ตอนที่4.พบกันอีกจนได้สินะ

คงเกรงใจว่าเป็นที่สาธารณะ

รถของณรงค์แล่นออกไป ปัถว์จึงหันหลังกลับขึ้นออฟฟิค

แต่แล้ว..

“ไง ได้งานพิเศษเพิ่มหรือเปล่า”

หญิงสาวใจหล่นวูบ เมื่อหันมาเผชิญหน้ากับชานน เขากอดอกยิ้มที่มุมปาก สายตาเยาะหยัน

“พบกันอีกจนได้สินะ”

ปัถว์ใจหล่นวูบ เมื่อเขามายืนอยู่ตรงหน้า

ชานนไม่เหลือเยื่อใยใดกับเธออีกเลย เขามองเธอด้วยสายตาดูแคลน

หญิงสาวพยายามมองหาทางหนีทีไล่ ไม่มีใครสักคนอยู่แถวนั้นพอที่เธอจะใช้เป็นข้ออ้างหลบเลี่ยงเขา

“ว่าไงล่ะ” เขาเดินเข้ามาใกล้ เพื่อทวงคำตอบ

“หมายความว่ายังไง” เธอเชิดหน้าถาม

ไม่ได้พบกันหลายปี ชานนไม่ใช่เด็กหนุ่มรุ่นๆเดินตามหลังพ่อมาขึ้นศาลอย่างวันวาน เช่นเดียวกับเธอ ปัถว์เองก็ไม่ใช่เด็กสาว เธอก็พอจะมีเขี้ยวเล็บไว้ป้องกันตัวเองอยู่บ้างเหมือนกัน และจะว่าไป หลังจากพ่อเธอตาย ปัถว์ก็ต้องดิ้นรนทุกอย่าง เพื่อให้ครอบครัวรอด

“เผื่อว่า เธอจะสบายกว่าเป็นพนักงานขาย ถ้าได้เป็นของเล่นของคนรวยๆ” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ “เมียน้อยหรือนางบำเรอ”

“ชานน” หญิงสาวเรียกเขาอย่างกราดเกรี้ยว

“ยังจำชื่อฉันได้หรือ ที่รัก”

“หยาบคาย” เธอทำท่าจะเดินหนี

“เดี๋ยวสิ” ชานนกระชากมือเธอไว้ได้ทัน “จะรีบไปไหนเล่า ยังไม่ทันได้ทบทวนความหลังกันเลย”

“ปล่อยนะ” เธอสะบัดแขนออกโดยแรง ก่อนหันหน้ากลับมา

“ขืนทำรุ่มร่ามกับฉัน รับรองนายได้เข้าไปอยู่ในตะรางแน่ ฉันจะแจ้งความ”

“ข้อหาอะไรไม่ทราบ” เขาหัวเราะราวขบขันเสียเต็มประดา “อย่าหลงตัวเองหน่อยเลยน่า ผู้หญิงอย่างเธอ ใครเขาอยากยุ่งด้วยเล่า”

“แล้วที่ตามฉันมาตรงนี้” ปัถว์ย้อนถาม “ถ้านายไม่แอบมองฉันอยู่ จะรู้ได้ยังไงว่า ฉันอยู่ตรงไหน”

เธอทำท่าเป็นต่อ มองเขาด้วยแววตาเหมือนรู้ทัน

ชานนนิ่งไปครู่

ให้ตายเถอะ..ไม่นึกว่า เวลาผ่านไปไม่นาน เธอจะกลายจากเด็กสาวที่เรียบร้อยเป็นผ้าพับ ไม่พูดไม่จา แต่ตอนนี้ ดูแววตาของปัถว์เถอะ

เธอพร้อมจะเอาเรื่องเขา แล้วยังคำพูดของเธอที่พร้อมจะปะทะคารมกับชานนอย่างไม่มีทีท่าจะยอมแพ้ ชานนบอกตัวเอง เขาก็แค่เกลียดเธอโกรธเธอกับครอบครัวที่เคยทำร้ายครอบครัวของเขา โชคดีที่พ่อของชานนเป็นคนเก่ง ถึงประคับประคองครอบครัวให้ตลอดรอดฝั่ง แต่เขาก็ไม่เคยลืมความทุกข์อย่างแสนสาหัสที่ครอบครัวตัวเองได้รับ ชานนต้องกลายเป็นคนรับภาระทุกอย่างแทนสันติภพ คงไม่ต่างกับเธอในเวลานี้สินะ ปัถว์

“จะบอกให้นะ ฉันก็แค่อยากจะมาดูสภาพของเธอ หลังจากทำกรรมกับครอบครัวของฉัน”

“ชานน”

แววตาเธอสั่นระริก ทั้งที่เขาพูดมันก็ถูกทุกอย่างนั่นล่ะ...สิ่งที่พ่อของเธอเคยกระทำต่อครอบครัวของเขา แต่เธอก็กำลังชดใช้ในสิ่งที่มันเคยเกิดขึ้น ปัถว์เคยเชื่อมั่นในตัวบิดา แต่เมื่อเขาไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว เธอต้องเข้ามารับผิดชอบทุกอย่างแทนพ่อ หลายอย่างที่เธอต้องพลอยรับรู้ไปด้วย

บางเรื่องเธอไม่เคยรู้และไม่คาดคิดมาก่อน โดยเฉพาะกับ ‘แม่’ ทว่าเธอจะยอมรับได้อย่างไรกันเล่า ครอบครัวเธอเองที่เป็นฝ่ายผิดต่อครอบครัวของเขา....ไม่มีทาง

“โชคร้ายหน่อยนะ ปัถว์ เธอถึงต้องมาทำงานกระจอกพวกนี้”

“มันจะมากไปแล้ว ชานน จะดูถูกกันมากไป”

“น้อยไปด้วยซ้ำ”ชานนตวาดพร้อมกับกระชากแขนเธอบีบจนรู้สึกเจ็บ เธอพยายามกลั้นความรู้สึกเจ็บไว้ในหน้า “กับสิ่งที่เธอทำกับฉัน”

เสียงรอดไรฟันที่บ่งบอกถึงความแค้น

ปัถว์น้ำตาคลอ เมื่อไหร่เล่า ความรู้สึกพวกนี้มันจะจบสิ้นกันไปเสียที เธอไม่คิดเลยว่า จะได้พบหน้าเขาอีก ก็ไหนใครๆว่า ชานนไม่อยู่เมืองไทยแล้ว เขาไปเรียนต่อ เธอนึกว่า เวลาหลายปีที่ผ่านจะทำให้เขาลืม

เปล่าเลย... แววตาคมเข้มคู่นั้น ดูเหมือนจะมีแรงพยาบาทมากขึ้นด้วยซ้ำ

“แล้วนี่ ชู้รักของเธอมันไปอยู่ที่ไหนกันเล่า ถึงมาปล่อยให้เมียตัวเองต้องมาทำงานงกๆทุเรศสิ้นดี ก็ไหนทำท่าว่ารักกันมากอย่างไรเล่า”

ชานนยังคงจำได้เสมอ ภาพที่ปัถว์ปกป้องผู้ชายคนนั้นไม่ให้ถูกเขาทำร้าย

ปัถว์หลบตา…. เบือนหน้าไปทางอื่น

ไม่มี...

คู่รักของเธอไม่เคยมีตัวตน