ตอนที่ 5

“และนี่เป็นอีกเหตุผลที่พี่ไม่เคยยินดีเลยกับการแต่งงานครั้งนี้ พี่รู้สึกแย่มาก พ่อกับแม่ไม่ถามพี่เลยสักคำว่าพี่เต็มใจหรือเปล่า พี่มีแฟนอยู่แล้วหรือเปล่า พวกท่านคิดว่าพี่ต้องทำตามความพอใจอย่างที่พวกท่านต้องการ นี่ไง...พี่แต่งงานกับบัวแล้ว พี่ถือว่าพี่ไม่ได้บิดพลิ้วคำสัญญา แต่หลังจากนี้ไปพี่จะขอทำตามความพอใจของตัวเองบ้าง”

“พี่อิศ...”

“อย่างน้อยบัวก็รู้แล้วว่าพี่มีคนอื่นมาก่อน เจนมาก่อนบัวด้วยซ้ำและพี่ก็ไม่คิดจะทอดทิ้งเธอด้วย ถ้าบัวเข้าใจพี่ก็ขอแค่คำสัญญาระหว่างเราเท่านั้น”

“คำสัญญา...พี่อิศหมายความว่ายังไงคะ?”

“พี่ขอใช้ชีวิตอยู่กับบัวให้พ่อกับแม่พอใจแค่ปีเดียว พี่สัญญากับเจนว่าหลังจากหนึ่งปีนี้พี่จะกลับไปหาเธอ”

พอเขาพูดจบกอบัวก็น้ำตาไหล หญิงสาวไม่สามารถเก็บกลั้นความรู้สึกข้างในที่มันเจ็บแปลบเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงได้ แล้วในที่สุดเธอก็ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่น่ากลัวที่สุดอย่างที่กลัวไว้ไม่มีผิด อิศราไม่ได้ต้องการเธอและอยากให้เธอพ้นไปจากทางชีวิตของเขาไม่วันใดก็วันหนึ่ง หญิงสาวนิ่งเหมือนรูปปั้นก่อนตอบกลับเสียงแผ่ว

“พี่อิศต้องการอย่างนั้นเหรอคะ”

“บัวเองก็ไม่ได้รักพี่นี่ไม่ใช่หรือ พี่คิดว่ามันแฟร์สำหรับเราสองคนเพราะการแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้นจากความไม่เต็มใจ บัวไม่ได้เต็มใจเหมือนกันใช่ไหม”

แต่เธอก็รักเขาหมดทั้งใจ...กอบัวจะเอ่ยออกไปได้อย่างไรในเมื่ออิศรายื่นข้อเสนอมาให้โดยไม่ถามความรู้สึกที่แท้จริงจากเธอสักคำ อิศราตั้งคำถามที่เขาเองมีคำตอบอยู่แล้ว เขาไม่ได้แยแสเธอแม้แต่น้อย หญิงสาวไม่พูดอะไร เธอผละห่างจากเขาและเดินกลับเข้าไปในงาน ปล่อยให้อิศรายืนนิ่งอยู่ที่ระเบียงโรงแรมสักครู่ก่อนเดินตามเข้าไป

งานแต่งค่ำคืนนั้นผ่านไปท่ามกลางความชื่มมื่นของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย ทั้งอิศราและกอบัวไม่แสดงความบาดหมางและไม่เข้าใจต่อกันให้ใครเห็นทั้งที่กอบัวไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย และเมื่อถึงเวลาส่งตัวเข้าหอหญิงสาวก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงความเย็นชาห่างเหินของอิศรามากเป็นทวีคูณ พอผู้ใหญ่ออกไปจากเรือนหอซึ่งเป็นบ้านหลังเดี่ยวที่ปลูกในรั้วเดียวกันกับบ้านครอบครัวของฝ่ายเจ้าบ่าวกอบัวก็เห็นอิศราออกไปนั่งหน้าระเบียง

เรือนหอของหล่อนกับเขาเป็นบ้านริมฝั่งน้ำและมองเห็นแสงไฟจากตึกสูงของอีกฝั่งอยู่ไกลลิบ อากาศตอนกลางคืนหนาวสักหน่อยสำหรับกอบัว หล่อนไม่ชอบอากาศหนาวแม้แต่น้อย หญิงสาวซึ่งยังอยู่ในชุดแต่งงานเดินออกไปที่ระเบียง หล่อนเอ่ยขึ้นว่า

“พี่อิศ...ง่วงหรือยังคะ”



บทที่ 4

หน้าที่เจ้าสาว

อิสราเหลียวมองเจ้าสาวด้วยสายตาว่างเปล่าพลางส่ายหน้า

“พี่ยังไม่ง่วง อยากนั่งที่ตรงนี้ก่อน ถ้าบัวง่วงจะนอนก่อนก็ได้”

“พี่อิศนั่งตรงนี้ไม่หนาวเหรอคะ บัวว่าเข้าไปนั่งข้างในจะดีกว่าไหมคะ”

“บัว...พี่บอกว่าอยากนั่งตรงนี้ทำไมต้องมาเซ้าซี้พี่ด้วย”

อิศราลุกขึ้นและมีสีหน้าไม่ดีนัก เขาจ้องหน้าหญิงสาวเหมือนจะเอาเรื่อง ท่าทางของเขาทำให้กอบัวต้องรีบหรุบตามองต่ำ เธอแค่ไม่อยากให้เขานั่งตากลมกลับกลายเป็นว่าเขาแสดงความไม่มีเหตุผลออกมาซะอย่างนั้น หมอหนุ่มระบายลมหายใจออกมาแต่แล้วเขาก็เลิกคิ้วและเหยียดปากออก

“บัวอยากให้พี่เข้าไปอยู่ข้างใน กลัวพี่หนาวหรือว่าบัวอยากให้พี่ทำอะไรกันแน่”

“บัวเป็นห่วงพี่อิศจริง ๆ นะคะ กลัวว่าพี่อิศจะหนาว เดี๋ยวจะไม่สบาย”

“อย่างนั้นหรือ...อ้อ...จริง ๆ แล้วพี่ก็ลืมไปนะว่าเราสองคนแต่งงานเป็นผัวเป็นเมียกันแล้ว พี่ลืมไปได้ยังไง”

อิศราเดินกลับเข้ามา คราวนี้เขาเดินมาหยุดตรงหน้าร่างเล็กที่ยังอยู่ในชุดเจ้าสาว ชายหนุ่มมองร่างแน่งน้อยตั้งแต่ใบหน้าสวยหวานของเธอ เขาจับไหล่เล็กเบา ๆ แต่กอบัวกระตุกและหายใจขัดขึ้นมาเสียอย่างนั้น คุณหมอหนุ่มก้มหน้าลงมาเกือบชิดพร้อมทั้งเชยคางหญิงสาวให้เงยขึ้นเพื่อสบนัยน์ตาเข้มของเขา รอยยิ้มจางผุดบนมุมปากได้รูป ถึงเธอรู้แล้วว่าเขาอาจไม่ได้จริงจังแต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหว และสำหรับอิศราเขาก็เพิ่งสังเกตว่ากอบัวมีใบหน้าสวยหวานจับใจ