บทที่ 2 จำกันได้ไหม

ปัจจุบัน

"จำได้หรือยังกระท้อน"

"อืม จำได้แล้ว"

"กระท้อนจำที่เคยสัญญากับเราได้ไหมกระท้อน"

"จำได้สิ ภามอยากให้กระท้อนช่วยอะไรล่ะ"

"อยู่กรุงเทพใช่ไหม"

"ใช่ตั้งแต่เรียนจบกระท้อนก็ย้ายมาอยู่กรุงเทพ"

"คุณยายเป็นไงบ้าง"

"ท่านเสียไปห้าปีเห็นจะได้"

"เสียใจด้วยนะ"

"กระท้อนทำใจได้แล้วล่ะ ว่าแต่จะให้ทำอะไรก็บอกมาเถอะ"

"มาหาภามที่คอนโดสิแล้วจะรู้"

"ทำไมต้องไปที่คอนโดล่ะไปที่อื่นแทนได้ไหม เราเป็นผู้หญิงมันเสียหายนะ" ภรัณยูหนุ่มโสดที่ควงสาวไม่ซ้ำหน้าขึ้นคอนโดลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปซะเสียสนิท ผู้หญิงที่เข้าหาเขามีแต่คนอยากจะพลีกายให้เขาทั้งนั้น

"ก็ได้ๆขอโทษที งั้นมาตามที่อยู่ที่จะส่งให้แล้วกันนะ"

"ก็ได้แล้วเจอกัน" กระท้อสตัดสินใจได้อย่างง่ายดายเพราะไม่ว่าเขาจะให้ทำอะไรเธอก็พร้อมจะตอบแทนบุญคุณของเขาอยู่แล้ว

เธอมาถึงที่นัดฟมายก่อนเวลาห้านาที รอไปอีกสักพักก็มีชายหนุ่มรูปงามรูปร่างสูงโปร่งปรากฎตัวขึ้น เขาสวมแว่นตาดำ ผิวขาวจัดของเขาตัดกับสูทสีดำดูภูมิฐานมากๆ

"อะ เอ่อภามใช่ไหม" เธอถามออกไปอย่างไม่แน่ใจแต่ก็คิดว่าใช่เขาเพราะเธอรู้จักคนไม่เยอะ

"ใช่เราภาม กระท้อนเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ" เขาเองก็แอบพิจารณาผู้หญิงตรงหน้าเช่นกัน หญิงสาวเปลี่ยนจากเด็กกะโปโลมาเป็นนางฟ้าเลยก็ว่าได้ เธอมีผิวสีน้ำผึ้งเป็นเอกลักษณ์ ใบหน้ารูปไข่ถูกแต่งแต้มให้สวยงามเหมือนนางเอกละครยังไงยังงั้น

"เราโตแล้วเราก็ต้องดูแลตัวเองสิ"

"มีหนุ่มมาจีบหรือยัง ไม่ใช่สิมีแฟนหรือยัง" เขาถามหญิงสาวออกไปตรงๆอย่างไม่อยากอ้อมค้อม

"ยังไม่มีแฟน"

"เยี่ยม"

"หืม ทำไมต้องดีใจขนาดนั้นล่ะ"

"เพราะถ้ากระท้อนมีแฟนกระท้อนคงช่วยเราไม่ได้"

"มะ หมายความว่ายังไงนะกระท้อนไม่เข้าใจ"

"เราต้องการให้กระท้อนอุ้มท้องลูกของเรา"

"อะไรนะ" เธอถามกลับอย่างไม่เชื่อหู เขาต้องสื่อสารอะไรบางอย่างผิดไปแน่ๆ

"ไปเรียนเมืองนอกมาหลายปีกระท้อนว่าภามน่าจะใช้คำผิดนะ"

"ไม่ผิดแน่นอน ภามอยากให้กระท้อนเป็นแม่ของลูกภาม"

"..."

"คุณย่าต้องตัดภามออกจากกองมรดกแน่ๆถ้าภามไม่มีหลานไปให้ท่านเชยชมอุ้มชู"

"มันจะบ้าไปใหญ่แล้ว นี่มันเรื่องใหญ่มากเลยนะภาม"

"เพราะมันเป็นเรื่องใหญ่น่ะสิภามถึงได้ขุดสัญญาที่กระท้านเคยให้ขึ้นมา"

"ผู้หญิงในโลกนี้มีตั้งเยอะแยะทำไมถึงเลือกกระท้อนล่ะ" เธอไม่เข้าใจความคิดของชายหนุ่มจริงๆ

"เพราะว่าผู้หญิงคนอื่นจ้องจะจับภามเพราะเงินของภาม"

"แล้วไม่คิดว่ากระท้อนก็จะจับบ้างหรอ" ชายหนุ่มถึงกับส่ายหัวไปมาเบาๆแล้วก็ยิ้มออกมา

"เพราะภามรู้ไงว่ากระท้อนไม่ใช่คนแบบนั้น"

"เอาอะไรมามั่นใจอ่ะถามจริงๆนะ"

"ไม่รู้สิแต่มันมั่นใจไปแล้ว แล้วสรุปจะช่วยไหม"

"แล้วคิดว่ากระท้อนปฎิเสธได้หรอ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าต้องพึ่งวิทยาศาสตร์นะ"

"ได้สิวิธีไหนก็ได้ขอให้มีลูกได้ก็พอ วิธีธรรมชาติภามก็ไม่ขัดนะ" เขาส่งสายตาเป็นประกายไปให้หญิงสาว

"ไม่ต้องมาทำสายตาแบบนั้นเลยนะเพราะว่ากระท้อนไม่หลงกล" เธอเชิดหน้าขึ้นนิดๆอย่างเป็นต่อ

"กระท้อนก็ยังเป็นกระท้อนอยู่วันยังค่ำ"

"ละแล้วจะเริ่มเมื่อไรล่ะ"

"วันจันทร์ดีไหม"

"บะ บ้าหรอพรุ่งนี้วันจันทร์แล้วนะ"

"ใช่ไงยิ่งเร็วยิ่งดี"

"ละ แล้วงานของกระท้อนล่ะกระท้อนจะทำยังไง"

"ไปลาออกเถอะเราเลี้ยงกระท้อนได้"

"แล้วหลังจากนั้นล่ะ กระท้อนไม่กลายเป็นคนตกงานหรอ"

"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะยังมีบริษัทของภามรองรับอยู่แน่นอน"

"เอาอย่างนั้นก็ได้" ในใจของหญิงสาวคิดว่าแค่ไม่กี่เดือนเธอก็คลอดลูก หลังจากนั้นต่างฝ่ายต่างก็คงแยกย้ายกันไปจึงไม่จำเป็นที่ต้องปรึกษาคนเป็นแม่อย่างกระถิน