นางบำเรอตัวแทน Nc

ปัจจุบัน

ในห้องนอนสุดหรูหรากายหนาโหมใส่ร่างเล็กที่บัดนี้อ่อนปวกเปียกเพราะผ่านสมรภูมิบทรักมายาวนานหลายชั่วโมงเธอแทบไม่มีแรงที่จะส่งเสียงครางให้เขาได้

"ครางดังๆ..สิ..อ๊า! ร้องดังๆ" คนตัวโตที่ร่างกายเต็มไปด้วยหมัดกล้ามกระแทกใส่ร่างบางที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียงทำได้แค่นอนนิ่งๆ ให้เขาโหมกระแทกใส่ให้เวลามันผ่านไป

"ทำไมไม่ครางล่ะ!..ซี้ด..อึก" มอร์แกนตะคอกถามเสียงดังเขาเป็นคนที่มีความต้องการทางเพศสูงและยับยั้งอารมณ์ไม่ได้เวลามีเซ็กซ์เขาไม่เคยเหน็ดเหนื่อยกับกิจกรรมบนเตียงเลยสักครั้ง

"กุล..เหนื่อยแล้วค่ะ..อ๊ะ" เสียงหวานไม่ได้ครางตามที่เขาสั่งแต่พูดออกมาเบาๆ ราวกับกระซิบ

"ยัง! ฉันยังไม่เหนื่อย เธอก็ห้ามเหนื่อย" ว่าจบก็อัดกระแทกจนคนใต้ต่างตัวสั่นคลอน ร่างบางนอนหลับตาในใจได้แต่ภาวนาให้เวลามันผ่านไปเสียที

เช้าวันใหม่ที่แสนสดใสของทุกคนยกเว้นแต่กับเธอกุลธิดาลุกจากเตียงด้วยความยากลำบากแต่เธอชินเสียแล้วเพราะสภาพเธอในทุกๆ เช้าก็มักจะเป็นแบบนี้เสมอ ภาพสุดท้ายเมื่อคืนที่จำได้รางๆ คือเธอสลบไปในตอนเที่ยงคืนและก็ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเช่นนี้

"เมื่อคืนเธอหลับก่อนฉันอีกแล้วนะกุล" ร่างหนาที่แปรงฟันอยู่ในห้องน้ำเดินออกมาทั้งๆ ที่แปรงสีฟันยังอยู่ในปากของตัวเอง

"ขอโทษค่ะ" คำพูดที่ดีที่สุดของเธอไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรเธอก็มักจะพูดคำนี้

"ช่างเถอะๆ ฉันเบื่อที่จะได้ยินคำขอโทษเธอล่ะ" มอร์แกนกลับเข้าไปในห้องน้ำอย่างเดิม ตอนกลางคืนเขาดุดันและน่ากลัวแต่ในตอนเช้าเขาเหมือนคนละคนแต่แค่ความเย็นชาเท่านั้นที่เหมือนเดิมไม่ว่าจะเวลาไหน

"ฉันไปทำงานก่อนนะ"

"ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ" กุลธิดาเอ่ยบอกกับเขาแบบนี้ทุกเช้าเพราะเธอได้รับคำสั่งมาว่าต้องทุกอย่างให้เหมือนคู่รักแต่ห้ามรัก ทำทุกอย่างเพื่อให้เขาไม่มีคนอื่นมีแค่เธอเพื่อรออีกคนกลับมา เธอย้ายมาอยู่เพนท์เฮาส์สุดหรูของเขาได้2ปีแล้วและอีก2ปีข้างหน้าเธอก็ต้องไปเพราะตัวจริงของเขาจะกลับมาตัวจริงที่คนอย่างเธอไม่อาจต่อกรได้ เธอก็แค่ลูกเมียน้อย

ครืน~ ครืน~ เสียงโทรศัพท์เครื่องทันสมัยที่เขาซื้อให้สั่นอยู่บนโต๊ะอาหาร กุลธิดาหยิบขึ้นมาดูแล้วยิ้มน้อยๆ

"ครีม โทรมามีอะไรหรือเปล่า" ร่างบางยิ้มออกเมื่อเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวโทรมาหา

'คืนนี้ไปสังสรรค์กันมั้ยกุล'

"ฉันยังไม่ได้ขอคุณมอร์แกนน่ะ" เพื่อนสนิทของเธอรู้เรื่องที่เธอมาเป็นนางบำเรอให้กับเขาแทนพี่สาวต่างแม่ที่เกลียดเธอเข้าไส้

'งั้นก็ขอสิ วันนี้วันเกิดฉันนะฉันไม่อยากเหงาคนเดียวนะ' ปลายสายตอบกลับมา กุลธิดาไม่เคยลืมวันเกิดเพื่อนแต่เธอแค่ออกไปไหนไม่ได้แบบอิสระ

"ฉันจะลองขอดูนะ"

'ดีมากเพื่อนรัก ฉันจะรอข่าวดีนะ' เมื่อวางสายกับเพื่อนสนิทก็กดโทรหาคนที่เธอต้องขออนุญาต

"คุณมอร์แกนคะ" เมื่อเขารับเธอก็รีบเรียกชื่อเขา

'อะไร?' ปลายสายตอบกลับมาห้วนๆ

"คืนนี้กุลขอไปงานวันเกิดเพื่อนได้มั้ยคะ"

'วันเกิดเพื่อน? เธอมีเพื่อนด้วยงั้นเหรอ'

"มีค่ะ ไปได้มั้ยคะ" ถามไปลุ้นไปว่าเขาจะให้ไปหรือเปล่า เธอแทบไม่เคยไปไหนเพราะก่อนไปต้องขออนุญาตเขาเสมอเธอจึงไม่อยากจะไปไหนเลย

'ไม่ คืนนี้ฉันกลับเร็วรู้ใช่มั้ยต้องทำยังไงเด็กดี' ปลายสายไม่อนุมัติเธอก็คงไม่ได้ไปสินะ

"ค่ะ งั้นแค่นี้นะคะ" ถึงจะรู้อยู่แล้วแหละว่าคำตอบมันจะเป็นยังไงแต่ก็แอบหวังว่าจะได้ไปงานวันเกิดเพื่อนบ้าง

'ว่าไงๆ ได้มั้ยกุล'

"ขอโทษนะครีมแต่วันนี้คุณมอร์แกนจะกลับเร็วน่ะ" เธอต้องปฏิเสธเพื่อนเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

'ไม่เป็นไรๆ ครั้งหน้าก็ได้เนอะ'

"ขอโทษนะสุขสันต์วันเกิดนะครีม ขอโทษจริงๆ"

'ช่างเถอะๆ ฉันก็พอรู้แล้วล่ะว่าอีตามอร์แกนนั่นไม่ให้กุลมาเที่ยวกลางคืนหรอก คราวหน้าห้ามปฏิเสธอีกนะกุล'

"จ้ะ คราวหน้าจะไปให้ได้เลย" ถึงจะไม่รู้ว่าจะได้ไปหรือเปล่าแต่ก็แอบหวังน้อยๆ สองเพื่อนซี้คุยกันไปเรื่อยเปื่อยในเมื่อเพื่อนซี้อย่างกุลธิดาไปไม่ได้เจ้าของวันเกิดจึงไม่จัดงานเพราะไม่รู้จะจัดไปทำไมในเมื่อเพื่อนคนเดียวไปไม่ได้