ตอนที่4. แม่แป้งทั้งสาวทั้งสวย

“พลอยก็เข้าใจอยู่หรอกนะ แม่แป้งทั้งสาวทั้งสวย พ่อก็ตายมาสามปีแล้ว เห็นมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มาจีบตั้งแยะแต่แม่แป้งไม่สนใจเลย”

“ก็บอกแล้วว่านั้นมันเรื่องของผู้ใหญ่” น้ำเพชรเขกหัวน้ำพลอย

“โอ๊ย! เขกหัวทำไมล่ะ”

“เลิกทำตัวเป็นเด็กได้แล้ว ต่อไปนี้เราต้องให้แม่แป้งมีความสุขของแม่แป้งบ้าง”

“รู้แล้วละน่า”

“รู้แล้วก็ช่วยกันเก็บข้าวของให้เรียบร้อยซิ”

“เรื่องแค่นี้เรียกคนรับใช้มาช่วยก็ได้” น้ำพลอยเบ้ปาก

“ก็เพราะเรื่องแค่นี่แหละ ถึงต้องทำเองไง” น้ำเพชรส่ายหน้า “มานี่เลยมาช่วยกันยกพรมไปเก็บ”

“บ่นยิ่งกว่าแม่แป้งอีก” น้ำพลอยบ่นแต่ก็ช่วยจัดเก็บข้าวของเข้าที่อย่างดี

ปาณิศาเดินเข้ามาในครัว ป้าใจแม่ครัวคนเก่งและยังครองตำแหน่งแม่บ้านกำลังจัดการแบ่งอาหารที่เหลือจากถวายเพลพระใส่ถุงร้อนเตรียมแบ่งให้คนงานเอากลับไปกินที่บ้านคนถุงสองถุง หญิงสาวเดินมานั่งที่เก้าอี้ในห้องครัวแล้วยื่นมือไปจะช่วยหยิบขนมใส่ถุง แต่ป้าใจดุเข้าเสียก่อน

“คุณแป้งไม่ต้องช่วยหรอกค่ะ เหนื่อยงานทั้งวันแล้ว แค่นี้ป้าทำเองได้”

“เป็นอะไรกันไปหมดนะ เด็กๆก็ไล่ให้ไปพักผ่อน มาในครัวป้าใจก็ไม่ให้ช่วยอะไรอีก” ปาณิศาหัวเราะน้อยๆ

“เมื่อสองวันก่อนคุณเพิ่งเป็นลมไปไม่ใช่หรือคะ ใครต่อใครก็ต้องเป็นห่วงทั้งนั้นละคะ”

ปาณิศาถอนหายใจ “ก็นอนน้อยไปหน่อยค่ะ จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีก”

“เรื่องป่วยไข้ใครจะไปห้ามได้ละคะ” ป้าใจหัวเราะเสียงดังตามแบบฉบับของนาง

“เอาเป็นว่าทุกคนเป็นห่วงคุณแป้งนะคะ”

“แป้งก็รอแค่เด็กๆ เขาโตพอดูแลกิจการของพ่อเขาได้ ถึงตอนนั้นแป้งก็จะกลับไปอยู่บ้านเดิมของแป้งค่ะ”

ปาณิศาพูดอย่างจริงใจ เธอไม่ได้ต้องการทรัพย์สมบัติอะไรจากคุณบารมีเลย แต่ที่เธอต้องแต่งงานกับเพื่อนของพ่อก็ด้วยความจำเป็นทางการเงินจริงๆ ตลอดสิบปีมานี่เธอมักถูกนินทาว่าร้ายอยู่บ่อยครั้ง ยอมเป็นเมียเสี่ย มีสามีรุ่นพ่อ เพียงเพราะหวังเงินทองของตระกูลนี้ เธอได้แต่ก้มหน้ายอมรับและอดทนกับสิ่งเหล่านั้น

สิบปีที่แล้ว หลังจากเรียนจบไม่นาน พ่อก็ป่วยหนักต้องผ่าตัดทำบายพาส จำเป็นต้องใช้เงินหลายแสนบาท คุณบารมีทราบข่าวก็เข้ามาช่วยแต่ยื่นข้อเสนอที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้ คือการที่เธอต้องยอมเป็นภรรยาของเขา

หญิงสาวพยายามวิ่งเต้นหาเงินมารักษาพ่อ เธอเพิ่งรู้ว่าแม่เอาบ้านจำนองกับธนาคารไปนานแล้ว แม่เป็นเพียงแม่บ้านไม่มีรายได้อะไร ก่อนที่พ่อจะป่วยหนักจนต้องลาออกจากงานนั้นก็มีเงินเก็บอยู่จำนวนหนึ่ง แต่เมื่อต้องจ่ายค่ายา ค่าเรียน และยังค่าใช้จ่ายต่างๆ แล้ว เงินที่เคยมีก็หมดไป การผ่าตัดจำเป็นต้องทำโดยด่วน เธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนจึงจำใจยอมตกลงรับข้อเสนอ

ไม่มีพิธีแต่งงาน ไม่มีชุดเจ้าสาวแสนสวย มีเพียงการจะทะเบียนสมรสอย่างเงียบๆ และเงินจำนวนแปดหลักก็ถูกโอนเข้าบัญชี หลังการผ่าตัดคุณพ่ออาการดีขึ้น แต่กระนั้นทั้งบ้านก็เหมือนตกอยู่ในความตึงเครียด เพราะท่านรู้สึกเหมือนต้องขายลูกสาวกิน ทั้งที่ปาณิศาเองก็มีคนรักที่สัญญาจะแต่งงานกันอยู่แล้ว

“พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอกค่ะ ถ้าเรามีวาสนาต่อกันคงได้เป็นเนื้อคู่กัน”

ปาณิศาได้แต่ยิ้มแม้ในใจจะเต็มไปด้วยน้ำตา เธอไม่กล้าบอกเขาตรงๆ ช่วงนั้นคทาวุธอยู่อเมริกาได้ครึ่งปีเท่านั้น เธอย้ายไปอยู่กับคุณบารมีได้ไม่นาน ก็ได้รับโทรศัพท์ทางไกลจากคทาวุธ

“บอกผมว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง”

เขาพูดพยายามทำน้ำเสียงเหมือนกับว่าเป็นเรื่องล้อเล่น ชายหนุ่มได้ยินจากเพื่อนของปาณิศาว่าเธอแต่งงานกับเศรษฐีและย้ายไปอยู่เพชรบูรณ์หลายเดือนแล้ว

“คทาค่ะ...แป้งขอโทษ”

“พูดอะไรมากกว่านี้ได้ไหมแป้ง อะไรก็ได้ ผมจะกลับเมืองไทยตอนนี้เลย”