บทนำ ตรวนวิวาห์มาเฟีย (2)

“ทำไมเธอกับคนอื่น ๆ ถึงไม่โวยวายล่ะ? ปล่อยเอาไว้ตาแก่นั่นจะได้ใจนะ”

“ฉันรู้ แต่พนักงานที่โวยวายก็ถูกไล่ออกทุกราย ฉันเองก็ไม่อยากเจอกับเรื่องแย่ ๆ แบบนี้หรอก แต่ทำไงได้ ฉันไม่อยากมีปัญหา อีกอย่างฉันไม่รู้จะไปหางานที่ได้เงินดีจากที่ไหน”

นาตาชาทำหน้าอ่อนอกอ่อนใจ พลางส่ายหน้ากับความคิดไม่เข้าท่าของโซเฟีย “มันบ้ามากเลยนะโซเฟีย งานดี ๆ มีอีกตั้งเยอะ”

โซเฟียเม้มปากพลางเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อ “สปิ๊ดดี้ เราสองคนคิดไม่เหมือนกัน ฉันมองว่าถึงฉันจะไม่ถูกอีตานั่นลวนลาม ก็ใช่ว่าฉันจะรอดพ้นลูกค้าหัวงูไปได้”

นาตาชากลอกตาแล้วถอนหายใจอีกเฮือก “พระเจ้า! ใครเอาความคิดบ้า ๆ ยัดใส่หัวเธอ เฮ้อ... เราเลือกได้โซเฟีย เราเลือกงานที่ดีกว่านี้ได้”

โซเฟียเงียบไป ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว “ฉันจะลองทบทวนดู ขอโทษด้วยละกัน ฉันไม่ดีเองที่แนะนำให้เธอมาทำงานที่นี่”

“คิดมากน่า อย่าโทษตัวเองสิโซเฟีย เธอทำดีที่สุดแล้ว ขอบใจมากสำหรับความช่วยเหลือ แล้วเจอกันนะเพื่อน”

นาตาชาสวมกอดเพื่อสาวก่อนเดินออกจากร้านอาหารไป ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายกับความรู้สึกตกงานได้สร้างความเครียดและกดดันให้หญิงสาวมากกว่าเดิม

เฮ้อ... ก็คงต้องยอมรับการกระทำที่บ้าระห่ำของตัวเอง ทำไงได้ล่ะก็เลือดมาเฟียในตัวของเธอมันแรง บางทีเธออาจจะมีความอดทนต่ำเหมือนที่คนในครอบครัวสบประมาทเอาไว้ก็ได้ แต่ปัญหาที่ตามมาต่อจากนี้ก็คือ เธอจะเอาเงินที่ไหนไปลงทะเบียนจ่ายค่าหน่วยกิต?!

หญิงสาวแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีเทาหม่น หยาดฝนเม็ดเล็กที่เย็นเฉียบตกใส่ผิวแก้มของเธอจนเจ็บ รู้สึกว่าการพยายามยืนด้วยลำแข้งของตัวเองนั้นลำบากเหลือเกิน มันลำบากกว่าการแบกหน้าไปขอเงินพ่อผู้ที่ไม่เคยไยดีเธอใช้เป็นสิบ ๆ เท่าเลยทีเดียว!

“พระเจ้าขอให้วันเฮงซวย รีบ ๆ ผ่านไปซะที” หญิงสาวตะโกนขึ้นฟ้า จากนั้นจึงระบายอารมณ์ด้วยการเตะกระป๋องน้ำอัดลมซึ่งตกอยู่ข้างถังขยะเล่นแก้เซ็ง ทว่ากระป๋องน้ำอัดลมเปล่าก็ลอยไปตกใส่หัวผู้ชายคนหนึ่งเข้า

นาตาชาถึงกับหน้าเจื่อนสีเมื่อความซวยครั้งใหม่เข้ามาทักทายเธออีก เพราะคู่กรณีรายใหม่ก็ดูน่ากลัวมาก

“ซวยแล้วไง!”

ยังไม่ทันขยับตัวไปไหนด้วยซ้ำ ลูกน้องสองรายของชายร่างยักษ์ หน้าตาน่ากลัวจึงตรงดิ่งมาหาเธอ ซึ่งแต่ละคนหน้าตาดุไม่แพ้ชายร่างยักษ์เลย!

“ฉันขอโทษ ฉันไม่ตั้งใจ” หญิงสาวรีบเอ่ยปากขอโทษเป็นการใหญ่ แต่ชายสองคนที่ตรงมาหาเธอกลับไม่สนใจ หรือพูดให้ถูกคือคนพวกนี้รับคำสั่งจากเจ้านายเท่านั้น

“คิดว่าขอโทษแล้วเรื่องจะจบลงง่าย ๆ เหรอคนสวย?”

น้ำเสียงดุดันเอาเรื่อง และสีหน้าไม่พอใจของชายร่างยักษ์ ยิ่งสร้างความกดดันให้กับนาตาชา จริงอยู่ว่าเธอเป็นฝ่ายผิดที่ก่อเรื่องขึ้น แต่เธอก็ไม่ตั้งใจ อีกอย่างการขอโทษก็น่าจะเพียงพอแล้วนี่ เพราะเรื่องที่เธอทำไม่ใช่เรื่องร้ายแรงมีคนตาย แต่อีกฝ่ายเหมือนจงใจจะหาเรื่องเธอ!

“ฉันไม่ตั้งใจ ต้องขออภัยจริง ๆ อย่าถือสาฉันเลย” หญิงสาวยิ้มแหยให้คู่กรณี แต่ชายร่างยักษ์กลับเอาแต่เฉย

นาตาชาลอบกลืนน้ำลายลงคอมองคู่กรณีอย่างไม่ไว้ใจ ดูลักษณะการแต่งกายของคนพวกนี้ เธอก็ลงความเห็นได้ทันทีว่าคนพวกนี้ไม่ใช่คนธรรมดา แค่ใส่สูทดำไม่เท่าไหร่ แต่ที่ทำให้เธอหวาดกลัวและรีบถอยห่างเป็นเพราะรอยสักที่หลังมือของชายร่างยักษ์ผู้นี้แหละ

ใช่แล้วเธอรู้จักมัน มันคือสัญลักษณ์ของกลุ่มมาเฟียซึ่งเป็นคู่อริของพ่อเธอ!

นาตาชาก้าวถอยหลังเมื่อชายร่างยักษ์เดินเข้ามาใกล้ แต่เธอก็ถอยมากไม่ได้ เพราะลูกน้องอีกสองคนดักหลังอยู่

“เธอพูดถูกว่าฉันไม่ควรถือสาผู้หญิงสวย ๆ แต่คำขอโทษไม่ทำให้เรื่องนี้จบง่าย ๆ หรอกแม่สาวน้อย”

“คุณจะให้ฉันทำไง ฉันบอกไปแล้วไงว่าไม่ตั้งใจ หรือคุณจะเตะกระป๋องใส่ฉัน เป็นการเอาคืนล่ะ?”

ชายร่างยักษ์เงียบไปแต่สายตาที่ดุดันกลับกวาดมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ซึ่งการมองแบบเสียมารยาทยิ่งสร้างความหวาดหวั่นให้กับนาตาชา

“ฉันอยากให้เธอมาทำงานกับฉัน”