บทที่ 4 ค่ำคืนวาบหวาม Nc+

“ลุกขึ้นไปจากตัวฉายเดี๋ยวนี้เลยนะคะ ฉายหนัก” คนตัวเล็กพยายามออกแรงผลักคนเหนือร่างไปพ้น แต่แรงอันน้อยนิดไม่ทำให้เขาขยับตัวแม้แต่น้อย

“เมื่อกี้ฉันทำให้เธอมีความสุขแล้ว เธอต้องตอบแทนกันบ้างสิ” เขาเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อยที่เธอต่อต้านไม่เลิก ก่อนถอดอาภรณ์ออกจากกายแกร่งจนหมดแล้วทาบกายลงบนร่างเล็กอีกครั้ง

“ฉายไม่ได้ขอ พี่เมฆ...อุ๊บ” เสียงหวานกลืนหายลงในลำคอ เมื่อถูกริมฝีปากหยักได้รูปจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว คนตัวเล็กดิ้นพล่านไปมาใต้กายแกร่งหวังให้หลุดพ้นจากการกระทำดิบเถื่อน

ความปรารถนาของเขาไม่ได้หยุดเพียงเท่านั้น พ่อเลี้ยงหนุ่มเลื่อนใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ลำคอขาวเนียน กลิ่นกายเฉพาะจากตัวเธอทำเอาหลงใหลยิ่งนัก ก่อนกดจูบอย่างหนักหน่วง ไม่วายทิ้งรอยแดงสีกุหลาบมากมาย

“อื้อ พี่เมฆ”

“หลังจากนี้ฉันจะไม่หยุดแล้วนะ” ฝ่ามือใหญ่ประคองแก้มนุ่มนิ่ม สบตาคู่งามของเธอพลางทาบริมฝีปากหยักบนหน้าผากมน

ภูเมฆคุกเข่าตรงหน้าคนตัวเล็ก จับขาเรียวชันขึ้นเป็นรูปตัวเอ็มพร้อมแยกออกกว้าง ๆ นำท่อนเอ็นขนาดใหญ่ถูไถร่องสวาทเปียกชื้น สอดเข้าข้างในโพรงอ่อนนุ่มจนสุดลำ

“อ๊ะ พี่เมฆ” ร่างเล็กสะดุ้งตัวโหยงอย่างตกใจ เดือนฉายกำผ้าปูเตียงแน่นด้วยความรู้สึกเจ็บ ถูกสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในตัว แม้จะเคยร่วมรักกันหลายครั้ง ทว่าไม่เคยชินกับความเป็นชายของเขาสักที

“เจ็บเหรอ” เอ่ยถามด้วยเสียงทุ้มอ่อนโยน เอื้อมมือหนาเช็ดคราบเม็ดเหงื่อบนหน้ากลมกลึงอย่างนุ่มนวล ก่อนประสานนัยน์ตาคมดำขลับกับดวงตากลมโตราวกับต้องการได้ยินคำยืนยันจากปากนุ่ม

“ช่วยอ่อนโยนกับฉายหน่อยได้ไหม” มองเขาด้วยสายตาเว้าวอน

“ฉันจะพยายามละกัน”

“อืม” เธอยกแขนเรียวคล้องต้นคอแกร่งแน่น ปลดปล่อยเรือนร่างให้ผ่อนคลายตามการกระทำของเขา

ภูเมฆเริ่มละเลงบทรักด้วยจังหวะเนิบนาบตามคำขอร้องของคนใต้ร่าง เขาพยายามทำอย่างนุ่มนวลที่สุด ไม่รู้ทำไมถึงต้องตามใจเธอขนาดนั้น รับรู้เพียงแค่ว่าไม่อาจทำให้เธอเจ็บปวดจากการร่วมรักในครั้งนี้ แววตาของหญิงสาวมองมาทำเอาใจหนุ่มอ่อนยวบ

“อ๊ะ อ๊า เดือนฉาย...ฉันรู้สึกดีเหลือเกิน” มือหนาประสานกับนิ้วเรียวพร้อมกำแน่น ใบหน้าหล่อก้มมองจุดเชื่อมระหว่างกัน ยิ่งทำให้อารมณ์ของเขาพลุ่งพล่าน จนเผลอกระแทกท่อนลำใส่กลีบกุหลาบหนักหน่วง

“อื้อ” คนตัวเล็กเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเพื่อข่มเสียงร้องครวญคราง เธอรู้สึกเหมือนอีกคนกำลังกระทำรุนแรง แต่ไม่ได้เจ็บสักเท่าไร มิหนำซ้ำกลับรู้สึกดีอีกต่างหาก

ขณะนี้สติหญิงสาวเริ่มพร่ามัวเต็มที ก่อนปิดตาสนิท ปลดปล่อยร่างกายไปกับสัมผัสของเขา

“เดือนฉายลืมตาสิ มองฉัน”

คำสั่งของชายหนุ่มทำคนใต้ร่างไม่อาจขัดขืนง่ายดาย เธอเบิกตาขึ้นมองเขาด้วยสีหน้างุนงง

“แลบลิ้นออกมา”

“คะ” ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาเอ่ยขึ้น เนื่องจากกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งรัก

“ฉันบอกให้แลบลิ้นออกมา”

“อ๋อ” เธอทำตามคำพูดนั้นอย่างว่าง่าย ซึ่งอีกคนไม่รอช้านำปลายลิ้นเร่าร้อนเกี่ยวพันลิ้นเล็ก สอดเข้าในโพรงปากสาวและกวาดต้อนชิมความหวานอย่างหนำใจ

“อื้อ”

ภูเมฆเพิ่มแรงกระแทกกระทั้นเข้าออกในตัวเธอมากขึ้นกว่าเดิม เพราะใกล้ถึงปลายทางเต็มที

“อ๊ะ อ๊า พี่เมฆคะ ฉายใกล้เสร็จแล้ว”

“ฉันขอเอาแรง ๆ กว่านี้หน่อยนะ”

“อืม” พยักหน้าหงึก ๆ อย่างว่าง่าย มือเล็กจิกเล็บบนท่อนแขนแกร่งแน่นเพื่อข่มความเจ็บ

เมื่อได้รับคำอนุญาตจากหญิงสาว ภูเมฆจึงบรรเลงบทรักอย่างดิบเถื่อน ใส่แท่งร้อนเข้าออกในกลีบดอกไม้แบบไม่ยั้ง กระทั่งกายแกร่งเกร็งกระตุกสองสามที ปลดปล่อยน้ำเชื้อใส่ตัวเธอ

ชายหนุ่มซบหน้าลงบนทรวงอกอวบอิ่มดั่งคนหมดแรง ทว่าเต็มไปด้วยความสุขเปี่ยมล้น ก่อนกดจูบแก้มขาวใสอย่างมันเขี้ยว

“พี่เมฆลงไปจากตัวฉายได้แล้ว มันหนักนะคะ” ไม่พูดเปล่า มือเล็กพยายามผลักหัวไหล่แกร่งไปพ้น

“ก่อนหน้านี้ไม่เห็นบ่น พอเสร็จแล้วจะไล่กันเลยเหรอ” เขารวบแขนเล็กขึ้นเหนือศีรษะ แอบรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยกับถ้อยคำและการกระทำของเธอ

“ก็...เอ่อ”

“ถ้าไม่รู้จะเถียงอะไรก็เงียบไปเลย” พูดจบ จูบปากอมชมพูเบา ๆ

“ฉายอยากนอนแล้วค่ะ” พูดเสียงอ่อน ในเมื่อเถียงเขาไม่ได้ สุดท้ายจึงเลือกวิธีการอื่นโดยหนีคนตัวโตด้วยการหลับ

“ใครบอกฉันจะพอแค่รอบเดียวล่ะ” ชายหนุ่มยักไหล่ใส่คนใต้ร่างอย่างคนเหนือกว่า

“พี่เมฆ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตะลึง คาดไม่ถึงเขาจะไม่พออีก เพราะเห็นว่าดึกมากแล้ว

“ทำไม”

“พรุ่งนี้พี่เมฆต้องทำงานแต่เช้านะคะ” พยายามหาเหตุผลมาเกลี้ยกล่อมให้คนเอาแต่ใจหยุด

“ฉันไหวอยู่แล้ว”

“แต่ฉายไม่อยากทำแล้ว พี่เมฆเห็นฉายเป็นอะไรกันแน่” คนตัวเล็กบอกอย่างน้อยใจ เผลอนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับเขาเมื่อใด อดเสียใจไม่ได้เลยเนื่องจากเขาชอบทำเหมือนเธอเป็นนางบำเรอ ที่มีค่าแค่บนเตียง

“เมียไง”

คำตอบสั้น ๆ เสียงดังฟังชัดกลับไม่ได้ทำให้เดือนฉายดีใจสักนิด นั่นเพราะเขาไม่เคยทำหน้าที่เป็นสามีที่ดี ดูแลภรรยาอย่างเธอ

“พี่เมฆคะ รักฉายไม่ได้เหรอ” มือเรียวเอื้อมขึ้นไปสัมผัสแก้มสากอย่างอ้อนวอน ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะรักตนเองเหมือนกับที่เขารักคนเก่า ขอแค่เพียงเสี้ยวเดียวของใจเขาเท่านั้น ไม่เคยหวังอะไรไปมากกว่านี้

“อย่าฝันสูงเดือนฉาย” เอ่ยพูดเสียงเย็น

“ระหว่างเราจะไม่มีทางเลยเหรอ” นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะถามเช่นนี้ หากคำตอบของเขายังเหมือนเดิมก็จะไม่เอ่ยขึ้นมาอีกและจะอดทนถึงที่สุด ก่อนจะเลิกรักเขาแล้วจากไปในที่สุด

“ไม่มี”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“เข้าใจแล้วก็ดี งั้นอ้าขาให้ฉันเอาสักที”

หญิงสาวไม่ตอบกลับคนเหนือร่าง ข่มตาหลับลงเพราะไม่อยากเห็นใบหน้าคนใจร้าย ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่เป็นที่ต้องการของเขาสักครั้ง

พ่อเลี้ยงหนุ่มมองหน้างดงาม ไม่ได้แยแสสักนิดเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไร นอกจากอยากระบายความใคร่

กิจกรรมเข้าจังหวะระหว่างคนทั้งสองดำเนินตลอดชั่วค่ำคืน ชายหนุ่มตักตวงความสุขจากเรือนร่างงดงามอย่างหนำใจ แม้บทรักจะจบลงหลายครั้งไม่ได้ทำให้ภูเมฆพึงพอใจสักที

“พอสักทีเถอะพี่เมฆ ฉายไม่ไหวแล้ว ยังไม่พออีกเหรอ” เอ่ยบอกด้วยเสียงแหบพร่า เธอง่วงจนลืมตาแทบไม่ไหว

“ยัง”

“แต่ฉายเหนื่อย”

“ทีหลังอย่าดื้อสิ”

“ไม่มีใครบอกว่าฉายดื้อสักหน่อย มีแต่พี่เมฆนั่นแหละ” อดไม่ได้จะแขวะใส่ คนอะไรไม่เคยยอมรับความจริงสักครั้ง หยิ่งในศักดิ์ศรีชะมัด

“งั้นเหรอ คนพวกนั้นคงไม่รู้จักธาตุแท้ของเธอนะสิ”

“ใครมันจะไปเหมือน...” เดือนฉายพูดไม่ทันจบ จำเป็นต้องปิดปากลงทันใด เมื่อสบเข้ากับดวงตาแข็งกร้าวของคนเหนือร่าง

ด้วยความโกรธเคืองที่เธอกำลังจะเอ่ยถึงใครคนหนึ่งที่อยู่ในใจของเขาตลอดมา จึงกระแทกกระทั้นแท่งร้อนใส่ช่องทางรักอย่างป่าเถื่อนทำเอาเดือนฉายทรมานยิ่งนัก จากนั้นปล่อยน้ำรักใส่โพรงสวาท วินาทีต่อมาถอดถอนท่อนลำและทิ้งตัวนอนข้างกายเธอ

เดือนฉายมองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นพลิกกายหันหลังให้

“ยังกินยาคุมอีกไหม” เสียงทุ้มถามขึ้นทำให้เธอเอี้ยวหน้ามอง

“ค่ะ”

“อืม”

“พี่เมฆไม่อยากมีลูกกับฉายขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าเกิดพลาดขึ้นมาจะทำยังไงคะ”

“เลี้ยงไง แต่ฉันไม่ได้รักเธอ ฉันไม่แน่ใจจะมอบความรักให้ลูกที่เธอเป็นคนอุ้มท้องมาได้หรือเปล่า”

“ถ้าเป็นลูกของผู้หญิงคนนั้น ต่อให้ท้องกับใครก็ตาม พี่เมฆคงรักได้ง่าย ๆ ใช่ไหม เผลอ ๆ อาจยอมเป็นพ่อให้ด้วยก็ได้” เธอแค่อยากประชดเท่านั้น แต่คาดไม่ถึงคำตอบจากคนข้างกายจะทำให้รู้สึกแย่เหลือเกิน

“แน่นอนอยู่แล้ว ขอแค่เป็นลูกของคนที่ฉันรัก ไม่ว่ายังไงฉันก็รับได้หมด”

“งั้นพี่เมฆไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าฉายท้องขึ้นมาจริง ๆ ฉายจะเอาเด็กออก” พูดจบ เดือนฉายคว้าผ้าห่มขึ้นคลุมเรือนร่างเปลือยเปล่าพร้อมวิ่งเข้าห้องน้ำทันใด

“เดือนฉาย!!”