อดีตที่เจ็บปวด

“เชี่ย!! โลกแมร่งกลมชิบหาย ไหวมั๊ยมึงไอ้รัน”

“อือ กูไหว”

“เฮ้ย!! นั่นมัน ภัทร นี่หว่า?”

แล้วพวกผมทั้งสามคนก็กล่าวสวัสดี คุณภัทร มองจ้องมาที่ผม ส่ยตาเหมือนกำลังตัดพ้อ ผมจึงก้มหน้าเพื่อที่จะไม่ต้องเห็นสายตาแบบนั้น ส่ยตาที่แสดงถึงความเจ็บปวด ซึ่งความรู้สึกนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับผมในตอนนี้ และภาพในอตีดก็ย้อนเข้ามาในหัวสมองผม

7ปีที่แล้ว…..

คณะบริหารและการบัญชี…..

“หวัดดี เราชื่อรันเวย์ นายหละ ชื่ออะไร”

“เราชื่อภัทร ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน เออ ว่าแต่เสร็จตรงนี้แล้วนายไปใหนต่อป่ะ”

“อ๋อ เราว่าจะไปดูชมรมต่อสักหน่อย นายมีอะไรหรือเปล่า”

“เราก็กำลังจะชวนนายไปเลือกชมรมอยู่พอดี ว่าแต่ภัทรจะอยู่ชมรมอะไรเหรอ”

“ฟุตบอล แล้วรันเวย์หละ”

“เราอยากเข้าชมรมเชียร์ อะ”

“เออ แล้วภัทร อยู่หอหรือไปกลับบ้านเหรอ”

“เราว่าตะขอพ่อกับแม่อยู่หอ อะ แต่เป็นหอนอกนะ แล้วรันเวย์หละ”

“เราขอพ่อกับแม่อยู่หอนอก หอเราอยู่ใกล้ๆมหาลัยตรงนี้เอง”

“เออ งั้นเดี๋ยวเราเลือกชมรมเสร็จเราขอไปดูหอของรันเวย์ได้ป่ะ”

“ได้สิ งั้นเราไปดูชมรมกันก่อนเถอะ”

“ได้ เอางี้นเราไปชมรมเสร็จแล้วมาเจอกันที่ตรงนี้นะ”

“เค”

และหลังจากวันนั้นเราสองคนก็เป็นรูมเมทกันและก็สนิทกันมาก มากซะจนคนอื่นเอาเราสองคนไปพูดว่าเป็นแฟนกันเพราะเจอเราที่ใหนก็ต้องเจอภัทร และ เจอภัทรที่ใหนก็ต้องเจอเรา จนปีสอง ภัทรได้มาสารภาพกับเราว่าภัทรชอบเรา เราก็ไม่ปฏิเสธเพราะเราก็ชอบภัทรเหมือนกัน เราสองคนรักกันมาก จนมาวันนึง เราสองคนอยู่ปีสามเตรียมตัวฝึกงานกันแล้ว แต่ผมกับเจอปัญหาทางครอบครัวขึ้นมา พ่อผมธุรกิจล้มละลาย