บทที่ 3 หน้าที่รองรับอารมณ์?

เดือนฉายเหลือบมองคนตัวโตเดินกลับไปทำงานต่อ ซึ่งทิ้งเธอไว้กลางห้องบนพื้นแบบไม่สนใจไยดี หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดเชื่องช้า พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลพรากไปมากกว่านี้ จากนั้นพยุงกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับหมุนตัวเดินออกจากห้องทันใด ไม่แม้เหลียวมองคนข้างหลัง

“แค่นี้ยังน้อยไปสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ” สายตาคมกริบมองประตูห้องที่พ้นร่างเล็กไม่นาน ก่อนเหยียดยิ้มอย่างพึงพอใจ

“ใจร้ายที่สุดเลย” เอ่ยขึ้นหลังจากเดินออกมา มือเล็กยกขึ้นเช็ดคราบน้ำตาบริเวณพวงแก้มขาวเนียน แล้วตัดสินใจก้าวเดินไปเบื้องหน้าเพื่อตรงกลับบ้าน

หลายวันต่อมา นับจากเธอกับเขามีปากเสียงกันในครั้งนั้น ทั้งคู่แทบไม่ได้คุยกันเลย ทุกครั้งบังเอิญเจอหน้ากัน เดือนฉายจะทำเมินมองไม่เห็นเขา ซึ่งชายหนุ่มเองก็ไม่ได้ใส่ใจนักกับการกระทำของเธอ

ในเมื่ออยากพยศดีนักเขาก็ไม่อยากแยแส แต่ความปรารถนาที่มีต่อเธอ ทำให้ยอมลดศักดิ์ศรีไปหาหญิงสาวช่วงกลางดึก

“หลับยังนะ” เสียงทุ้มพึมพำพลางเอื้อมมือจับลูกบิดประตูและผลักเข้าข้างใน ก่อนพบว่าภายในห้องมีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมไฟสาดส่องใบหน้างดงามของคนตัวเล็กที่หลับปุ๋ยไปแล้ว

ภูเมฆเดินย่องไปหาคนบนเตียง จากนั้นล้มตัวนอนซ้อนแผ่นหลังเล็กของเดือนฉาย แขนกำยำยกขึ้นโอบเอวคอดกิ่วแน่นราวกับกลัวอีกคนจะหนีหายไปจากกัน

“ทำไมตัวหอมอย่างนี้วะ” ว่าแล้วกดจูบแก้มนุ่มหนัก ๆ อย่างมันเขี้ยว

“อื้อ” การกระทำของคนตัวโตสร้างความรำคาญแก่คนหลับ ก่อนร้องครางต่ำในลำคอ

“เดือนฉาย” เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูขาวสะอาด ในขณะเดียวกันมือใหญ่ลูบไล้ตามเรือนร่างงดงาม

“อื้อ อย่ากวนได้ไหม” พยายามดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่าง แล้วพลิกตัวไปอีกด้านด้วยความหงุดหงิดซึ่งโดนรบกวนขณะหลับ

“เดือนฉาย...อย่าเพิ่งหลับสิ” ภูเมฆขยับตัวเข้าใกล้เธอพร้อมนำมือหยาบกร้านสัมผัสแก้มนวล

“อื้อ”

“ถ้าเธอไม่ตื่น ฉันจะลักหลับแล้วนะ” ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มขึ้นคร่อมคนตัวเล็ก ซุกไซ้หน้าคมคายกับซอกคอหอมกรุ่น ปลายลิ้นเร่าร้อนตวัดเลียตามลำคอขาวเนียนจนเปียกชื้น

“อ๊ะ พี่เมฆ” การกระทำที่รุนแรงมากขึ้น ส่งผลให้เดือนฉายสะดุ้งตื่น นัยน์ตาคู่งามเบิกขึ้นอย่างตกตะลึง

“กว่าจะตื่นได้”

“พี่เมฆจะทำอะไรคะ”

“ไม่น่าถาม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเราสักหน่อย” เอ่ยตอบอย่างหัวเสียที่คนใต้ร่างไม่ยอมให้ความร่วมมือ

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉายเลย อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉายด้วย” เธอออกแรงผลักคนเหนือร่างจนเซไปอีกฝั่ง แล้วนอนหันหลังให้เขา

“ทำมาเป็นหวงตัวไปได้ ไม่มีตรงไหนของร่างกายเธอหรอก ฉันไม่เคยเห็น”

เดือนฉายปิดตาลงสนิท พยายามทำเป็นไม่สนใจกับถ้อยคำนั้น มือบางกำผ้าปูเตียงแน่นเพื่อระงับโทสะ

“เดือนฉาย”

“...” ไม่มีเสียงตอบจากคนตัวเล็ก สร้างความโกรธเคืองแก่เขายิ่งนัก พ่อเลี้ยงหนุ่มคว้าร่างเล็กเข้าสู่วงแขนพร้อมกระชับกอดแน่น

“ปล่อยนะคะ พี่เมฆ” พยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของคนตัวโต

“ไม่ได้กำลังรอฉันอยู่หรอกเหรอ” ปรายตามองชุดนอนบางเบาสีหวานที่เธอสวมใส่ ซึ่งข้างในไม่ได้ใส่อะไรเลย

“ไม่ใช่นะ”

“ยังจะปฏิเสธอีกเหรอ” มองเธอด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

“มายุ่งกับฉายอีกทำไมคะ หลายวันที่ผ่านมาไม่เห็นจะสนใจกันเลย” เอ่ยบอกเสียงแผ่ว ก้มหน้าคอตกด้วยความรู้สึกมากมาย

“น้อยใจฉันหรือว่างอนล่ะ” เชยปลายคางมนขึ้นมาสบตากัน ภูเมฆอดใจไม่ไหวกับกลีบปากอวบอิ่มแสนเย้ายวน ไม่รอช้าประกบปากจูบทันใด

เดือนฉายถึงกับตั้งตัวไม่ทัน ยกกำปั้นน้อยทุบตีอกแกร่งถี่รัว แต่สุดท้ายพ่ายแพ้ให้กับจูบแสนหวาน ปลดปล่อยเรือนร่างโอนอ่อนตามการกระทำของอีกคน

เขาประคองเธอให้นอนลงบนหมอนใบใหญ่ ในขณะริมฝีปากของคนทั้งสองยังคงประกบกันอยู่

“อื้อ” เสียงครางต่ำของหญิงสาว ทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มไม่อาจหยุดความปรารถนาลงง่ายดาย

หลังจากตักตวงความหวานจากปากนุ่มจนหนำใจ ชายหนุ่มค่อย ๆ ถอนจูบอย่างเชื่องช้า สบตาคู่งามของเธอ

“ฉายอยากนอนแล้ว” พูดพลางเบือนหน้าไปทางอื่น รู้สึกอับอายต่อการกระทำของตัวเองเผลอไผลไปกับเขาชั่วขณะ

“ฉันยังไม่อนุญาตให้นอน เธอเป็นเมียต้องทำหน้าที่รองรับอารมณ์ผัวสิ”

“พี่เมฆไม่ได้รักฉายสักหน่อย ทำไมถึงทำแบบนี้กับคนที่ไม่ได้รักได้ล่ะคะ”

สำหรับเธอการที่จะมีอะไรกับใครสักคนต้องมาจากความรักเท่านั้น เพราะรักเขาจึงยอมทุกอย่าง ทว่าดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้คิดแบบเดียวกับตนเอง

“ทำไมต้องรักด้วยล่ะ แค่ร่างกายต้องการไม่เห็นต้องคิดอะไรมาก”

“งั้นเป็นใครก็ได้ใช่ไหม ถ้าพี่เมฆเกิดอยากขึ้นมา” เธอรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกินกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่

“พูดมากเดือนฉาย” ไม่คอยให้คนตัวเล็กโต้เถียงไปมากกว่านี้ จัดการปิดปากอวบอิ่มอย่างรวดเร็ว บดขยี้ปากนุ่มด้วยความหลงใหล

สำหรับเขาไม่ว่าจะจูบเธออีกกี่ครั้งไม่เคยเบื่อหน่ายสักหน ฉะนั้นการที่เขาจะมีอะไรกับใครสักคน ไม่ใช่กับใครก็ได้แต่ต้องเป็นเธอเท่านั้น

“อื้อ” ดวงตากลมโตหลับพริ้มและยอมนอนนิ่ง ๆ ให้เขาทำตามอำเภอใจอย่างไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง

ฝ่ามือหยาบกร้านลูบไล้ตามขาเรียว ไต่เต้าขึ้นมาหยุดยังกลีบกุหลาบงดงาม นิ้วแกร่งแหวกว่ายเข้าไปข้างในช่องทางรัก ขยับขึ้นลงตามอารมณ์พิศวาส

“อ๊ะ พี่เมฆอย่าแรง ฉายเจ็บ” คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงกับการกระทำป่าเถื่อน แขนเล็กโอบคอแกร่งแน่น

“แฉะแล้วนะ” ช้อนตามองหน้างดงามก่อนเหลือบมองเบื้องล่างที่นิ้วยาวกำลังเข้าออกในโพรงอ่อนนุ่ม

“พี่เมฆ”

“มีอะไร”

“พอเถอะ” เม้มริมฝีปากเข้าหากันเพื่อกลั้นเสียงร้องอันน่ารังเกียจ

“อยากให้หยุดจริงเหรอ” เขายิ่งขยับนิ้วเข้าออกในกลีบดอกไม้มากขึ้น ก่อนยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจในการแสดงออกทางสีหน้าของเดือนฉาย บ่งบอกถึงความสุขที่ได้รับ

“อื้อ อ๊ะ”

“ชอบไหม” กระซิบถามข้างใบหูขาวสะอาดด้วยน้ำเสียงสุดเซ็กซี่

“ไม่ชอบ” ใบหน้างามส่ายหัวไปมา จนผมเผ้ายุ่งเหยิงแผ่เต็มหมอนใบใหญ่ เธอพยายามอดทนต่อความรู้สึก ไม่อยากยอมรับถึงการกระทำของภูเมฆกำลังทำให้รู้สึกดี

ยิ่งเธอปฏิเสธมากเท่าไรยิ่งทำให้เขาอยากเอาชนะมากเท่านั้น ชายหนุ่มจับขาเรียวแยกออกจากกันกว้าง ๆ จ้องมองร่องรักคับแน่นเปียกแฉะ ความงดงามตรงหน้าทำเอาเขาถึงขั้นหายใจติดขัด

“พี่เมฆ อ๊ะ” ไม่ทันเดือนฉายจะเอ่ยปาก ภูเมฆโน้มใบหน้าคมคายเข้าใกล้ใจกลางความเป็นหญิง ตวัดลิ้นสากเลียติ่งเสียวเล่นอย่างเมามัน

กายสาวรู้สึกสั่นสะท้าน เอื้อมมือขยุ้มเส้นผมนุ่มของเขาเพื่อระบายความเสียวซ่านพลางจิกเกร็งเท้าลงบนผ้าปูเตียง

“อื้อ”

เสียงร้องของคนทั้งสองดังประสานกัน ภูเมฆยังคงดูดเลียร่องรักอย่างหลงใหล ไม่มีท่าทีจะเบื่อง่าย ๆ

“อ๊า พี่เมฆพอเถอะ ฉายไม่ไหวแล้ว” เสียงหวานร้องปานจะขาดใจ

“...” เขาเหลือบมองหน้าหวานครู่หนึ่ง จัดการดูดด่ำร่องสวาทต่อ กระทั่งเดือนฉายทนไม่ไหวอีกต่อไป ปลดปล่อยน้ำผึ้งหวานไหลริน เขาดูดกลืนไม่เหลือสักหยดอย่างไม่คิดรังเกียจ

“เป็นไงบ้าง ชอบไหม”

“ไม่ชอบ” ตอบเสียงแผ่วแทบไม่ได้ยิน

“ว่าไงนะ” ภูเมฆขยับตัวเข้าใกล้คนตัวเล็ก ซุกหน้าหล่อกับลำคอขาวเนียน “ตอบมาดี ๆ ซะ”

“ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็กลับไปสิ” เดือนฉายทำท่าจะลุกขึ้นหนี แต่ความไวของเขาทำให้คว้าร่างเล็กได้ทัน ก่อนจับกดกับเตียงหนานุ่ม

“ใครกันแน่ได้ในสิ่งที่ต้องการ ฉันหรือเธอ”

“ฉายไม่ได้ต้องการสักหน่อย”

“แน่ใจ” ถามเสียงสูง ช้อนตามองหน้างามอย่างเค้นคำตอบ

“ปล่อยฉายไปสักทีเถอะ”

“เมื่อกี้เธอมีความสุขแล้ว ถึงคราวฉันบ้าง”

แควก! ภูเมฆฉีกชุดนอนตัวสวยของคนตัวเล็กขาดเป็นสองชิ้น โยนลงบนพื้นอย่างไม่ไยดี จากนั้นทาบกายแกร่งบนเรือนร่างงามอย่างไว ไม่คอยให้เดือนฉายหาทางหนีรอด