บทที่ 1 ลูกนอกสมรส (3)

เธอไม่รู้ว่าพ่อคิดอะไรอยู่ ถึงได้บังคับให้เธอเป็นเจ้าสาวของมาเฟีย พอเธอดื้อไม่ปฏิบัติตามคำสั่งซ้ำยังชิ่งหนีเบี้ยวดินเนอร์สุดหรูเอาดื้อ ๆ เธอจึงถูกทำโทษด้วยการตัดเบี้ยเลี้ยงและค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมด ด้วยเหตุนี้เอง เธอจึงต้องออกหางานทำเพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเทอม

แต่ให้ตายเถอะ! เธอแสดงออกชัดเจนขนาดนี้แล้ว ว่าเธอไม่ต้องการดูตัวและไม่ต้องการแต่งงานกับผู้ชายที่พ่อหาให้ แต่พ่อกลับไม่ยอมรับฟัง ซ้ำยังหาเรื่องจัดงานเลี้ยงขึ้นมาเพื่อดึงเธอเข้าไปมีเอี่ยวกับเรื่องนี้อีก นาตาชาเอามือนวดหัวคิ้ว คิดถึงเรื่องของตัวเองก็ยิ่งปวดหัวและเหนื่อยหัวใจ

สิบกว่าปีที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตและอยู่ภายใต้การดูแลของพ่อมาโดยตลอด แต่เธอกลับไม่มีความสุขเลย จริงอยู่ว่าพ่อได้ทำหน้าที่ตัวเอง และรับผิดชอบด้วยการส่งเสียค่าใช้จ่ายที่จำเป็น แต่สิ่งที่พ่อหยิบยื่นให้เธอนั้นเป็นเพียงแค่ ‘หน้าที่’ เท่านั้น

สิ่งที่เธอต้องการจากพ่อมากกว่าเงิน คือความรัก ความอบอุ่นและความเข้าใจ เธออยากให้พ่อกอดเธอบ้าง แต่มันก็ไม่เคยเกิดขึ้นเลย มันเป็นเพียงความฝันของเด็กหญิงตัวน้อยในวันวานเท่านั้น...

นาตาชายังจำความรู้สึกในวันแรกที่เธอก้าวเข้ามาในคฤหาสน์คาเตอร์ได้ดี พอพ่อแนะนำให้เธอได้รู้จักกับสมาชิกทุกคนในบ้าน และบอกกับทุกคนว่าเธอคือน้องสาวคนสุดท้อง เพียงเท่านั้น นางแองเจล่า ภรรยาอีกคนของพ่อก็โวยวายแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาทันที

‘ฉันไม่ยอมให้คุณเอานังเด็กคนนี้กับแม่ของมันเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้เด็ดขาด ลูกของคนรับใช้ ยังไงก็ต่ำ!!’

ด้วยเหตุนี้เธอและแม่จึงต้องย้ายมาอยู่บ้านหลังเล็กซึ่งสร้างไว้ให้ลูกน้องของพ่ออยู่ เธอเองสะเทือนใจกับคำพูดในวันนั้นมาก แต่ที่ทนไม่ได้จนร้องไห้โฮออกมาก็คือ นางแองเจล่าได้ตบตีทำร้ายแม่ของเธอ โดยที่พ่อได้แต่ยืนดูด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับไร้ความรู้สึก!

ในตอนนั้นนาตาชาไม่เข้าใจเลยว่าเหตุผลอะไรถึงทำให้ทุกคนในบ้านร้ายกับแม่ของเธอได้มากขนาดนี้ พอโตขึ้นเธอจึงรู้และเข้าใจอะไรมากขึ้น ก็แม่ของเธอเป็นเพียงสาวใช้ในบ้าน การที่พ่อพาแม่และเธอมาประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่ามีความสัมพันธ์อะไรกับพ่อย่อมทำให้ภรรยาอีกคนของพ่อไม่ชอบใจ และนั่นก็เป็นเหตุให้เธอและแม่ถูกนางแองเจล่ารังแกเสมอ

นาตาชาไม่เข้าใจว่าแม่เธอทนต่อการถูกกลั่นแกล้งสารพัดได้อย่างไร ซ้ำยังสอนให้เธออดทนไม่ตอบโต้คนพวกนี้ พอทนต่อแรงกดดันต่อไปไม่ไหว เธอจึงแอบไปฝึกศิลปะป้องกันตัวกับลูกน้องของพ่อ ผลการฝึกซ้อมเป็นประจำไม่ทำให้เธอเก่งกาจถึงขนาดเป็นบอดี้การ์ดของมาเฟียได้หรอก ก็แค่เอาไว้ใช้ป้องกันตัวและเอาตัวรอดในสถานการณ์จำเป็นเท่านั้น

แต่เธอก็ไม่เคยใช้ศิลปะป้องกันตัวทำร้ายใคร แม้กับนางแองเจล่าและพี่สาวต่างแม่ที่มักจะมากลั่นแกล้งแม่และเธออยู่เป็นประจำก็ตาม

ระยะหลังมานี่เธอและแม่จึงอยู่กันแบบสงบมากขึ้น ทั้งนี้เพราะนางแองเจล่าสุขภาพไม่ค่อยดีจึงไม่ลงมาหาเรื่องที่นี่ แต่ดูเหมือนความสงบจะมีได้ไม่นาน ถึงเธอกับแม่จะพยายามทำตัวให้ไร้ตัวตน แต่พ่อก็ดึงเธอกับแม่เข้าไปมีเอี่ยวอีกจนได้!

“แม่คะ เรื่องนี้เกินไปจริง ๆ หนูทำตามพ่อไม่ได้ ชีวิตเป็นของหนู แม่ก็รู้ว่าหนูเกลียดมาเฟียเข้าไส้ แล้วดูสิ พ่อยังบังคับให้หนูแต่งงานกับมาเฟียที่แก่คราวพ่ออีก” นาตาชาบอกด้วยน้ำเสียงหนักใจ

“ฟังแม่นะยาหยี เล่นตามเกมพ่อไปก่อน หาวิธีถ่วงเวลาไว้ อีกแค่เทอมเดียวหนูก็เรียนจบ ทีนี้เราสองคนแม่ลูกจะไปไหนก็ได้แล้ว”

นาตาชาหูผึ่ง ทำหน้าตาจริงจัง “นี่แม่หมายความว่า...”

นางมัลลิกาพยักหน้า “เราจะหนีไปจากที่นี่ด้วยกัน ถึงเวลาที่ลูกสาวของแม่จะเป็นอิสระแล้ว”

ได้ยินแบบนั้นนาตาชาจึงยิ้มออก แม่เคยพูดเสมอกับเธอว่า ให้เธออดทน... อดทนจนถึงเวลาของเรา แม่คงหมายถึงวันที่เธอเรียนจบสินะ

“ค่อยยังชั่วหน่อย หนูนึกว่าแม่จะบ้าจี้ตามพ่อให้หนูแต่งงานกับพวกมาเฟียอีกคน”

นางมัลลิกายิ้มเศร้า “การเป็นผู้หญิงของมาเฟียคือเรื่องเศร้าที่สุด แม่ผ่านอะไรมาเยอะ แม่ไม่อยากให้หนูเจอเรื่องร้าย ๆ เหมือนแม่อีก”

นาตาชาพยักหน้า เธอเห็นดวงตาคู่สวยของแม่หม่นเศร้าแทบตลอดเวลา

“แม่คะ แม่รักพ่อบ้างมั้ย?”