม่ของเธอ มอร์แกนจะมีแววตาของความรักอยู่ตลอดจนเธออยากให้คนรักของเขาโทรมาหาบ่อยๆ เพราะเธอจะได้เห็นแววตามีความสุขของเขาแบบนี้

"อืม แต่อริสไม่ยอมให้ฉันไปหาสักครั้งไม่รู้ทำไม" หลายครั้งมอร์แกนขอไปหาเธอบางสักครั้งแต่เจ้าตัวยืนกรานว่าไม่ให้เขาไปเธอบอกว่ารอเรียนจบแล้วจะกลับมาแต่งงานกับเขาทันที

"เดี๋ยวเธอก็กลับแล้วค่ะ"

"ถ้ากลับมาได้พรุ่งนี้ก็คงจะดี" แต่ไม่ดีแน่สำหรับกุลธิดาเธอยังไม่พร้อมที่จะไปตอนนี้ยังไม่พร้อมจริงๆ

"ไปทำมื้อเช้าได้แล้วฉันจะไปอาบน้ำรอ"

"เช้านี้คุณอยากทานอะไรคะ"

"กาแฟกับขนมปังก็พอ" กุลธิดายิ้มรับก่อนจะลุกขึ้นก้มหยิบซากชุดนอนที่กระจัดกระจายอยู่ข้างเตียงอย่างไม่อายแล้วเดินเข้าห้องแต่งตัวไปใส่เสื้อคลุมแล้วออกไปทำอาหารที่เขาต้องการ หน้าที่ของเธอทำทุกอย่างเหมือนคนรัก...แต่ห้ามรักเธอต้องท่องให้ขึ้นใจ