บทที่ 3 แล้วหัวใจที่แห้งแล้งก็เต้นแรงขึ้นมา

ประตูห้องคอนโดมิเนียมหรูเปิดออกก่อนที่ร่างสูงจะเดินนำร่างบางเข้าไปในห้อง เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำหลังจากที่เธอบอกว่าเธอรู้สึกได้ว่าเขาต้องการความรัก สิ่งที่เขาทำมีเพียงแค่ดันเธอให้กลับเข้าไปนั่งในรถ จากนั้นก็มาเธอมาที่นี่

“นี่คือบ้านของคุณหมอเหรอคะ?” เด็กสาวเอ่ยถาม ดวงตาเลิกโตเมื่อสัมผัสได้ถึงความหรูหราและการตกแต่งชั้นเลิศ

“ไปอาบน้ำซะ! สกปรกขนาดนี้ห้ามแตะต้องของในบ้านฉันเด็ดขาด” คุณหมอหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสาวตามตรง แต่กลับสั่งให้เธอไปอาบน้ำ

“...” แต่แล้วเด็กหน้ามึนก็ยังคงยืนนิ่ง เรียวปากแดงบางเม้มสนิทกันแน่น ดวงตาโตจ้องมองคุณหมอไม่วาง

“อะไร?” เขาขมวดคิ้วถาม เดินไปคว้ากระป๋องเบียร์จากตู้เย็นมาเปิดดื่ม ก่อนจะเดินกลับมาหยุดตรงหน้าเธออีกครั้ง

“หนู...ไม่มีเสื้อผ้า” เธอเอ่ยเสียงเบา

“งั้นก็แก้ผ้าเลยสิ” ร่างสูงแสยะยิ้มร้าย อยากจะกวนประสาทเธอกลับบ้าง แต่ที่ไหนได้...

“หนูแก้ผ้าได้เหรอคะ?” จริงใจฉีกยิ้มกว้าง นอกจากจะไม่รู้ว่าเขาประชดแล้ว เธอยังทำเหมือนดีใจที่ได้จะแก้ผ้า

“...!!!” แล้วเธอก็ทำให้หมอลิปดาอึ้งได้อีกครั้ง

“หนูไม่ชอบใส่เสื้อผ้าเวลานอนเลย...มันอึดอัด นอนไม่สบาย” เด็กสาวยังคงพูดไปเรื่อย

“ไม่ได้! ห้ามเธอแก้ผ้าเดินไปมาที่นี่เด็ดขาด! ไม่งั้นฉันจะเตะเธอออกจากห้องแน่! ไปอาบน้ำซะ! อย่าให้ต้องพูดซ้ำอีกรอบ!” หมอลิปตาถลึงตาใส่จริงใจแสดงความเบื่อหน่ายใส่เธอ ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวยาวในโซนนั่งเล่น

“แล้วเสื้อผ้า...?”

“เดี๋ยวฉันเอาไปให้!”

ไม่นานนักจริงใจก็ออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงบ็อกเซอร์ที่หลวมจนจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ ผมของเธอเปียกชื้นเพราะสระผม กลิ่นของแชมพูและครีมอาบน้ำผู้ชายทำให้ชายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสือและดื่มเบียร์ไปด้วยต้องหันไปมอง

“แฮะๆ” จริงใจหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาด้านข้างคุณหมอ

“ห้ามเข้าใกล้ฉันเกินหนึ่งเมตร” เขาเอ่ยออกมาโดยที่สายตากลับจ้องยังหนังสือทางการแพทย์

“หนึ่งเมตรนี่มันไกลแค่ไหนเหรอคะ?” เด็กสาวเอียงคอถาม

“ไปนั่งตรงอื่น” เขาถอนหายใจเสียงลากยาว

“ค่ะ” ว่าแล้วจริงใจก็เบะปาก ย้ายที่นั่งจากโซฟาตัวยาวไปนั่งที่อาร์มแชร์ด้านข้าง ในตอนนั้นสายตาเย็นชาของคุณหมอก็เหลือบไปเห็นถลอกแดงที่หัวเข่ากับที่แขนของเด็กสาว

“น่ารำคาญเป็นบ้า!” เขาสบถออกมาอีกแล้ว

พรึ่บ!

แต่แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้ง เพราะอยู่ๆ จริงใจก็กระโดดเข้ามาใกล้เขา เธอยกยิ้มมองหน้าเขาราวกับว่าจะรอฟังคำสั่ง

“อะไรของเธอเนี่ย! ฉันบอกให้อยู่ห่างๆ ไง! จะกระโดดเข้ามาทำไม?!” หมอลิปดาถลึงตาเบิกโตด้วยความตกใจ

“ก็...เมื่อกี้คุณหมอบอกให้หนูเข้ามาใกล้ๆ” จริงใจทำหน้าสงสัย

“ฉันพูดตอนไหน?”

“ก็เมื่อกี้ไงคะ”

“ฉันบอกว่าเธอมันน่ารำคาญ! ไม่ได้บอกให้เข้ามาใกล้ๆ!” ว่าแล้วคุณหมอขี้โมโหก็ลุกจากโซฟา แล้วเดินหายเข้าไปในห้องทำงาน ก่อนจะกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาล

คุณหมอหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง เขานั่งลงบนโซฟา จับเรียวขาขาวเนียนของเด็กสาวมาพาดไว้บนตักของเขา แล้วก็เริ่มทำแผลให้เธอ

“อ๊ะ!” เด็กสาวนิ่วหน้า เมื่อความปวดแสบเข้ามาเยือนในตอนที่คุณหมอทายาให้เธอ

“แค่นี้เจ็บหรือไง? ทีตอนกระโดดจากชั้นสอง...เสี่ยงตายเสี่ยงแขนขาหัก ไม่เห็นว่ายักกลัวอะไร” เขาอยากจะสั่งสอนเธอเรื่องคุณค่าของชีวิต...แต่มันไม่ใช่เวลา เขาเหนื่อยและง่วงเหลือเกิน

“ก็ตอนนั้น...หนูคิดแค่ว่าตายไปยังดีกว่าอยู่” จริงใจมองหน้าคุณหมอนิ่ง พอได้เห็นเขาใกล้ๆ ก็ได้รู้ว่าคุณหมอที่ต้องการความรักคนนี้ ช่างหล่อปานฟ้ามาดิน...ผิวหน้าเรียบเนียนแถมยังดูขาวสะอาดยิ่งกว่าผู้หญิง

“พ่อแม่เธอไปไหน?” ถึงจะรู้ว่าพ่อแม่เธอเสียไปแล้ว แต่เขาก็ยังจะถาม

“ไปสวรรค์ค่ะ”

“หึ!” คุณหมอแสยะยิ้มออกมาในทันทีเมื่อเด็กสาวคนนี้ช่างใสซื่อเหลือเกินที่ยังเชื่อว่าคนเราตายไปแล้วจะได้ขึ้นสวรรค์

“แล้วบ้านเธอล่ะ?” เขาถามต่อ ขณะที่แปะผ้าพันแผลลงที่เข่าให้เธอ แล้วดึงแขนที่เป็นแผลมาทำแผลต่อ

“ไม่มีค่ะ...พอพ่อกับแม่เสีย พวกคนใส่สูทก็มาเอาบ้านไปจากหนู พวกเขาเอาเงินของพ่อแม่ไปหมด พี่เลี้ยงของหนูก็หายไปเพราะหนูไม่มีเงินเหลือ...” ดวงตาคู่สวยเริ่มเปียกชื้น...ถึงแม้จะผ่านเวลามานานแต่เธอยังคงเสียใจที่ต้องสูญเสียทุกอย่างและกลายเป็นเด็กไร้บ้าน จากที่เคยมีชีวิตหรูหรา ได้ไปโรงเรียนดีๆ มีเพื่อนมากมาย เวลานี้...ชีวิตของเธอเท่ากับศูนย์

“เธอรู้ใช่ไหม? ว่าฉันให้เธออยู่ที่นี่ไปตลอดไม่ได้” คุณหมอลุกจากโซฟาหลังจากที่ทำแผลให้เด็กสาวเสร็จ แม้จะเห็นว่าเธอกำลังเสียใจ แต่เขาก็ยังยืนยันที่จะพูดความจริง

“คุณหมอจะทิ้งหนูเหรอคะ?”

“ฉันจะหาที่ที่เหมาะกับเธอให้แล้วกัน ช่วยได้แค่นี้ คืนนี้ก็นอนที่โซฟานี่ไปก่อน” สิ้นคำ ร่างสูงก็เดินหายเข้าไปในห้องทำงานทันที...

จนกระทั่งเช้าวันใหม่...หมอลิปดาที่เผลอหลับในห้องทำงานสะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะเขาอ่านหนังสืออยู่จนดึกดื่น เลยทำให้เช้านี้รู้สึกเพลียไม่น้อย แต่ก็ยังคงต้องหอบร่างไร้เรี่ยวแรงนี้ไปทำงานอยู่ดี

ร่างสูงเดินงัวเงียออกมาจากห้องทำงาน ตรงไปที่ตู้เย็นในโซนครัว คว้าขวดน้ำเปล่าขึ้นมากระดกดื่ม แต่แล้วเมื่อหางตาของเขาเหลือบไปเห็นร่างบางที่นอนอยู่ที่โซฟา...

“อึก! แค่กๆ” คุณหมอหนุ่มถึงกับสำลักน้ำออกมาในทันที เพราะสิ่งที่เขาเห็นนั้นคือ...ยัยเด็กหน้ามึนที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง แถมยังร่อนจ้อน สวมไว้เพียงเสื้อ แต่กางเกงขาสั้นนั้นหายไปแล้ว!

หัวใจที่แห้งแล้งของชายหนุ่มเต้นแรงขึ้นมา...แม้ว่าจะรีบหันหนีไม่จ้องมอง...แต่ภาพมันยังคงชัดอยู่ในหัว ความร้อนผ่าววิ่งปรี่ตีตื่นขึ้นมาที่ใบหน้าและติ่งหู...ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน...แต่...ความขาวและความอวบอิ่มของเธอมันทำให้เขาไปไม่เป็น

พรึ่บ!

ผ้าห่มผืนหนาถูกคลุมลงปกปิดเรือนร่างของเด็กสาวที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง ลิปดาถอนหายใจพลางเม้มปากสนิทแน่น ไม่ใช่ว่าทนมองไม่ได้...ของสวยๆ ใครก็ชอบมอง...แต่มองแล้วยังไง...ในเมื่อถ้าเกิดพลั้งมือแตะต้องลงไป ชีวิตมิวายต้องพัง!