ตอนที่ 3 ยังรู้สึก

“ดี... แบบนั้นแหละ” เสียงเขาทุ้มต่ำ มือหนาสอดเข้ามาใต้เรือนผมยาว “อย่าทำเป็นอ่อนหัด ฉันไม่ชอบ”

เธอเริ่มเร่งจังหวะ ริมฝีปากครอบลงลึกขึ้น จนแทบจะกลืนทั้งหมดเข้าไป น้ำลายเธอเริ่มหยดลงที่ต้นขา เสียงเฉอะแฉะจากโพรงปากดังขึ้นในบรรยากาศแสนเงียบอย่างลามก

คีลกระตุกสะโพกใส่ปากเธอเล็กน้อย พร้อมกำผมยาวเอาไว้ในมือ ดึงเป็นจังหวะตามแรงปรารถนาที่กำลังโถมเข้าใส่ ใบหน้าหล่อเชิดขึ้นอย่างลืมตัว พร้อมกับเสียงครางที่แสนสุขสม ก่อนที่ร่างใหญ่จะปลดปล่อยน้ำรักเข้ามาเต็มโพรงปาก

“กลืนให้หมด...อ๊า...แบบนั้น...ดี....อ๊า”

ลลินหลับตาหายใจไม่ทันและสำลักเล็กน้อย แต่มือเธอกลับรั้งสะโพกเขาไว้แน่น เขากระชากตัวเธอออกในจังหวะที่เธอเริ่มทิ้งน้ำหนักลงมาบนตัวเขา

เธอหอบหายใจหนัก ใบหน้าแดงก่ำ เหมือนผ่านช่วงเวลาความเป็นความตายมาก่อนที่ร่างบางจะทิ้งตัวลงนอนหงายบนเตียงนอน ลลินเหม่อมองเพดานห้องสีขาวอย่างเลื่อนลอยในค่ำคืนนี้

เสียงนกร้องแว่วเข้ามาทางหน้าต่าง สายลมเย็นพร้อมแสงแดดสีทองจาง ๆ สาดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างบานสูงที่ถูกเปิดไว้เพียงครึ่งเดียว กลิ่นของต้นไม้ใบหญ้าที่ไม่ได้กลิ่นมานานชวนทำให้เธอเริ่มขยับตัว

เตียงนอนสีขาวที่เธอนอนอยู่ช่างเงียบ ไม่มีเงาร่างสูงใหญ่ของชายเจ้าของคฤหาสน์ มีแค่ความวางเปล่า ลลินลืมตาขึ้นช้า ๆ ความปวดเมื่อยบนร่างทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน

เธอลุกขึ้น หยิบเสื้อคลุมสีขาวที่ถูกพับเอาไว้อย่างเป็นระเบียบบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนค่อย ๆ เดินไปเปิดประตูห้องออกอย่างระแวดระวัง แต่กลับไม่มีใคร ไม่มีคนใช้ ไม่มีเสียงพูดคุยของคนที่อาศัยอยู่ในที่แห่งนี้

ในห้องอาหาร มีโต๊ะที่ทำจากไม้โอ๊กแท้ยาวจรดฝั่งห้อง ถูกจัดวางย่างประณีตพร้อมของตกแต่ง มีเพียงที่นั่งเดียวที่มีจานอาหารวางอยู่ อาหารเช้าเป็นขนมปัง ไข่ และเนื้อหั่นชิ้นเล็ก ตบท้ายด้วยสลัดผัก ด้านข้างยังมีน้ำส้มคั้นสดวางอยู่อีกหนึ่งแก้ว

“เชิญค่ะ” เสียงของสาวใช้ดังออกมาจากมุมหนึ่ง ทำให้ลลินหันไปมอง ก่อนที่หญิงสาวจะเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่ง

“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยออกมาเสียงเบา สีหน้าของสาวใช้ยังคงดูสงบนิ่ง “ไม่ทราบ...คุณ...นายท่าน...” เธอกลืนคำถามหายลงไปในคอทันที เมื่อนึกได้ว่า...เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะถามสิ่งใด

“นายท่าน ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้ามืดค่ะ ท่านสั่งเพียงให้เอาสิ่งนี้ให้คุณค่ะ” สาวใช้ยื่นซองสีขาวมาให้เธอ

ลลินเปิดออกอ่าน ก่อนที่เธอจะหัวเราะเบา ๆ ตัวอักษรในกระดาษล้วนเป็นลายมือของเขา ในประโยคไม่กี่คำมีแต่คำสั่ง...ที่เธอต้องทำตามทั้งนั้น

เธอตักอาหารเข้าปากคำแรก ต่อให้ไม่อยากทานแต่ร่างกายอ่อนแอเกินกว่าจะปฏิเสธอาหารมื้อนี้ มือบางเริ่มตักอาหารทานไปเรื่อย ๆ ในใจพลางคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วัน

หลังจากอาหารเช้าเสร็จ ลลินเดินออกจากห้องโถงใหญ่ตรงไปยังประตูด้านหลังคฤหาสน์ ประตูเปิดสู่ลานกว้าง ปูหินเรียงเรียบร้อยทอดไปยังสวนกลางเขา

อากาศเย็น ลมพัดแรง มองไกลออกไปเป็นหน้าผาและทะเลสาบเบื้องล่าง เธอยืนนิ่ง สูดลมหายใจเข้าลึก กลิ่นหญ้า กลิ่นอายหมอก กลิ่นที่ถูกลมพัดมาจากน้ำทะเลทำให้เธอหลับตาลงช้า ๆ

ตอนนี้เธออยู่บนเขา ห่างจากเมืองทุกด้าน ดูเหมือนไม่มีใครอาศัยอยู่ระยะใกล้ มีเพียงผู้หญิงคนหนึ่งในชุดเมดสีดำ ที่เดินตามเธอออกมาเงียบ ๆ

หญิงคนนั้นไม่พูด ไม่สบตา ยืนห่างสามก้าว แต่ไม่หายไปไหน ลลินเดิน...สาวใช้ก็เดินตาม เธอหยุด หญิงคนนั้นก็หยุด ไม่มีคำอธิบายและไม่ต้องถาม เพราะว่ามันคือคำสั่งที่ชัดเจนจากชายคนนั้น

ลลินเดินไปตามแนวต้นสน ดอกไม้บานหลายชนิด แต่เธอมองเพียงผ่านไม่ได้ชื่นชม เพราะรู้ดีว่าที่แห่งนี้กำลังเป็นที่คุมขัง ไร้ซึ่งอิสรภาพ และไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้

เธอเดินไปไกลขึ้น แต่สายตากลับมองหาทางหนี ไม่มีถนน ไม่มีรถ มีแต่หุบเหวและเนินหิน แม้เธอจะวิ่งหนีไป หญิงสาวคนนั้นก็คงไม่ขัดขวางเพราะหากผลัดตกลงไป คงไม่มีชีวิตรอดกลับมา

ลลินยืนนิ่ง มองไปสุดขอบฟ้าอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะหันกลับเข้าคฤหาสน์ เดินผ่านหญิงสาวคนนั้นไปเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร ภายในใจเริ่มรู้สึกพ่ายแพ้ที่จะดิ้นรนออกไปจากที่นี่

ในบริเวณคฤหาสน์ยังมีชายชุดดำหลายคนกำลังเดินสำรวจไปโดยรอบ คงไม่มีช่องว่างพอให้เธอออกไปจากที่นี่ แล้วหากเธอออกไปได้ ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะไปที่แห่งใด ถึงจะรอดพ้นจากเขา

ห้องอาหารยามค่ำยังคงเงียบสงบเช่นเดิม ลลินนั่งอยู่เพียงลำพังที่โต๊ะมุมเดิม จานซุปร้อน ๆ ถูกจัดมาเสิร์ฟ พร้อมกับเนื้อย่างสดใหม่กลิ่นหอมลอยมาแต่ไกล เธอรับรู้ได้ถึงเสียงท้องร้องที่ดังจนน่าอาย

มีเสียงฝีเท้าดังมาจากโถงทางเดิน เรียกความสนใจให้เธอเงยหน้าหันไปมอง คีลเดินเข้ามาในชุดสูทสีดำ แต่เขาไม่ได้มาคนเดียวมีผู้หญิงคนหนึ่งเกาะแขนเขาแนบแน่นเดินเคียงข้างมาพร้อมกัน

เธอมีผมสีทอง รูปร่างผอมสูง ใบหน้าเรียว คิ้วโก่ง ดวงตาคมเข้ม หน้าอกเต็มไม้เต็มมือ ชุดเดรสเว้าลึกสีแดงโชว์เนินอก ขาเรียวยาวก้าวตามเขาเข้ามาด้วยรอยยิ้มเย้ายวนชวนให้ตกหลุมรัก

คีลไม่มองลลิน เดินเลยโต๊ะอาหารไป พาหญิงคนนั้นไปยังโซฟาตัวใหญ่ที่อยู่อีกด้านแล้วนั่งลง ลลินนั่งนิ่งทำช้อนในมือตกใส่ชามซุปเสียงดัง สาวใช้รีบเดินเข้ามาดูสถานการณ์ของเธอทันที

ผู้หญิงคนนั้นนั่งบนตักของเขา แอ่นอกเข้าหาอกแกร่งอย่างยั่วยวน คีลก้มลงจูบต้นคอขาว มือข้างหนึ่งโอบเอว อีกข้างลูบต้นขาเรียวอย่างเปิดเผย เสียงจูบ เสียงหอบเบา ๆ ลอยเขามาในหูของลลิน

เธอยังนั่งอยู่ตรงนี้ และเขา...ตั้งใจให้เธอเห็นทุกอย่าง ลลินไม่พูด ไม่ขยับ ดวงตาเริ่มร้อน ปากกัดแน่นจนเจ็บ เธอไม่ใช่เมีย ไม่ใช่คนรัก ไม่มีสิทธิ์ถาม ไม่มีสิทธิ์หึง และไม่มีสิทธิ์แสดงออกถึงอารมณ์ใด ๆ ในตอนนี้

คีลเงยหน้าขึ้น สบตาเธอครั้งแรกในวันนี้ ดวงตาของเขาดูเย็นชา เขาจูบริมฝีปากของผู้หญิงคนนั้นต่อหน้าต่อตาของลลิน...

มือของลลินที่จับช้อนอีกครั้งกำแน่นจนข้อนิ้วงอเจ็บ เธอไม่แม้แต่หันหน้าไปมองเขากับผู้หญิงคนนั้นอีก ทำเพียงลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องอาหารโดยไม่หันหลังกลับมามอง

เสียงส้นเท้ากระทบพื้นนั้นเดินเร็ว เพราะในอกแทบระเบิดออกมา เธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงยังมีความรู้สึกแบบนี้กับเขาหลงเหลืออยู่อีก แล้วภาพที่เห็นก็ช่างบาดลึกเข้ามาในหัวใจ

เธอกลับขึ้นห้องปิดประตูยืนพิงบานไม้ น้ำตาไหลเงียบ ๆ ไม่มีเสียงสะอื้น แต่น้ำตากลับไหลออกมาไม่หยุด เธอพยายามกลืนมันกลับลงไป ทุกอย่างคือความอัปยศ คือภาพจูบ คือมือที่เขาลูบต้นขาผู้หญิงคนอื่น

ประตูห้องนอนของเธอถูกดันเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างบางล้มลงไปบนพื้นห้อง คีลปรากฏตัวตรงหน้าของเธอเพียงลำพัง ไม่มีเสียงพูดเขาแค่เดินเข้ามาหา...เธอถอยหลังอัตโนมัติอย่างระมัดระวังภัยจากเขา

“คุณ...” เสียงเธอแหบแทบฟังไม่ได้ยิน

เขาย่อตัวนั่งยองก่อนจับคางเธอให้ใบหน้าแหงนขึ้นมามองสบตากัน ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะเลื่อนเข้ามาใกล้ ลมหายใจของเขาแตะลงตรงปลายจมูกของเธอ ลลินดิ้น...เมื่อริมฝีปากคีลกดลงมาบนริมฝีปากของเธอ

“ไม่นะ!” เธอผลักให้เขาออกห่างก่อนจะลุกขึ้นวิ่งไปที่ประตู หากแต่มือหนาคว้าเอาไว้ได้ก่อน เขาจ้องมองเธอนิ่ง สายตาดูแข็งกระด้าง จ้องมามาอย่างไม่ลดละ

“เธอมีสิทธิ์ปฏิเสธ? ...หึ” เขาพูดเสียงเรียบ ก่อนก้มลงกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากเธอหนักหน่วงอีกครั้ง