ตอนที่2.

คทาวุธมาจากครอบครัวชนชั้นกลาง ไม่ได้ร่ำรวยมากมายแต่ก็ไม่ได้ยากจนอะไร การเรียนของเขาค่อนข้างดี กีฬาเยี่ยมและพยายามรักษาระดับของตัวเองไว้เพื่อที่จะได้ขอทุนไปเรียนต่อที่อเมริกา เขาอยากลองใช้ชีวิตต่างประเทศ อยากจะเห็นโลกกว้าง ลำพังเงินเดือนของพ่อกับแม่คงไม่อาจทำให้ฝันเป็นจริงได้ นอกจากการสอบชิงทุนเท่านั้น

ปาณิศาขึ้นปี2 คทาวุธก็อยู่ปี3 พอเธอขึ้นปี3 เขาก็อยู่ปี4 และเมื่อเขาเรียนจบก็ยังฝึกงานในบริษัทของเพื่อนพ่ออยู่พักหนึ่งจนสอบได้ทุนไปเรียนต่อที่อเมริกา ความคุ้นเคยและสม่ำเสมอทำให้เธอเปิดใจรับเขาอย่างไม่รู้ตัว จนถึงวันที่เธอเรียนจบรับปริญญา เขาก็อาสาเป็นช่างภาพให้ ระหว่างการคบหากันปาณิศากับคทาวุธต่างก็อยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย เธอกับเขายังไม่มีอะไรเกินเลยแม้เพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันมักจะมีอะไรๆกับแฟนกันไปแล้ว เธอบอกเขาว่าตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงหัวโบราณ เพียงแค่เธอไม่พร้อม และเขาก็ไม่ฝืนใจซึ่งมันทำให้เธอรักเขามากยิ่งขึ้น

“พ่อกับแม่ชอบพี่คทามากนะคะ” เธอเกาะแขนเขาแล้วระบายลมหายใจอย่างโล่งอก

“ได้ยินแบบนี้แล้วดีใจจัง”

“จะไปกินข้าวเย็นด้วยกันไหมคะ เราทำอาหารง่ายๆกินกันในบ้าน” เพราะสุขภาพของพ่อไม่ค่อยแข็งแรง ท่านให้ไม่อยากออกไปนอกบ้านนัก

“เอาไว้วันอื่นก็ได้ วันนี้วันครอบครัว พ่อกับแม่คงอยากอยู่ฉลองกับลูกสาวคนเดียวมากกว่า”

เขายิ้มให้อย่างเข้าใจ พาเธอนั่งซ้อนท้ายรถออกมาไกลผู้คนเพื่อให้เธอได้พักหายใจโล่งๆบ้าง เขาพาเธอมาสวนย่อมที่ทั้งสองเคยนั่งอ่านหนังสือเรียนด้วยกันบ่อยๆ

“ต่อไปนี้เราก็ไม่ได้เจอกันที่นี่อีกแล้ว” ปาณิศาพูดยิ้มๆ “เรียนจบแล้วก็อดคิดถึงไม่ได้นะคะ”

“แป้ง...” เขาบีบมือเธอแน่นจนหญิงสาวอดหันมามองหน้าเขาไม่ได้

“มีอะไรคะ”

“พี่จะไม่อยู่สองปีนะ พี่จะไปอเมริกา”

“ค่ะ” ปาณิศาตบหลังมือของเขาเบาๆ รู้อยู่ก่อนแล้วว่าคทาวุธสอบทุนได้ไปเรียนที่อเมริกาสองปี

“พี่เป็นห่วงแป้ง”

“แค่สองปีเองนะคะ แป๊บเดียวเอง” เธอหัวเราเสียงหวานใส

“สัญญาได้ไหมว่าจะรอพี่ รอพี่กลับมา แล้วเราจะแต่งงานกัน”

ปาณิศาเห็นสีหน้าจริงจังของเขาแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะเธอตัวเตี้ยกว่าเขาทำให้ต้องเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบริมฝีปาก เขาเพิ่งโกนหนวดมาใหม่ๆ เขาโอบเอวเธอไว้จูบตอบคนตัวเล็ก เธอผละจากเขา ใบหน้าหวานแดงจัด นี่เป็นจูบแรกของเธอกับเขาแถมยังเป็นคนกระโจนจูบเขาก่อนเสียอีก

“มัดจำ”

“อะไรนะ”

“ก็ให้จูบมัดจำไว้ก่อน สัญญาว่าจะรอ พี่คทาเองก็เถอะระวังไปหลงสาวฝรั่งหน้าอกโตๆเข้าก็แล้วกัน

เขายิ้มแล้วหัวเราะอารมณ์ดีโน้มหน้าลงจูบริมฝีปากอ่อนหวานอีกครั้ง แต่จูบของเขาแทบทำให้เธอหายใจไม่ทัน แข้งขาอ่อนแรงจนต้องขยุ้มเสื้อของเขาไว้พยุงตัว

“พี่ชอบแบบนี้มากกว่า” เขาลดสายตาลงที่หน้าอกของหญิงสาว แต่ก็ทำให้อีกฝ่ายเขินหน้าแดง

“อีกสองปีนะ“

“ค่ะสองปี”

คทาวุธพาปาณิศากลับมาส่งที่บ้าน เขายกมือไว้พ่อกับแม่ของเธออีกครั้ง พูดคุยสั้นๆและขอตัวกลับก่อน ปาณิศาโบกมือลาเขาแล้วขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลอง แต่เมื่อลงมาจากห้องชั้นบนก็พบว่าคุณพ่อกับคุณแม่ไม่ได้อยู่ตามลำพัง มีชายแต่งกายภูมิฐานวัยประมาณห้าสิบเศษนั่งพูดคุยอยู่

“หนูไม่รู้ว่าคุณพ่อมีแขก” ปาณิศาทักแล้วตั้งใจจะเดินเลี่ยงเข้าไปในครัว

“มานี่ก่อนยัยแป้ง” พ่อกวักมือเรียก หญิงสาวเดินเข้าไปอย่างนอบน้อม “มาสวัสดีคุณบารมีก่อน”

“สวัสดีค่ะคุณบารมี” เธอยกมือไหว้

“นี่หรือหนูแป้ง” คุณบารมียกมือรับไหว้ ยิ้มให้อย่างเอ็นดู

“ลูกสาวคนเดียวของผม” พ่อพูดอย่างภูมิใจแล้วหันไปทางลูกสาว “นี่คุณบารมีเจ้านายพ่อ”

“เจ้านมเจ้านายอะไรกัน” บารมีหัวเราะ “เมื่อก่อนผมรับราชการเป็นหัวหน้าพ่อของคุณนะ แต่ตอนนี้ลาออกมาทำกิจการของตัวเองได้สิบกว่าปีแล้วล่ะ”

“คุณพ่อเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆค่ะ” ปาณิศายิ้มอ่อนหวาน

“พอดีผ่านมาทางนี้เลยแวะมาเยี่ยมกันนะ รถติดมากเลยนะเนี้ย”

“วันนี้รับปริญญาค่ะ ยัยแป้งก็เพิ่งไปรับมา แกได้เกียรตินิยมด้วยนะคะ” คนเป็นแม่พูดด้วยความภูมิใจ

“ดีใจด้วยนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

บารมีอยู่คุยด้วยไม่นานนักก็ขอตัวกลับ เพราะทิ้งลูกแฝดวัยสิบขวบฝากพี่เลี้ยงอยู่โรงแรมในจังหวัด ปาณิศาออกมาส่งที่หน้าบ้านตามมารยาท แต่เธอไม่รู้เลยว่านั้นเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอไปทั้งชีวิตอย่างไม่อาจหวนกลับมาแก้ไขอะไรได้อีก