ตอนที่ 1 กลับมาในฐานะเจ้าหนี้

เสียงส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนในทางเดินของโรงแรมหรูอย่างแผ่วเบา แต่กลับดังสะท้อนในหัวใจที่กำลังสั่นไหวของหญิงสาวทุกย่างก้าว ลลิน ชยากร สาวไทยหน้าหวานที่เคยเป็นนักศึกษาที่สดใสในต่างแดน...แต่วันนี้ เธอกำลังเดินเข้าสู่ข้อตกลงที่แลกศักดิ์ศรีกับการล้างหนี้พนันของพ่อที่หมดอนาคต

เธอกำซองเอกสารในมือแน่น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อหยุดยืนหน้าห้องสูท 2803 ห้องที่เจ้าหนี้นัดไว้สำหรับ “ชำระหนี้”

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ไม่มีใครตอบ เธอผลักเข้าไปช้า ๆ ห้องสว่างด้วยแสงโคมไฟเหนือศีรษะ มีกลิ่นหอมบางอย่างลอยอยู่ในอากาศ ภายในห้องหรูหราตกแต่งด้วยความพิถีพิถัน แต่กลับว่างเปล่าไม่มีผู้ใด เงียบเกินไป...จนกระทั่งเสียงประตูปิดลงเบื้องหลัง

เธอสะดุ้งหันกลับ ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำยืนพิงประตู มือหนึ่งถือแก้วไวน์ อีกมือซุกกระเป๋ากางเกงอย่างไม่ใส่ใจเส้นผมสีดำของเขาเนี้ยบทุกเส้น แต่แววตาคู่นั้นเย็นชาเสียจนทำให้ลมหายใจของเธอติดขัด

ดวงตาสีเทาเข้มคมกริบจ้องมาที่เธอเหมือนมีดปลายคมที่กำลังแทงทะลุเข้าไปในจิตใจ “ไม่คิดเลยว่าจะเจอกันอีก... ในสถานะแบบนี้”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น เรียบแต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน ลลินเบิกตากว้าง หัวใจแทบหยุดเต้น คีล...เขาคือเจ้าหนี้ของเธอนะเหรอ? และเขายังเป็นผู้ชายที่เธอเคยรักที่สุดในชีวิต

คีล แวรงเดอ ลาฟาแยตต์ อดีตเด็กเสิร์ฟร้านอาหารในเมืองลียง ผู้ที่เธอเคยยิ้มให้ทุกวัน... และเป็นคนที่เธอทิ้งไว้โดยไม่มีคำลา วันนี้เขากลายเป็นมหาเศรษฐีลึกลับ เจ้าของอาณาจักรธุรกิจระดับโลก และยืนอยู่ตรงหน้าเธอในฐานะ "เจ้าหนี้"

“คีล...” เธอเสียงสั่นแต่เขากลับหัวเราะในลำคอ แววตานั้นไม่มีความยินดี มีเพียงแรงแค้นที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“หึ... เธอมา ‘ขายตัว’ โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าหนี้คือใครงั้นเหรอ?”

ลลินถอยหลังโดยอัตโนมัติ แต่ก็ถูกผนังห้องขัดไว้ เขาก้าวเข้ามาช้า ๆ ทีละก้าว

“หนี้ทั้งหมดที่พ่อเธอสร้างไว้ ฉันจ่ายหมดแล้ว… และตามสัญญา เธอต้องชำระหนี้ ‘ด้วยร่างกาย’”

“ไม่... ถ้าฉันรู้ว่าเป็นคุณ ฉันจะไม่มีวัน...”

มือใหญ่ตวัดมาจับปลายคางเธอเชิดขึ้น ดวงตาเย็นชาประสานกับดวงตาที่สั่นระริกของเธออย่างไร้ความปรานี

“แต่เธอก็เซ็นสัญญาไปแล้ว” เขาขยับเข้าใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนปะทะผิวแก้ม “จำไว้ ลลิน… ตอนที่เธอทิ้งฉันไป ไม่ได้แค่ทำร้ายหัวใจของฉัน...แต่มันฆ่าฉันทั้งเป็น!”

ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ริมฝีปากของเขาก็ประกบลงมาอย่างรุนแรงและกดดัน ลมหายใจขาดช่วง เธอพยายามผลักไส แต่เขากลับโอบรัดร่างเธอแน่นเข้าไปในอ้อมแขนใหญ่

ความร้อนจากกายเขาแผ่ซ่านผ่านเนื้อผ้าเข้ามาในทุกจุด เขากระซิบข้างหูเธอเสียงเบา “เธอเป็นหนี้ฉัน คืนนี้... ฉันจะทวงคืนทุกอย่างที่เธอเคยพรากไป”

เธอพยายามดิ้น แต่แรงเขามากเกินไป ทั้งตัวลลินถูกตรึงไว้แน่นด้วยร่างของเขาที่โน้มทับ กดลงกับผนังห้องราวกับเธอเป็นเพียงของชิ้นหนึ่งที่เขามีสิทธิ์ “ครอบครอง”

ริมฝีปากเขาไม่ได้จูบเหมือนที่เคยทำในอดีต แต่มันคือการลงโทษ ลมหายใจแทบระเบิดออกมาเป็นไอร้อน เธอหลับตาแน่น น้ำตาเอ่อขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาผละออกช้า ๆ ดวงตาสีเทาเข้มยังคงจ้องเธอราวกับต้องการฉีกเธอให้ขาดออกจากกัน

“ร้องไห้เหรอ?” เสียงของเขาเยาะเย้ย “เธอไม่มีสิทธิ์ร้อง เพราะฉัน... ยังไม่เริ่มทำอะไรเธอเลยด้วยซ้ำ” เขาดันร่างเธอให้เดินเข้าไปในห้องนอน

เตียงกว้างปูผ้าสีขาวสะอาด กระจกใหญ่รอบห้องที่มองเห็นแสงเมืองระยิบระยับ “คืนนี้เธอหนีไปไหนไม่ได้หรอก”

“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้...” เสียงเธอสั่น เธอพยายามใช้เหตุผล แต่เขากลับยกยิ้มมุมปาก

“ไม่จำเป็น? ใช่...ฉันแค่นอนนิ่ง ๆ ให้เธอทำก็ได้แล้ว” เขาดึงเนกไทของตัวเองออกในจังหวะที่สายตาไม่ละจากเธอแม้แต่นิด “ขึ้นเตียงไปซะ!” เขาออกคำสั่ง

เธอส่ายหน้า...และในวินาทีนั้นเอง คีลก้าวเข้ามาหาเธออย่างเร็ว มือหนึ่งจับข้อมือเธอ อีกมือจับต้นแขน ร่างเธอถูกรั้งแล้วโยนจนแผ่นหลังแนบกับเตียงนอน

“หรือเธอจะให้ฉันใช้กำลัง?” เขากระซิบชิดใบหู “เธอจำไม่ได้เหรอว่าเราคุ้นเคยกันแค่ไหน...แต่ดูเหมือนจะผ่านไปเจ็ดปี แต่ร่างกายเธอ... ยังตอบสนองดีเหมือนเดิม”

มือของเขาสอดเข้าใต้กระโปรง ลลินสะดุ้งสุดตัว ใจสั่นราวและกำลังจะขาดสติ เธอเกลียดสัมผัสของเขา...หรือไม่? หรือเธอเกลียดตัวเองที่ ยังมีปฏิกิริยากับเขา

เขากดริมฝีปากลงมาตามลำคอ ไล่ต่ำลงอย่างไม่รีบร้อน แต่กลับทำให้เธอสั่นสะท้านมากกว่าเดิมหลายเท่า...เวลาผ่านไปไม่รู้ว่านานแค่ไหน เสื้อผ้าของเธอกลายเป็นเพียงเศษผ้าร่วงหล่นอยู่ข้างเตียง

ร่างกายเปลือยเปล่าของเธอสั่นไหวอยู่ใต้ร่างของชายผู้เคยรัก และตอนนี้เขาเกลียดเธอที่สุด และทุกครั้งที่เธอหลับตา... ภาพของอดีตก็ผุดขึ้นในหัวไม่หยุด

‘เราคือรักแรกของกันและกัน...’ แต่วันนี้ เขาคือ "เจ้าหนี้" และเธอ... คือ “ลูกหนี้”

เสียงลมหายใจหนัก ๆ ของเขาดังขึ้นในห้องที่เงียบงัน เขาไม่พูดอะไรหลังจากนั้น เพียงแค่หยุดนิ่งอยู่บนตัวเธอ ลลินหลับตาปล่อยน้ำตาไหลเงียบ ๆ คีลจ้องเธอ...

เขากลับชะงัก เมื่อเห็นร่างบางสั่นระริกอยู่ใต้ร่างของเขา แววตาเธอไม่ใช่ความกลัวเพียงอย่างเดียว แต่มันเต็มไปด้วย ความเสียใจ น้ำตาที่ไหลซึมข้างแก้มไม่ใช่การขอความเมตตา...มันคือการร้องไห้ของคนที่ “เจ็บปวด”

เจ็บจนแม้แต่เขา...ยังรู้สึกสะเทือนใจ เขาผละออกจากตัวเธอทันที ถอยห่างราวกับตัวเธอเป็นไฟที่ไม่อาจแตะต้องได้ คีลลุกขึ้นหันหลังให้ พร้อมกัดฟันแน่น มือทั้งสองข้างกำแน่นจนเส้นเลือดปูดนูน

เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ...เพราะถ้าเขาพูดออกไป เขาจะเผลอ “ใจอ่อน”

เธอร้องไห้...เขาเกลียดน้ำตาของเธอ แต่เขาเกลียดตัวเองมากกว่า ที่เห็นมันแล้ว ทำอะไรเธอไม่ลง

เสียงสูดลมหายใจยาวดังขึ้นในความเงียบ คีลคว้าเสื้อของตัวเอง สวมกลับอย่างลวก ๆ แล้วเดินไปยังประตูโดยไม่หันกลับมา แต่ก่อนออกไป เขาพูดโดยไม่มองหน้าเธอ

“คืนนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อน...” เสียงเขาต่ำ และเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่กดเอาไว้ไม่ให้ปะทุ “แต่เธอจำเอาไว้ให้ดี ความเมตตาครั้งนี้... จะไม่มีครั้งที่สอง”

เสียงประตูปิดลงทิ้งให้เธอนอนอยู่คนเดียวบนเตียงกว้าง ร่างบางทั้งสั่น ทั้งร้องไห้...และไม่เข้าใจเลยว่าเธอควรกลัวเขา หรือควร กลัวใจตัวเอง ที่ยังหวั่นไหวเพราะเขากันแน่

การกลับมาพบกันของเธอและเขาในครั้งนี้ ช่างเป็นการกลับมาพบกันด้วยความโชคร้าย ลลินคิดว่า...ทั้งชีวิตนี้คงไม่ได้พบกับเขาอีกแล้ว เพราะอยู่ห่างไกลกันเกินกว่าจะมาพบกันได้

แต่โลกมันก็ช่างกลม จนทำให้มาพบกันอีกครั้ง ความรู้สึกสับสนตีกันยุ่งอยู่ในหัวของเธอ ตอนนี้เธอคงทำอะไรไม่ได้ นอกเสียจากยอมรับความเป็นจริง ในฐานะลูกหนี้

ลลินลุกขึ้นจากเตียงนอน สายตากวาดมองหาเสื้อผ้าของตัวเอง แต่ชุดที่สวมใส่มา กลับกลายเป็นเศษผ้าไปแล้ว มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น ก่อนจะใช้ผ้าห่มห่อตัวแล้วเดินเข้ามาในห้องน้ำ

เธอร่ำไห้ใต้สายน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัว มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ และความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาและวาสนาของตัวเอง