ตอนที่ 4

กล่าวจบปรียาก็ลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง กอบัวนั่งมองแล้วได้แต่ถอนใจ เธอรู้สึกเหนื่อยหน่ายและไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรอีกในวันข้างหน้า ไม่รู้เลยว่าชีวิตครอบครัวของเธอจะเป็นเช่นไร หญิงสาวลุกจากซุ้มที่นั่งตกแต่งด้วยดอกไม้และเดินไปอีกมุมหนึ่งของโรงแรม กอบัวแค่คิดว่าเธออยากออกไปสูดอากาสสดชื่นและทำให้ผ่อนคลายสักเล็กน้อยนอกห้องจัดเลี้ยงแม้เป็นยามค่ำคืน ร่างบอบบางในชุดแต่งงานสีงาช้างประดับเลื่อมเดินไปตามโถงทางเดินอันเงียบเชียบ แต่ยังไม่ทันถึงระเบียงที่เห็นอยู่ด้านหน้าก็ต้องชะงักนิ่งเมื่อเห็นว่ามีใครยืนอยู่ที่ตรงนั้น กอบัวชะงักเมื่อเห็เจ้าบ่าวของเธอ



บทที่ 3

สัญญาก่อนแต่ง

อิศรายืนอยู่กับใครอีกคน เป็นหญิงสาวร่างระหงในชุดเกาะอกสีแดงเด่น กอบัวจำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นหนึ่งในแขกที่มาร่วมงานเลี้ยง

ทั้งสองยืนกอดกันแต่เมื่อเห็นเจ้าสาวก็รีบผละจากกันในทันที ฝ่ายหญิงทำสีหน้าเหมือนตกใจแต่เจ้าบ่าวกลับมีสีหน้าเรียบเฉย กอบัวหน้าชาเพราะไม่นึกว่าต้องมาพบกับสภาพการณ์แบบนี้ เธอเองเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นเสียงตะกุกตะกัก

“เอ้อ...บัวขอโทษนะคะที่มาขัดจังหวะ...บัวต้องขอตัวก่อน”

“คุณกอบัวคะ”

ผู้หญิงคนนั้นเรียกและทำให้เจ้าสาวที่กำลังจะหันหลังให้ต้องชะงัก กอบัวหันกลับมาแต่สีหน้าของเธอซีดลงอย่างเห็นได้ชัดกระทั่งอีกฝ่ายเอ่ยขึ้น

“คุณกอบัว...เอ้อ...ดิฉันเจนสุดานะคะ เจนแค่จะมาแสดงความยินดีกับอิศเขาน่ะค่ะ”

“ใช่...เจนแค่มาแสดงความยินดีกับงานแต่งของเรา เพราะเจนเคยเป็นแฟนพี่มาก่อน”

อิศราพูดทะลุกลางปล้องทำให้กอบัวถึงกับหน้าชา เขาพูดออกมาโดยไม่ใยดีเลยว่าเจ้าสาวจะคิดอย่างไร กอบัวทำหน้าไม่ถูก เธอยืนนิ่งและมือไม้เย็นเยียบ แว่บหนึ่งก็เห็นผู้หญิงที่อิศราบอกว่าเคยเป็นแฟนของเขา เจนสุดา เป็นผู้หญิงสวยเฉี่ยว รูปร่างเหมือนนางแบบและแต่งหน้าจัด หรือว่าผู้หญิงคนนี้คือคนเดียวกับที่เธอเคยได้ยินมาว่าอิศราพาไปทานข้าวด้วยกันบ่อยๆ สักครู่เจนสุดก็เอ่ยเสียงอ่อยๆ

“เจนกำลังจะกลับแล้วล่ะค่ะคุณกอบัว...เจนแค่มาแสดงคาวมยินดีกับพี่อิศเท่านั้น ขอให้ชีวิตแต่งงานของคุณกอบัวกับพี่อิศมีความสุขมากๆ นะคะ ถ้ายังไงเจนคงต้องขอตัวก่อน...อิศ...เจนกลับนะคะ”

เจนสุดาบอกลาอิศราแต่กอบัวกลับเห็นแววตาของคนทั้สองที่จ้องมองกันราวกับว่านี่ไม่ใช่การร่ำลาหรือเจอกันเป็นครั้งสุดท้าย หากเจ้าสาวอย่างเธอได้แต่ทำใจและพยายามไม่คิดอะไรต่อสิ่งที่ได้เห็นจะจะแก่ตา กระทั่งผู้หญิงคนนั้นไปแล้วเธอก็ได้ยินเสียงเจ้าบ่าวถอนหายใจออกมา

“ว่าไงล่ะบัว...งานเลี้ยงเลิกแล้วหรือ พี่คงต้องพาบัวกลับไปเข้าหอสินะ ที่จริงไม่ต้องออกมาตามพี่ก็ได้ พี่รู้หน้าที่ตัวเองดี”

“บัวไม่ได้มาตามพี่อิศหรอกค่ะ แค่จะออกมาสูดอากาศเย็น ๆ ข้างนอก ต้องขอโทษด้วยค่ะที่มาขัดจังหวะพี่อิศกับ...แฟนของพี่อิศ”

หญิงสาวพูดโดยไม่ยอมสบนัยน์ตาเข้มของอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนคำพูดของเธอจะทำให้บรรยากาศรอบ ๆ ยิ่งอึดอัดและกดดันมากขึ้น อิศราทำหน้าถมึงทึง เขาเดินเข้ามาใกล้และกระชากแขนเรียวของหญิงสาว ดึงร่างน้อยเข้าไปหาอ้อมกอดแต่อ้อมแขนของเขาช่างแห้งแล้งเย็นชายิ่งนัก เขาก้มหน้าลงมาใกล้ ลมหายใจร้อนเหมือนไฟผลาญเผาตัวเธอให้แหลกละลาย อิศราเค้นเสียงลอดไรฟัน

“ใช่...เจนเคยเป็นแฟนพี่ และถึงตอนนี้เจนก็ยังเป็นคนสำคัญของพี่เสมอและยังจะเป็นตลอดไป พี่คบกับเธอมาตั้งแต่อยู่เมืองนอกและคงรักใครมากกว่าเจนสุดาไม่ได้อีกแล้ว ได้ยินชัดหรือยัง”

“ค่ะ...บัวได้ยินชัดค่ะ”