ตอนที่1. ปาณิศา

ปาณิศายอมรับว่ามันเป็นความผิดของเธอ ผิดที่ไม่อาจรักษาสัญญาที่จะรอเขากลับมาเพื่อใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ถ้าคทาวุธจะโกรธแค้นเธอนัก เธอยอมรับทุกความผิดนั้นไว้แต่เพียงผู้เดียว แต่เธอไม่เคยนอกใจเขาเลย แม้เธอจะต้องแต่งงานกับชายอื่นรุ่นราวคราวพ่อ ทว่าหัวใจของเธอยังคงรักเพียงเขาคนเดียว

หญิงสาวในชุดบัณฑิตแย้มยิ้มถ่ายรูปกับครอบครัว บรรยากาศเต็มไปด้วยความชื่นชมยินดีที่ลูกสาวคนเดียวเรียนจบระดับปริญญาตรีและยังได้เกียรตินิยมอีกด้วย ชายภาพหนุ่มถ่ายภาพให้บัณฑิตสาวอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยทั้งที่อากาศร้อนและคนก็เยอะมาก

“ไหวไหมคทา” ปาณิศาถามด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยเหงื่อแต่เขาก็ยังดูหล่อเหล่าอย่างที่เคยเป็นมา

“แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก แป้งล่ะเป็นไงบ้าง” เขาหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้เธอบ้าง

“สองคนนั้นนะ หันมานี่ดิ” เสียงเพื่อนร่วมคณะสั่ง ทั้งปาณิศาและคทาวุธหันไปพร้อมกัน ทั้งคู่ได้ยินเสียงลั่นชัตเตอร์ แล้วเพื่อนก็ยกนิ้วโป้งให้

“มีรูปคู่บ้าง เดี๋ยวได้ใช้ตอนแต่งงาน” เพื่อนหนุ่มออกปากแซวเล่นเอาปาณิศาอายหน้าแดงจัด

ด้วยความเขินอายปาณิศาขอตัวไปดูแลพ่อกับแม่ก่อน อากาศร้อนทำให้เธอค่อนข้างเป็นห่วงเพราะสุขภาพของพ่อที่ไม่ค่อยแข็งแรงนัก

“แป้งอยู่กับเพื่อนก่อนก็ได้ลูก แม่จะพาพ่อกลับบ้านก่อน เราค่อยไปฉลองกันต่อที่บ้านก็ได้จ๊ะ”

“ขอบคุณค่ะแม่ เสร็จทางนี้แล้วหนูจะรีบกลับนะคะ”

“ไม่ต้องรีบหรอกลูก ยังไงพ่อก็รอได้ พ่อดีใจที่ได้อยู่จนเห็นลูกมีวันนี้”

ปาณิศาน้ำตาคลอ เข้ากอดพ่อแน่น มือใหญ่หยาบกร้านลูบหัวลูกสาวอย่างเบามือ แม้ว่าลูกสาวจะอายุยี่สิบแล้วแต่ก็ยังดูเป็นเด็กในสายตาของผู้เป็นพ่อเป็นแม่เสมอ เธอเดินไปส่งพ่อกับแม่ขึ้นรถแล้วก็เดินกลับมาหาคทาวุธที่ยืนรอไม่ไกลนัก

“วันนี้ผมผ่านไหม?”

คทาวุธถาม นอกจากเขาจะมาเป็นช่างภาพในบัณฑิตจบใหม่หมาดๆแล้ว ยังเหมือนมาเปิดตัวให้พ่อกับแม่ของคนรักได้รู้จักอย่างเป็นทางการด้วย ปาณิศาบีบจมูกเขาเบาๆแล้วยิ้มให้ ปาณิศาอายุน้อยกว่าคทาวุธปีเดียวแต่เธอก็เป็นรุ่นน้องของเขา ปาณิศาเรียนคุรุศาสตร์ในขณะที่คทาวุธเรียนวิศวะ สาวคุรุกับหนุ่มวิศวะมาเจอกันที่งานกีฬาของสถาบัน คทาวุธเป็นนักฟุตบอลที่มีสาวๆ กรี๊ดไม่น้อย ส่วนปาณิศานั่งอยู่ สแตนเชียร์ฝั่งคณะของเธอ แน่นอนว่าคณะวิศวะคว้าชัยชนะได้อย่างขาดลอย ขณะที่คทาวุธเดินเลี่ยงๆหลบสาวๆที่มารุมขอถ่ายรูปกับเขานั้น เขาก็ชนเขากับหญิงสาวร่างเล็กที่กำลังก้มๆเงยๆเก็บขวดน้ำริมสนามฟุตบอล

“ทำอะไรของเธอนะ” เขาดุทั้งที่เป็นความผิดของตัวเองแต่ก็โทษเธอ

“ก็เก็บขยะไงคะ มันสกปรกนี่” ปาณิศาขมวดคิ้ว ผมยาวประบ่าเข้ากับผมม้าดูน่ารักสดใส

“เด็กปีหนึ่งเหรอ” เขาถามแกล้งทำหน้าเบื่อหน่ายแต่แอบสนใจเธอเข้าให้แล้ว

“ใช่ค่ะ พี่คทามีอะไรหรือเปล่าคะ”

“รู้จักพี่ด้วยเหรอ” เขาชี้หน้าตัวเองแต่มั่นใจสุดๆ

“ใครๆก็รู้จักพี่คทาค่ะ” เธอยิ้มจนดวงตาหยี่ “แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะสนใจพี่นะคะ”

“แน่ใจแล้วเหรอถึงกล้าพูดแบบนี้” เขาสนุกกับคำท้าทาย

“มั่นใจซิค่ะเพราะแป้งไม่ใช่ผู้หญิงในสเป็กพี่คทาอยู่แล้ว”

คำพูดของปาณิศาเต็มไปด้วยความจริงใจใสซื่อไม่มีการท้าทายอย่างที่เขาคิด เธอเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไหร่ เป็นคนไม่มีจุดเด่นอะไรเลย พ่อกับแม่รับราชการทั้งคู่ ชีวิตเรียบๆไม่หวือหวาแต่นั้นก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร เพราะเธอชอบอยู่แล้ว แต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดเมื่อคทาวุธมาดักรอพบเธอที่ตึกคณะ เธอกลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งคณะเลยทีเดียว

“ถ้าคุณคิดจะแกล้งฉันละหยุดเลยนะ”

ปาณิศาเสียงแข็งใส่เขาเพราะคทาวุธเทียวไปเทียวมา ค่อยมารับส่งบ่อยๆ เขามีมอเตอร์ไซค์กลางเก่ากลางใหม่อยู่คันหนึ่ง สาวๆชอบพูดว่าอยากนั่งซ้อนท้ายรถคทาวุธแม้มันจะไม่ใช่รถเก๋งหรือรถบิ๊กไบค์ก็ตาม เดิมทีคทาวุธอยากจีบปาณิศาเล่นๆ แต่พอได้เจอเธอบ่อยครั้งเข้า ได้สืบรู้เรื่องราวของเธอ เขาก็เผลอชอบเธอขึ้นมาจริงๆ ขณะนั้นเธอเรียนปี1 ส่วนของเขาเรียนปี2