บทนำ ตรวนวิวาห์มาเฟีย (1)

นาตาชายืนกอดอกพลางเคี้ยวหมากฝรั่งไปพลาง ๆ ขณะฟังผู้จัดการร้านอาหารตำหนิเธอยาวเหยียด หญิงสาวพยายามใจเย็นและนับหนึ่งถึงสิบในใจ และรอคอยอย่างใจเย็นว่าบทสรุปของนางลีน่าจะออกมายังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ทุกถ้อยคำของนางลีน่ากลับสาดโคลนมาที่เธอเต็ม ๆ โดยไม่โทษว่าเป็นความผิดของอีตาแก่วินสันซึ่งเป็นคู่กรณีของเธอสักนิด

ปัง!!! หญิงสาวตบโต๊ะเสียงดังพร้อมกับถลึงตาดุใส่ผู้จัดการร้านเมื่อความอดทนขาดผึงลง

“พล่ามอยู่นั่นแหละ ตกลงจะเอาไงก็ว่ามา?”

นางลีน่าซึ่งเป็นหญิงวัยกลางคนตกใจหน้าเจื่อนสี เพราะไม่เคยเจอพฤติกรรมก้าวร้าวจากลูกน้องมาก่อน พอตั้งสติได้เธอจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ว่า

“วินสันบอกว่าเธอให้ท่า เขาก็เลยอดใจไม่ไหว”

“ไอ้เลวเอ๊ย ไอ้ชั่ว!!” นาตาชาสบถ ก่อนจ้องหน้านางลีน่าอย่างเอาเรื่อง “ฉันไม่เคยพิศวาสผู้ชายหัวล้านแก่คราวพ่อ! ตกลงจะเอายังไง?”

“ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้ง ไปขอโทษวินสันซะ แล้วฉันจะให้เธอทำงานต่อ”

“ถ้าฉันบอกว่า ‘ไม่’ ล่ะ?” นาตาชาเชิดหน้าขึ้น รู้สึกไม่พอใจกับเงื่อนไขนี้เป็นอย่างยิ่ง เธอต้องการความยุติธรรม ไม่ใช่ก้มหน้ายอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น!!

“เธอคงต้องเปลี่ยนงานใหม่” นางลีน่าบอกเสียงเย็น

นาตาชากลอกตาไปมา นี่คือวันซวยของเธอชัดๆ! เสียดายที่เธอไม่มีหลักฐานหรือพยานในที่เกิดเหตุ ไม่อย่างนั้นเธอคงแจ้งความแล้วลากคอตาแก่วินสันเข้าคุกไปแล้ว

“ออกก็ออก นึกว่าง้อหรือไง!” นาตาชาขึ้นเสียงกับนางลีน่า ก่อนเดินเชิดหน้าออกจากห้องผู้จัดการ ซ้ำเธอยังกระแทกประตูเสียงดังปังตามมา

แม้เธอจะแสดงออกว่าไม่ใส่ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อออกมาเผชิญหน้ากับเพื่อนร่วมงานที่มองเธอด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น แต่ในหัวของเธอนั้นกลับเต็มไปด้วยความเครียด เพราะนี่คือการตกงานครั้งที่สามในรอบสองสัปดาห์!!

ส่วนสาเหตุตกงานครั้งนี้น่ะเหรอ เพราะเธอเพิ่งชกหน้าสามีของผู้จัดการร้านจนปากแตก ฟันปลอมหลุด!

“โอเคใช่ไหมสปิ๊ดดี้?” โซเฟียซึ่งเป็นเพื่อนสนิท และเป็นหนึ่งในพนักงานเสิร์ฟที่คอยติดตามสถานการณ์อย่างใกล้ชิดถามด้วยความห่วงใย

“โอเค ฉันโอเคมาก ไม่เคยโอเคเท่านี้มาก่อน ได้ชกหน้าตาแก่หัวงู แค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว!” หญิงสาวตอบเสียงห้วนด้วยความโกรธที่ยังกรุ่นอยู่ในใจ ก่อนเดินจ้ำไปยังล็อบบี้เก็บของ พอไขเอากระเป๋าเป้เสร็จ นาตาชาจึงโยนลูกกุญแจให้กับเพื่อนสาวที่เดินตามหลังมาติด ๆ

“แล้วนี่อะไร?” โซเฟียนิ่วหน้าถาม

“ลูกกุญแจไง” นาตาชาตอบแบบกำปั้นทุบดิน “ฝากคืนให้ผู้จัดการด้วย ฉันลาออกแล้ว”

“เฮ เดี๋ยวสิสปิ๊ดดี้ ฉันอยากให้เธอใจเย็น สงบสติอารมณ์ก่อนมั้ยเพื่อน งานไม่ได้หาได้ง่าย ๆ นะ”

พอถูกจี้ใจดำ ดวงตาคมสวยนัยน์ตาสีสนิมเหล็กจึงเป็นประกายระยับขึ้นมาทันที จริงอยู่ว่างานไม่ได้หากันได้ง่าย ๆ แต่เธอก็ทนถูกตาแก่หัวงูลวนลามไม่ได้เช่นกัน!

“ฉันรู้ เข้าใจด้วยว่าเธอเป็นห่วง แต่ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันถูกตาแก่ลวนลาม เธอจะให้ฉันทนได้ไง”

พอพูดถึงคู่กรณีที่แก่คราวพ่อ ก็ยิ่งทำให้นาตาชาหงุดหงิดหัวเสียยิ่งกว่าเดิม

แค่ถูกลวนลามก็แย่จนสุดที่จะทนแล้ว ตาแก่หัวงูนั่นยังมีหน้าไปบอกนางลีน่าผู้เป็นเมียและดำรงตำแหน่งเป็นผู้จัดการร้านและเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ว่าเธอ ‘ให้ท่า’ อีก! พูดแล้วก็ของขึ้น คนอย่างเธอน่ะเหรอจะสนใจผู้ชายที่แก่คราวพ่อ ซ้ำยังหัวล้าน ขนาดมีหนุ่มหน้าตาดีมาตามจีบและขอเธอเป็นแฟน เธอยังไม่สนใจเลย!!

สาวผิวหมึกอย่างโซเฟียทำหน้าหนักใจ “ฉันเข้าใจ แต่เธอคงยังไม่รู้ว่าพนักงานหญิงที่นี่ก็เจอเหมือนกัน ฉันเองก็เคยเจอ”

“อะไรนะ?!!” นาตาชาอุทานพร้อมกับนิ่วหน้ามองเพื่อนสนิท ยิ่งรู้ว่าเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ เจอเรื่องแย่ ๆ เหมือนกัน ก็ยิ่งทำให้เธอหงุดหงิดมากกว่าเก่า