จุดเริ่มต้นนางบำเรอ

สองปีก่อนหน้า...

ในบ้านหลังใหญ่ที่อบอุ่นไปด้วยพ่อแม่ลูกซึ่งไม่ใช่กับเธอที่เป็นเพียงลูกเมียน้อย แม่ของเธอเป็นเพียงคนรับใช้ในบ้านที่คุณท่านแอบลักลอบมีอะไรด้วยจนท้อง หลังจากคลอดเธอได้ไม่นานแม่ของเธอก็เสียกุลธิดาถูกเลี้ยงดูโดยคนรับใช้ในบ้านจนโตแต่ได้รับอุปการะจากคุณท่านซึ่งเป็นพ่อ เธอเรียนจบแค่ปวช.ด้านคหกรรมแต่ไม่ได้รับอนุญาตให้ไปทำงานที่อื่นนอกจากเป็นคนรับใช้อยู่ที่บ้านเพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายที่ไม่ต้องจ้างคนงานมาก

"นังกุล!"

"คะคุณหนูอริส" ร่างบางรีบก้มหัวเดินเข้ามาหาคุณหนูของบ้านซึ่งก็คือพี่สาวต่างแม่ของเธอ กุลธิดาถูกห้ามไม่ให้เรียกพ่อแท้ๆ ของตนเองว่าพ่อเธอมีสิทธิ์แค่ใช้นามสกุลของท่านเท่านั้นเพราะแม่ของเธอเป็นเพียงชาวดอยไม่มีนามสกุลเหมือนคนทั่วไป เพราะแม่เธอมาทำงานที่กรุงเทพแบบไม่ถูกกฎหมายพอมาทำงานที่บ้านหลังนี้ได้ไม่นานก็ตั้งท้องกับเจ้าของบ้านพอคลอดลูกออกมาแค่ไม่กี่ปีก็เสียชีวิต

"คุณพ่อมีเรื่องจะคุยกับแก" ร่างบางยิ้มออกมาเพราะไม่ใช่ทุกวันที่พ่อของเธอจะเรียกเธอคุย

"ฉันมีงานให้ทำ"

"อะไรคะคุณท่าน" คุณท่านที่เธอเรียกคือพ่อแท้ๆ ของเธอเอง

"อริสตัดสินใจจะเรียนต่อที่อเมริกา" อริสาอายุมากกว่าเธอแค่4เดือนแต่อริสาโชคดีได้มีโอกาสเรียนสูงๆ และได้ไปเรียนต่อที่อเมริกาผิดกับเธอที่โดนบังคับให้จบเพียงแค่นี้

"ฉันจะไม่อยู่4ปี แต่ฉันไม่อยากทิ้งพี่มอร์แกนไว้ให้เหงาคนเดียว" อริสาเอ่ยถึงคนรักที่เพิ่งคบกันได้เพียงไม่กี่เดือนเขาอายุมากกว่าเธอหลายปีแต่ที่เธอคบกับเขาเพราะเธอติดใจในรสสวาทของเขาและมอร์แกนก็รักเธอรักมาก

"คะ?"

"ที่ฉันจะบอกคือเธอต้องไปเป็นตัวแทนของอริสในช่วงที่อริสไม่อยู่" เมื่อสิ้นสุดเสียงของคุณท่านกุลธิดาทำหน้างงเข้าไปใหญ่

"ทำไมล่ะคะ"

"แกก็รู้นี่ว่าพี่มอร์แกนไม่เหมือนชาวบ้านเขา ฉันไม่อยากให้คนรักของตัวเองไปมีอะไรกับคนอื่นมั่วซั่ว" อริสาเอ่ยออกมาเพราะคนรักของเธอเป็นคนที่มีความต้องการทางเพศสูง

"แล้วทำไมต้องเป็นกุลล่ะคะ"

"ก็แกเป็นคนเดียวที่จะทำแบบนี้ได้ไงถือว่าทดแทนบุญคุณที่พ่อฉันทำให้แกเกิดมาแล้วกัน" กุลธิดาได้แต่ก้มหน้าจำยอม เธอไม่มีที่ไปไม่มีคนรู้จักและเธออยากอยู่ใกล้ๆ พ่อของตนเองอยากดูแลท่านจึงไม่ยอมไปไหน

"ถ้าจบงานนี้แล้วฉันจะยอมให้เธอเรียกฉันว่าพ่อ"

"คุณพ่อ!" อริสาตกใจที่พ่อของตนเองพูดแบบนี้

"ได้ค่ะ กุลจะทำตามทุกอย่างที่คุณท่านต้องการ" กุลธิดายิ้มออกมาอย่างมีหวังเวลาแค่4ปีคงไม่นานเกินไป เธอจะได้เรียกเขาว่าพ่อสักที

"แต่มีข้อแม้ว่าแกห้ามกลับมาเหยียบที่นี่จนกว่าฉันจะกลับมา ทำทุกอย่างแทนฉันแต่ห้ามทำให้เขารู้สึกดีกว่าตอนที่อยู่กับฉัน เข้าใจมั้ย" อริสาสั่งเธอเสียงดังฟังชัด ที่มอร์แกนกับอริสาได้คบหากันอย่างเปิดเผยก็เพราะพ่อแม่ของทั้งคู่รู้จักกันและทาบทามให้กัน

"เข้าใจค่ะ" ทำทุกอย่างให้เหมือนคนรักแต่ห้ามรักสินะ

"เข้าใจง่ายๆ ก็ดี"

"แล้วอีกอย่าง! ห้ามติดต่อกับคนในบ้านหลังนี้อีก"

"ทำไมล่ะคะ" กุลธิดาเริ่มใจเสียเธอเหมือนโดนตัดทุกอย่างออกจากชีวิตอยากโทรมาถามว่าคุณท่านสบายดีหรือเปล่าก็คงไม่ได้

"ฉันสั่งเองแล้วก็ไม่ต้องถามว่าทำไม" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอริสาได้แต่ยิ้มเยาะส่วนคนที่นั่งกับพื้นได้แต่ทำหน้าเศร้า

พอวันต่อมาอริสาพาเธอมาให้มอร์แกนแล้วบอกว่าเธอคือ'นางบำเรอตัวแทน' ในช่วงที่อริสาไม่อยู่ ทีแรกมอร์แกนมีทีท่าไม่ยอมเพราะเขาจะตามอริสาไปด้วยแต่ทั้งคู่ก็ได้พูดคุยกันอยู่สักพักจนมอร์แกนยอมตกลงแม้จะไม่ค่อยเต็มใจ

"สัญญานะอริสว่ากลับมาแล้วจะแต่งงานกับพี่"

"ค่ะ อริสสัญญาแต่พี่มอร์แกนต้องรออริสนะคะ"

"จุ๊บ พี่รอได้เสมอ" กุลธิดามองคู่รักหวานชื่นคุยกันจนเธอต้องเสมองไปทางอื่น หลังจากนั้นไม่นานอริสาก็ไปเรียนต่อที่อเมริกาและเธอก็ต้องย้ายเข้ามาอยู่กับเขาในช่วง4ปีที่อริสาไม่อยู่ เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยสักอย่างรู้เพียงแค่ว่าเธอเป็นบำเรอที่คนรักส่งมาแก้ขัดในช่วงที่ไม่อยู่เท่านั้น