บทนำ 2

“ใจเย็นนะคะคุณ อย่าโมโหลูกเลยค่ะ เด็กไม่ได้ตั้งใจก็แค่เล่นกันนิดหน่อยเท่านั้นเอง ตอนนี้หนูพันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”

“คุณก็เข้าข้างมัน ดูสิมันให้ความเคารพคุณหรือเปล่า...ดีล่ะ ต่อจากนี้ฉันจะส่งแกไปเรียนโรงเรียนประจำที่อังกฤษ ไปซะตั้งแต่วันมะรืนเลยไม่ต้องอยู่ที่นี่ให้คนอื่นเขาเดือดร้อนอีก!” โมโหจนเส้นเลือดขึ้นขมับชัดเจน ประกาศกร้าวเสียงดังหวังให้ลูกชายนึกกลัวจนต้องเป็นฝ่ายอ้อนวอนขอร้อง

แต่ไม่คิดเลยว่าเด็กชายผู้นี้จะใจเด็ด ไม่อ้อนวอนต่อโชคชะตาหรือร้องขอความเมตตา

เมื่อคิดจะส่งให้ไปไกลหูไกลตา...เขาก็ย่อมต้องไป!

“ผมก็ไม่อยากอยู่ที่นี่เหมือนกันนั่นแหละ มีแต่พวกจอมปลอม ขอบคุณที่ส่งผมไปอยู่ที่อื่น!” พูดจบก็เดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ลงบันไดแล้ววิ่งไปอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทาง เพียงแค่ต้องการออกไปจากที่นี่ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของตัวเอง

เขาจะไม่มีวันร้องไห้ต่อหน้าบิดากับผู้หญิงคนนั้นเป็นอันขาด

วิ่งจนเหนื่อยก็ล้มตัวลงใต้ต้นไม้ใหญ่ นั่งชันเข่าแล้วกอดตัวเองร้องไห้ น้ำตาไหลเป็นสายเพราะกลั้นเอาไว้มานาน ในหัวคิดถึงเพียงใบหน้าของผู้หญิงที่ตนรักสุดหัวใจ แต่บัดนี้ท่านไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป เหลือเพียงตนที่ต้องใช้ชีวิตลำพังกับความโหดร้ายของบุพการี

ทำไมแม่ไม่พาเขาไปด้วย...

ปล่อยเขาไว้กับพ่อทำไม

“ฮึก แม่ครับ...ฉายคิดถึงแม่”

ปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น บ้านพักตากอากาศที่เคยมีความสุขและได้ยินเสียงหัวเราะแปรเปลี่ยนไป มันคือสถานที่ต้องห้ามของเขานับจากนี้

ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่เหยียบย่างมาอีกเป็นอันขาด!

ประกาศิตของบิดาเมื่อรับปากแล้วก็ไม่อาจถอนคำได้ เพียงแค่แปรเปลี่ยนเวลาเป็นสัปดาห์ที่ต้องออกเดินทางเพราะต้องจัดการเอกสารทุกอย่างให้เรียบร้อย ตะวันฉายต้องห่างจากบ้านเกิดเมืองนอนที่คุ้นเคย ไปใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความแปลกใหม่

เคยไปเที่ยวที่ต่างประเทศบ่อยครั้ง แต่ก็ไปเพียงแค่สามถึงสี่วันเท่านั้น ไม่ได้อยู่นานเป็นปีอย่างเช่นครั้งนี้ที่เขาต้องไป

ไม่แน่ว่าอาจจะอยู่ที่นั่นจนกว่าจะเรียนจบ...

เพียงแค่คิดใจก็วูบโหวงเริ่มไม่อยากไปเสียแล้ว แต่เมื่อรับปากเอาไว้ก็ไม่อาจคืนคำ ฝืนความรู้สึกเศร้าเอาไว้ก่อนจะเดินผ่านกลุ่มคนที่กำลังหยอกล้อเด็กหญิงตัวน้อยวัยใกล้หนึ่งขวบ เป็นที่รักของคนทั้งบ้านจนน่าหงุดหงิด

พ่อของเขามีลูกสาวกับผู้หญิงที่มาแทนแม่ ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธจนกระแทกส้นเท้ายามเดินขึ้นบันไดจนเสียงดังให้คนข้างล่างเหลียวมองแล้วพากันส่ายหน้าระอา

“พี่ พี่ฉาย” เสียงเปิดและปิดประตูดังจนปลุกคนที่หลับให้ตื่น

เจ้าของห้องเอามือขยี้ตาแล้วเรียกเขาด้วยความตกใจ จ้องพี่ชายคนโตของบ้านที่ชอบทำหน้าดุใส่กันเสมอด้วยความกลัว เรียกเขาอย่างเคยชินแต่กลับถูกชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ พลางยกมือขึ้นมากอดอย่างขึงขัง

“ฉันไม่มีน้อง”

“คุณฉาย มีอะไร เหรอคะ” เค้นเสียงถาม

ตั้งแต่ตกน้ำเมื่อวานก็ยังไม่มีโอกาสออกจากห้อง มีแม่บ้านเข้าดูแลและนำอาหารมาให้กินที่นี่ตลอด หญิงสาวจึงไม่ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้าน รู้เพียงชายตรงหน้ากำลังจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ จะบอกว่าดีใจก็ไม่ผิดนักเพราะคนที่จ้องจะหาเรื่องเธอตลอดเวลาไม่อยู่แล้ว

ทว่าอีกใจหนึ่งก็แอบใจหายเหมือนกัน...เพราะเขามักชอบซื้อขนมมาให้กินเสมอ

แม้ว่าจะมีข้อแลกเปลี่ยนเป็นการให้เธอทำท่าประหลาดแล้วหัวเราะด้วยความสุขก็ตาม

“นี่ที่อยู่ฉัน” กระดาษแผ่นเล็กถูกยื่นมาตรงหน้า สร้างความฉงนให้คนมองเป็นอย่างมาก ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรจึงเอาที่อยู่มาให้ตน

“คะ”

“เธอต้องเขียนจดหมายไปหาฉันทุกสัปดาห์! เล่าเรื่องบ้านหลังนี้ให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง สัปดาห์ไหนเธอไม่เขียนมาฉันจะกลับมาเอาเรื่องถึงที่นี่ เข้าใจหรือเปล่า” ทำหน้าไม่สบอารมณ์แล้วขู่เด็กสาวเอาไว้เสียงเข้ม เธอได้ยินเช่นนั้นก็รีบรับกระดาษมาถือเอาไว้ พยักหน้าขึ้นลงอย่างแข็งขัน

“เข้า เข้าใจค่ะ”

พอเห็นดังนั้นก็ค่อนข้างพึงพอใจ ยกยิ้มมุมปากก่อนคิ้วจะขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ขยับเข้ามาใกล้คนที่บิดานำมาเลี้ยงดูประหนึ่งลูกสาวของตัวเอง ถามเพื่อเป็นการหยั่งเชิงว่าไว้ใจคนตรงหน้าได้มากน้อยแค่ไหน

“เธออยู่ฝั่งไหน”

“คะ” กระพริบตาปริบไม่รู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไร

“ฉันถามว่าเธออยู่ฝั่งฉันหรือยัยอสรพิษ” พอรู้ว่ากำลังถูกวัดใจก็แทบกลั้นหายใจ ถึงหล่อนจะชอบคุณป้ามากกว่าและไม่สนิทใจกับเขา แต่เมื่ออีกฝ่ายถามก็ต้องตอบตามใจไว้ก่อน

คนเราก็ต้องรักชีวิตไม่ใช่เหรอ...เอาตัวรอดก่อนล่ะกัน

“ฝั่ง...คุณฉาย”

“ดีมาก” ยิ้มกว้างอย่างดีใจกับคำตอบนั้น ทำให้เธอถึงกับตะลึงจดจ้องดวงหน้าหล่อไม่ขลาดสายตา

ไม่น่าเชื่อว่าตอนที่เขายิ้ม...จะหล่อมากขนาดนี้

ทำไมไม่ยิ้มให้บ่อยกว่านี้นะ

“มองทำไมนอนไปสิ” เริ่มรู้ตัวว่ายิ้มเยอะเกินไปจึงรีบหุบยิ้มแล้วสั่งเธอเสียงเข้ม เจ้าของห้องก็รีบล้มตัวลงนอนอย่างว่าง่าย มองเขาตาปริบแล้วกำกระดาษใบนั้นเอาไว้ในมือแน่น

“ค่ะ”

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ชายหนุ่มจะไปอยู่ที่อื่น...

แต่เธอสัญญาว่าจะเขียนจดหมายหาเขาไม่ให้ขาด เพื่อที่ตะวันฉายจะได้ไม่ต้องกลับไทยอีก!