ตอนที่3.ลูกแฝด

“น้ำเพชร น้ำพลอยกรวดน้ำให้คุณพ่อแล้วมาช่วยแม่แป้งเก็บของเข้าบ้านด้วยนะจ๊ะ”

“ครับ-ค่ะ แม่แป้ง”

เด็กหนุ่มสาวฝาแฝดหน้าตาสวยหล่อไม่แพ้กัน แม้จะทั้งคู่จะอายุยี่สิบแล้วแต่นิสัยก็ยังเป็นเด็กอยู่ ปีนี้ทั้งสองตั้งใจไปเที่ยวและเรียนภาษาช่วงซัมเมอร์ที่ออสเตเรียสามเดือน ทั้งสองนำน้ำในขันไปเทที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ยกมือไหว้อีกครั้งแล้วเดินกลับมาในบ้าน ปาณิศาให้คนขับรถไปส่งพระที่นิมนต์มาฉันเพลที่บ้าน หญิงสาวยิ้มบางๆ ให้รูปสามีที่ตายจากไปครบสามปีแล้ว เขาคือพ่อของลูกฝาแฝดชายหญิง “น้ำเพชร” และ “น้ำพลอย” และยังเป็นสามีของเธอด้วย ชายในกรอบรูปวัยหกสิบ

“แม่แป้งคิดถึงพ่อบารมีเหรอจ๊ะ” น้ำพลอยเข้ามากอดเอวอย่างออดอ้อน แต่พี่ชายฝาแฝดส่ายหน้าไปมาอย่างรู้ทัน

“ไม่ต้องไปทำเป็นประจบแม่แป้งเลย มาช่วยกันเก็บพรม เก็บเสื่อนี่” น้ำเพชรดุ แม้จะเกิดก่อนแค่5นาที แต่เขาก็มีความเป็นผู้นำ น่าจะได้นิสัยมาจากคุณบารมีเต็มๆ

น้ำเพชรนิสัยใจคอคล้ายผู้เป็นพ่อมาก เป็นคนตรงไปตรงมามีความรับผิดชอบ ทำให้ปาณิศาค่อนข้างวางใจที่รู้ว่ากิจการของคุณบารมีจะอยู่รอดปลอดภัย ส่วนน้ำพลอยเป็นคนนิสัยร่าเริง ใจร้อนและติดเอาแต่ใจ ทว่าก็เป็นคนมีน้ำใจต่อผู้อื่น เธอไม่เคยเจอแม่ของเด็กทั้งสองแต่ก็เชื่อว่าน้ำพลอยคงได้นิสัยมารดาของตัวเองมา

“แม่แป้งดูเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนก่อนดีกว่า ทางนี้ผมดูให้เองครับ” น้ำเพชรเสนอ

“จริงด้วยค่ะ ไปเอนหลังจิบชาร้อนที่สวนหย่อมก็ได้ค่ะ เรื่องทางนี้น้ำพลอยจัดการให้เองค่ะ” น้ำพลอยดันหลังแม่แป้ง ซึ่งเป็นแม่เลี้ยงออกไปนอกห้องโถงที่จัดเลี้ยงถวายอาหารเพล

“น้ำพลอยนะเหรอจะทำเอง คงเอาแต่ชี้นิ้วสั่งคนอื่นทำเสียมากกว่า”

“เพชร! อย่าถือว่าเกิดก่อนห้านาทีแล้วนายจะมาทำตัวเป็นพี่ฉันนะยะ” น้ำพลอยเถียง

“ก็ช่วยไม่ได้ เธอยันฉันออกมาก่อนนี่” น้ำเพชรยักไหล่แล้วก้มลงม้วนพรมที่ปูพื้นเก็บเข้าที่

“เอาเถอะๆ แม่แป้งจะไปดูในครัวก็แล้วกันนะ”

“ค่ะ-ครับ แม่แป้ง”

ฝาแฝดแย่งกันพูด ปาณิศาหัวเราะแล้วเดินออกจากห้องไป น้ำพลอยถอนหายใจแล้วมองรูปพ่อของตนเอง

“ช่วงนี้แม่แป้งดูเหนื่อยๆนะ พ่อบอกให้เราดูแลแม่แป้งดีๆ ถ้าพ่อเห็นแบบนี้พ่อจะโกรธเราไหม”

“คงเหนื่อยเรื่องทำโรงงานมากกว่า” น้ำเพชรพูดขึ้นแล้วมองรูปพ่อ

“แล้วเพชรคิดยังไงเรื่องที่พ่อสั่งเสียไว้”

“เรื่องอะไร พ่อสั่งไว้เยอะเลย”

“ก็เรื่องที่บอกว่าถ้าแม่แป้งจะแต่งงานใหม่ก็ให้พวกเราอย่าไปขัดขวางไง”

“อ้อ...ก็คงอย่างนั้นแหละ” น้ำเพชรยักไหล่

แม่แท้ๆ ของพวกเขาตายจากไปตั้งแต่ทั้งคู่อายุแค่10ขวบ หลังจากนั้นพ่อก็รับแม่แป้งหรือปาณิศาเข้ามาอยู่ด้วยในฐานะภรรยาคนใหม่ แรกๆ ทั้งคู่ก็ต่อต้านตามประสาเด็ก แต่แม่แป้งของพวกเขาก็ใจเย็นและไม่คิดโกรธลงโทษเวลาที่ทำผิด มีแต่คอยสอน ดูแลพวกเขา หรือตอนที่ป่วยเป็นอีสุกอีใส แม่แป้งก็ดูแลพวกเขาอย่างดี คอยทายาที่เป็นแผลเป็นให้อีกต่างหาก แถมยังสอนอ่าน-เขียนได้ดีกว่าครูพิเศษเป็นไหนๆ ความดีของแม่แป้งทำให้ฝาแฝดยอมรับ ส่วนพ่อเองก็ยุ่งกับงานในไร่ตอนนี้พวกเขาอายุ 20 แล้ว เข้าใจอะไรมากขึ้น พ่อรับปาณิศาเข้ามาก็เพราะต้องการให้ดูแลพวกเขาทั้งสองคน และก็เป็นความคิดที่ดีเพราะหลังจากพ่อรับปาณิศาเข้ามาเป็นภรรยาเพียงแค่ 7 ปีก็จากไปด้วยโรคหัวใจล้มเหลว

ตอนนั้นทั้งคู่เพิ่งอายุแค่17ปี พ่อทิ้งสวนผลไม้เกือบร้อยไร่ให้พวกเขาต้องดูแล ถ้าไม่มีปาณิศาในตอนนั้น ทั้งสองคงไม่ได้ใช้ชีวิตสุขสบายถึงตอนนี้

“พ่อบอกว่า...พ่อรู้สึกผิดกับแม่แป้ง แม่แป้งเคยมีคนรักด้วยนะ แต่ก็ยอมมาแต่งงานกับพ่อมาดูแลลิงซนๆอย่างพวกเรา” น้ำพลอยพูดเสียงเบาลง

“นั้นมันเรื่องของผู้ใหญ่” น้ำเพชรยักไหล่ “พลอยเองก็อย่าเอาแต่เล่นสนุกนัก ช่วยดูแลงานในไร่ของพ่อบ้าง ถ้าวันหนึ่งแม่แป้งแต่งงานใหม่ เราจะได้ดูแลไร่ของพ่อได้”