บทนำ ตรวนวิวาห์มาเฟีย (3)

“ไม่ล่ะ” ใครอยากจะร่วมงานกับมาเฟียล่ะ... นาตาชากลืนคำพูดประโยคหลังลงคอ ขืนพูดไปมีหวังเธอถูกเล่นงานแน่

“รายได้ดี เผลอ ๆ เธออาจรวยในเดือนเดียว” ชายร่างยักษ์ยื่นข้อเสนอ

“ไม่ก็คือไม่สิ!” หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ถามสักนิดว่างานอะไร

ชายร่างยักษ์หรี่ตาลง พลางเหยียดยิ้ม “ฉันไม่ชอบคำปฏิเสธจากสาวสวย เอาตัวเธอกลับไปด้วย”

ได้ยินคำสั่งจากชายร่างยักษ์ นาตาชาจึงไม่อาจอยู่เฉยได้ เธอรีบเหวี่ยงกระเป๋าเป้ใส่ผู้ชายสองคนก่อนรีบวิ่งหนีเอาตัวรอด แต่ผู้ชายทั้งสองก็ตามเธอมาติด ๆ

“บ้าเอ๊ย!” หญิงสาวสบถหัวเสีย รีบเร่งความเร็วให้มากขึ้น แต่น้ำฝนที่สาดเทลงมาและพื้นถนนที่ลื่นเป็นบางจุดก็ไม่เอื้ออำนวยต่อการหลบหนีสักเท่าไหร่ พอวิ่งต่อไปไม่ไหวนาตาชาจึงตัดสินใจหาที่ซ่อนตัว หญิงสาวกวาดสายตาอย่างรวดเร็วก่อนตัดสินใจเลี้ยวเข้าโรงแรมหรูซึ่งมีกองทัพนักข่าวและผู้คนมากมาย

เอาแหละ ถ้าเกิดอะไรขึ้น คนหมู่มากจะรับรู้ในการกระทำของคนที่ไล่ตามเธอมา

นาตาชาไม่สนใจว่าที่นี่มีงานอะไร และไม่สนใจด้วยว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยห้ามไม่ให้เธอเข้าไปโดยที่เธอไม่ได้แลกบัตร สิ่งที่เธอต้องการคือการใช้ผู้คนเป็นที่หลบภัยเท่านั้น ทว่าสภาพที่ปียกปอนไปทั้งเนื้อทั้งตัวก็ทำให้เธอดูโดดเด่นกว่าใคร หญิงสาวไม่สนใจใครอื่นนอกจากพยายามเบียดตัวเข้ามาในฝูงนักข่าวแล้วมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง

พอเห็นว่าชายชุดดำยังตามมา เธอจึงแทรกตัวผ่านกลุ่มนักข่าวที่กำลังรุมสัมภาษณ์ใครบางคน ทว่าเบียดตัวเข้ามาได้เธอก็ถูกนักข่าวคนอื่น ๆ ดันหลังและเบียดจนเซล้มบนพื้นหินอ่อนขัดมัน ทุกเสียงจอแจที่กำลังป้อนคำถามขณะสัมภาษณ์นักธุรกิจหนุ่มชื่อดังเงียบลงทันทีเมื่อเธอผ่ากลางวงและล้มหน้าคะมำไม่เป็นท่าต่อหน้าทุกคน

“โอย... นี่มันวันมหาซวยหรือไงนะ” หญิงสาวครวญครางทำหน้าเหยเก

แรงกระแทกทำให้เลือดกำเดาไหลออกมา พอเงยหน้าขึ้นเธอก็พบรองเท้าหนังแบรนด์เนมวาววับอยู่ตรงหน้า ด้วยความมึนจากแรงกระแทก นาตาชาจึงยังไม่ขยับตัวลุกขึ้นทันที พอเห็นเลือดหยดบนพื้น เธอจึงใช้หลังมือเช็ดเลือดกำเดาแล้วรีบทรงตัวลุกขึ้น ซึ่งเธอก็เงยหน้าสบตาเข้ากับชายหนุ่มรูปงามเข้าพอดี

เขาอยู่ใกล้เธอมาก มากจนสัมผัสได้ถึงกระไอตัวอุ่นเลยทีเดียว...

นาตาชาชะงักงันราวถูกมนต์สะกด เธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนที่มีเสน่ห์และหล่อกระชากหัวใจได้เท่านี้มาก่อน หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบขณะจ้องหน้าเขาตาไม่กะพริบ แต่ที่ทำให้หัวใจเต้นแรงกว่าเดิมเพราะเขาก็มองเธอเช่นกัน หญิงสาวรู้สึกเหมือนเวลาหยุดหมุนชั่วขณะ ทุกอย่างถูกหยุดเอาไว้ มีแค่เธอและเขาเท่านั้น

ทว่าช่วงเวลาแห่งความสุขอันน้อยนิดก็อันตรธานหายเมื่อฝูงนักข่าวดันหลังจนเธอเสียหลักและเซล้มอีกครั้ง

“ว้าย!” นาตาชาหวีดร้องว่ายน้ำกลางอากาศ ดีที่ชายหนุ่มไหวตัวได้ทัน เขาจึงคว้าเอวบางของเธอไว้ แต่มันก็ช้าไป หน้าของเธอกระแทกเข้ากับอกของเขาเต็ม ๆ พอเงยหน้าขึ้นเสื้อสูทราคาแพงจึงเปื้อนเลือดกำเดาของเธอเรียบร้อย

งานเข้าแล้วไง!!!

เสื้อสูทเขาราคาเท่าไหร่!!

“อุ้ย ขอโทษค่ะ” หญิงสาวยิ้มแหยรีบขยับตัวถอยห่าง แล้วใช้หลังมือเช็ดเลือดกำเดาที่ยังไหลไม่หยุด “ขอโทษด้วยจริง ๆ ฉันไม่ตั้งใจ”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเช็ด” ดาร์โก้บอกเสียงเรียบ สีหน้าไม่บอกอารมณ์ใด ๆ จากนั้นเขาจึงยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ “ซับเลือดซะ”

“ขอบ... ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวหน้าแดงขณะสบตากับเขาชนิดไม่ละสายตา จากนั้นเธอจึงรับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเลือดที่ไหลย้อยออกจากจมูก

เหล่านักข่าวรีบรัวชัตเตอร์เก็บภาพของเขาไปเรื่อย ๆ พร้อมกับยิงคำถามเป็นชุดเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจและการลงทุนอสังหาริมทรัพย์ นาตาชามองคนนั้นคนนี้อย่างงง ๆ เธอได้ยินเสียงทุ้มชวนฟังของเขาตอบคำถามอย่างสุภาพและใจเย็น ซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดเลย

ครู่เดียวเท่านั้นชายหนุ่มที่สะดุดหัวใจแต่แรกเห็นจึงเอ่ยปากขอตัวและยุติการให้สัมภาษณ์กับนักข่าว

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” นาตาชารีบยื่นผ้าเช็ดหน้าคืนให้ ไม่รู้ว่าเธอตาฝาดไปหรือคิดเอาเอง ดวงตาคมกริบของเขาเป็นประกายระยับคล้ายเขากำลังยิ้ม

“เก็บไว้เถอะ ไว้เป็นที่ระลึก” บอกแค่นั้นร่างสูงที่สง่างามและดูดีไปทุกองศาจึงห่างออกไป พอเขาเดินจากไปนักข่าวจึงตามหลังไปเป็นพรวน

“เนื้อหอมแฮะ” หญิงสาวพึมพำ

เมื่อฝูงนักข่าวพากันไปอออยู่ที่รถลิมูซีนสีขาวคันหรู นาตาชาจึงรีบกวาดสายตาหาชายชุดดำที่วิ่งไล่ตามเธอมา พอไม่เห็นคนพวกนั้นแล้วหญิงสาวถึงถอนหายใจโล่ง จากนั้นเธอจึงหันไปมองชายหนุ่มที่หล่อกระชากใจไปทุกองศาอีกครั้ง เธอมองเขาอย่างให้ความสนใจและพยายามเก็บทุกรายละเอียดของเขา จนกระทั่งเขาขึ้นรถลิมูซีนสีขาวไป เธอก็ยังยิ้มค้างอยู่แบบนั้น

เขาต้องเป็นเทพบุตรแน่เลย!

นาตาชายืนนิ่งอยู่ที่เดิมนานเป็นอึดใจ จนเลือดกำเดาไหลย้อยและหยดลงเสื้อ เธอจึงใช้ผ้าเช็ดหน้าของเขาซับเลือด แล้วรีบเดินไปเข้าห้องน้ำของทางโรงแรมเพื่อจัดการตัวเอง...