ตอนที่3.มองหญิงสาวด้วยความเห็นใจ

นานกี่ปีกันแล้วนะที่ไม่ได้พบเขา เธอยังคิดว่า ชาตินี้คงไม่มีโอกาสพบกันแล้ว ด้วยซ้ำ ปัถว์เฝ้าติดตามข่าวคราวของชายหนุ่มมาตลอดโดยที่เขาคงไม่มีวันรู้ หญิงสาวสะท้อนใจที่ครอบครัวของตัวเองตกต่ำลงเรื่อยๆขณะที่ครอบครัวของชานน กลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ และชานนในวันนี้ก็กลายเป็นชายหนุ่มมาดนักเรียนนอกดูไฮโซโก้หรูจนรู้สึกถึงความด้อยฐานะของตัวเอง

เธออายเหลือเกินที่ได้พบเขา

หากเป็นไปได้เธออยากอันตรธานหายตัวไปจากที่ตรงนี้ ขณะที่ชานนกลับจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชาจนที่สุด ปัถว์ต้องเป็นฝ่ายหลบตาลงด้วยหัวใจที่เต้นแรงราวจะหลุดออกมานอกอก.

ภูวิศมองหญิงสาวด้วยความเห็นใจ เมื่อสีหน้าของปัถว์ซีดลงทันทีที่เห็นชานน เขาเดาว่า หากไม่ติดลูกค้า เธอคงเดินหนีไปทางอื่นแน่นอน อ้างเหตุอะไรสักอย่างที่จะไม่ต้องพบชานน

แต่เพราะลูกค้าที่กำลังจะดูรถกำลังจะตัดสินใจซื้อ และเธออาจปิดยอดขายได้ภายในวันนี้ กระทั่ง ภูวิศกับชานนเดินเข้าไปใกล้ ปัถว์นึกภาวนาให้ลูกค้าดูรถนานๆพร้อมกับซักถามอะไรก็ได้เพื่อถ่วงเวลา เธอไม่อยากตกงานในเวลาอันรวดเร็ว เพราะต้องทะเลาะกับชานนในเวลาอันใกล้ เธอกำลังสนุกกับงานนี้ ลูกค้าส่วนใหญ่ที่นี่ก็ล้วนเป็นคนมีเงินที่สุภาพ ไม่ฉวยโอกาสก้อร่อก้อติกกับพนักงานขายรถอย่างเธอ

ปัถว์เป็นคนสวย รูปร่างแม้ไม่ถึงกับได้มาตรฐานเหมือนพวกนางแบบ แต่ก็ถือว่าสัดส่วนโค้งเว้าได้รูปมีเสน่ห์ยั่วใจชายหนุ่มไม่ใช่น้อย

ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลก เมื่อลูกค้ารายนั้นหันไปเห็นภูวิช

“คุณภู”

“สวัสดีครับ คุณณรงค์”

ท่าทางลูกค้าจะรู้จักกับเจ้านายของเธอเป็นอย่างดี

“ผมไม่ทราบว่าคุณณรงค์แวะมา ไม่ให้เด็กเข้าไปบอก”

“ก็เห็นว่าคุณภูกำลังมีแขก” เขาเหลือบมองชายหนุ่มที่เดินเข้ามาพร้อมภูวิช

“ลูกชายคุณสันติภพ เจ้าของเอเชีย เรียลเอสเตท”

“อ๋อ นึกว่าใครกัน คนกันเองทั้งนั้น”

ชานนยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่า อีกฝ่ายจึงเอื้อมมือมาตบหลังตบไหล่แสดงความเอ็นดู ปัถว์รู้สึกเบื่อหน่ายเต็มที ใจอยากจะเดินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด ทำไมไอ้วงการนักธุรกิจที่มันแสนจะคับแคบ เธอพยายามหลอกตัวเองว่า ไม่ใช่เพราะนายนั่นหรอกนะที่ทำให้เธออยากเดินไปจากตรงนี้

นายชานนต้องไม่มีอิทธิพลกับเธอขนาดนั้น

“แล้วนี่ ได้รถที่ถูกใจหรือยังครับ”

“อืม สนอยู่รุ่นสองรุ่น กำลังตัดสินใจ” เขาหันมาชมปัถว์ “หนูนี่เก่งนะ พนักงานใหม่หรือ ผมไม่เคยเห็น”

สายตาณรงค์ที่มองพนักงานใหม่เต็มไปด้วยความพอใจ ภูวิชมองแล้วก็รู้ว่า เขาไม่ได้ถูกใจความเก่งของปัถว์ แต่ความสวยของเธอต่างหากที่ณรงค์กำลังสน

“แล้วนี่ คุณภูจะไปไหนกันหรือครับ”

“ผมจะพาชานนมาดูรถ เขาซื้อรถผมไปทำธุรกิจรถเช่า”

ณรงค์หันไปมองชานน “ผมนึกว่าคุณทำธุรกิจเดียวกับพ่อคุณเสียอีก”

“ชานนเขาจับธุรกิจหลายอย่าง”

“งั้นหรอกหรือ” ณรงค์นึกชื่นชมอยู่ในใจ ท่าทางชานนอายุยังไม่มากนัก

“เออ คนหนุ่มสมัยนี้เก่ง” เขาหันไปบอกปัถว์ “ตกลง ผมซื้อรุ่นที่เราคุยกันเมื่อกี้”

หญิงสาวยิ้มออกมาได้ นึกถึงค่าคอมมิชชั่นที่จะได้เพิ่มขึ้นมาจากเงินเดือนก็รู้สึกดีขึ้น ความเบื่อหน่ายที่ต้องมายืนฟังพวกนักธุรกิจใหญ่คุยกัน หายเป็นปลิดทิ้ง

“ถ้างั้น เชิญคุณณรงค์ทางด้านนี้เลยค่ะ ปัถว์จะไปเตรียมเอกสารซื้อขายมาให้นะคะ”

“ขอบคุณมากนะครับ คุณณรงค์” ภูวิชเอ่ยบอก

ณรงค์จึงถือโอกาสขอตัว “ผมต้องรีบกลับ ไว้โอกาสหน้าค่อยคุยกัน”

ปัถว์เดินนำลูกค้ามาที่แผนกธุรการ ช่วยณรงค์เตรียมเอกสารซื้อขายพร้อมกับทำเรื่องจองรถไว้ให้เขา เวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาที เธอลืมนายชานนไปได้ครู่หนึ่ง จนกระทั่งณรงค์เตรียมตัวกลับ เขายังไม่วายทำเจ้าชู้กับปัถว์ ชวนเธอให้เดินไปส่งเขา แล้วยังให้เบอร์ส่วนตัวกับหญิงสาว

โชคดีที่เขาไม่ทำอะไรมากกว่านั้น