บทที่ 4 ฟ้าฝนเป็นใจ

ว้าย!

เพียงพิณเผลอตัวกอดคนตัวโตแน่นด้วยความตกใจกลัวเสียงฟ้าผ่าเมื่อกี้

“หึหึ...อยากกอดฉันก็กอด ไม่เห็นต้องทำเป็นตกใจเสียงฟ้าด้านนอกเลย” เสือขาวเอ่ยแล้วก็ยกหญิงสาวขึ้นแล้วตัวเองก็นั่งลงแทนที่เธอโดยมีเธอนั่งบนตักของตัวเอง ถึงเธอจะดิ้นออกจากตักก็หนีไม่รอดแล้วในตอนนี้

“อือ...ปล่อยหนูนะคะ หนูไม่ได้อยากกอดคุณสักหน่อย หนูตกใจจริงๆ” เธอดิ้นปล่อยมือที่กอดเขาออกแล้วพยายามดันตัวเองลุกขึ้น แต่ก็ถูกสองแขนแข็งแรงของคนตัวใหญ่กอดรัดแน่น

“ทำให้มี ‘อารมณ์’ แล้วคิดจะหนีงั้นเหรอ” หากเด็กสาวบนตักสังเกตจะรู้ว่าตอนนี้ดุ้นเนื้อแข็งร้อนของเขามันกำลังทิ่มแทงกับก้นของเธอที่นั่งทาบทับบนตัก ยิ่งเธอดิ้นจะหนีจากตัก เขาก็ยิ่งปวดร้าวจอมอหังการที่ซ่อนในกางเกง

“ปล่อยหนูนะคุณเสือขาว” สาวน้อยยังคงดิ้นรนหนีลงจากตักหนา แต่ยิ่งดิ้นสองแขนแข็งแรงของเสือขาวก็ยิ่งกอดรัดแน่น ไม่พอมืออีกข้างเขาผละออกมาลูบไล้ขาของเธอที่ตอนนี้กางเกงขาสั้นเลิกเปิดขึ้นมาสูงจนเห็นต้นขาขาวเนียน

เปรี้ยง! ปร้าง!

เสียงฟ้ายังคงร้องดังและเสียงห่าฝนก็กระหน่ำไม่หยุดยั้ง ลมพัดกระโชกแรงด้านนอกจนประตูบ้าน หน้าต่างบ้านถูกพัดปิดกระแทกเสียงดังน่ากลัว และฟ้าก็มืดครึ้ม ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองกว่าแต่เหมือนหกโมงเย็นก็มิปาน

“ไม่ปล่อยแล้วจะทำไม บอกแล้วไงว่าทำให้มี ‘อารมณ์’ แล้วจะปล่อยไปได้ยังไงเพียงพิณ” เขาเอ่ยเสียงเข้มห้าวดุดันพร้อมกับลูบไล้มือสากเข้าไปในขากางเกงเพื่อสัมผัสผิวนวลเนียนที่ซ่อนใต้ร่มผ้า

“อือ...ปล่อยหนูนะ คุณจะมาทำแบบนี้กับหนูไม่ได้นะ อือ...ปล่อย” เธอดิ้นต่อต้านขัดขืนสุดแรงเกิดจนตกลงจากตักหนาแล้วก็รีบลุกขึ้นวิ่งไปยังบันไดเพื่อจะขึ้นไปหลบในห้องนอนของตัวเอง

เสือขาวมองเหยื่อของตัวเองที่วิ่งหนีขึ้นบันไดก็ยกยิ้มแล้วเสยผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเป่าปากฮัมเพลงไปในบ้านที่มืดสลัว เพราะหน้าต่างถูกลมพัดปิดหมดทุกบาน แถมข้างนอกฝนตกฟ้าก็มืดครึ้มจึงทำให้กลางวันดูเหมือนเป็นเวลากลางคืน สองเท้าก้าวเดินยาวๆ ลงส้นเท้าหนักๆ ตามขึ้นไปยังบันไดไม้ของบ้านน้อยสองชั้นหลังเล็ก

ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก

เสียงลงส้นเท้าหนักๆ กำลังเดินขึ้นบันไดไม้ของบ้านขึ้นมายังชั้นสองพร้อมกับกางเกงยีนส์ตัวเก่าขาดเข่าถูกปลดกระดุมขณะเดินขึ้นไปด้วย

ส่วนคนที่วิ่งหนีขึ้นบันไดมาก่อนนั้นร้องขอความช่วยเหลือจากบ้านใกล้เรือนเคียง แต่น่าสงสาร เวลานี้ฝนตกหนักและเสียงฟ้าร้องดังตลอดทำให้ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือจนคอแตกก็ไม่มีใครได้ยิน มีเพียงเสียงห่าฝนและเสียงฟ้าเท่านั้นที่ดังตอบสนองเธอกลับมา

ปากหนายกยิ้มกว้างเต็มปากในความมืดสลัวเมื่อเจ้าหล่อนหมดทางหนีจนมุมหนีตนไม่รอด หล่อนเปิดผลักประตูห้องนอนจะหนีไปซ่อน แต่เขาก็ตามขึ้นมาทันแล้วผลักเธอให้ล้มลงพื้นในห้องที่มืดสลัวท่ามกลางเสียงฟ้าฝนด้านนอก

เปรี้ยง! ปร้าง!

“ยะ...อย่าเข้ามานะ”

“ถ้าโดน ‘เอา’ แล้วจะติดใจ เป็นเด็กดี เชื่อฟังฉันเพียงพิณ” แม้จะมืดสลัว แต่ดวงตาดุดันก็มองเห็นเจ้าหล่อนชัดเจน

“ยะ...อย่าเข้ามานะ” เธอถีบเท้าถอยหนีจากคนที่เดินย่างเข้ามาใกล้ จะลุกหนีก็ไม่ทัน แล้วก็ต้องร้องกรี๊ดเมื่อมือหนาคว้าหมับที่ข้อเท้าทั้งสองข้างแล้วดึงลากเข้าไปหาเขา

ว้าย!

“ฉันไม่ยอมกลับบ้านไปมือเปล่าหรอกนะวันนี้ มาแล้วต้องคุ้ม พ่อกับแม่ของเธอกลับมาก็บอกด้วยว่าฉันไม่เอาดอกเบี้ยเดือนนี้ ที่เหลือโกหกเอาเองว่าเพราะอะไร” เสือขาวยักยิ้มแล้วจัดการถอดกางเกงยีนส์ขาสั้นของเด็กสาวออกอย่างรวดเร็วแบบคนใจร้อน อยากให้แท่งเนื้อร้อนที่ระอุในกางเกงของตัวเองกระแทกล้วงลึกล้ำในกายของสาวน้อยเหลือคณาตอนนี้

เสือขาวนั่งคุกเข่าแทรกกลางหว่างขาของคนที่ตัวเองจัดการถลกถอดกางเกงและกางเกงชั้นในของเธอออกทิ้ง ไม่สนใจว่าเจ้าหล่อนจะสมยอมพร้อมไปกับตนเอง สิ่งที่สนใจตอนนี้คือความร้อนที่ปวดร้าวกลางหว่างขาของตนมากกว่า เสือขาวลูบไล้มือไปกับเนินสวาทอวบอูม แม้จะอยู่ในความมืดสลัว แต่ภาพความโหนกนูนของเพียงพิณก็ชัดเจนในสายตา เขาอ้าปากร้องคำรามออกมาเสียงดังอย่างพึงพอใจกับสิ่งตรงหน้า

“อ่า...โหนกนูนเป็นบ้า อ่า...ถอดกางเกงแล้วก็เหลือแค่ ‘ใส่’ เข้าไปแล้วเพียงพิณ” แล้วเขาก็จัดการถอดกางเกงของตัวเองออกโยนทิ้งแล้วเคลื่อนตัวนำแท่งเนื้อแข็งร้อนของบุรุษตัวเองไปเสียดสีหน้าปากทางอวบอูมของสาวน้อย

“ยะ...อย่าทำอะไรหนูเลยนะจ๊ะคุณ อย่านะคะ” สาวน้อยส่ายหน้า ยกมือไหว้ขอความเมตตาในความมืดสลัว

“ฉันจะพาเธอขึ้นสวรรค์นะเพียงพิณไม่ใช่พาลงนรกสักหน่อย อ่า...ไม่ไหวแล้ว อยากกระแทกแรงๆ อะ...อื้อ”

กรี๊ด!

“จะ...เจ็บ! หนูเจ็บ”

มือใหญ่จับเอวเล็กคอดของหญิงสาวไว้แน่นไม่ให้ขยับดิ้นถอยหนี ตอนนี้ความอหังการของเขากระแทกเบียดเข้าไปในร่างน้อยคับแน่นของเพียงพิณจนสุดกายเนื้ออวบใหญ่ยาว เขารู้ว่าเด็กสาวยังคงบริสุทธิ์ แต่เขาก็ไม่อาจใจเย็นได้ ความใจร้อนของเสือขาวทำให้สาวน้อยเจ็บปวดจนเขาไม่อาจขยับเขยื้อนโยกเร่าบดเสียวได้

“อ่า...เล็กและแน่นเป็นบ้า อ่า...” ความคับแน่นของเพียงพิณเร่งรัดให้เขาขยับบดคลึง แต่ก็ไม่อาจทำเช่นนั้นตามใจตัวเองได้เมื่อเธอยังคงเจ็บปวด แม้จะมืดสลัว แต่เขาก็มองเห็นใบหน้าของหล่อนชัดเจน ดวงหน้างามของสาวน้อยอาบเปื้อนไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดและเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“อ่า...ได้เป็นเมียเสือขาวเชียวนะเพียงพิณ โอว์...ไม่ไหวแล้ว ผ่อนคลายไปกับฉันเด็กน้อย อ่า...ไม่ไหวแล้ว ฉันต้องได้ขยับเสียว อ่า...” ความคับแน่นภายในของเพียงพิณตอดรัดให้เขาเร่งเร่าสาวเอวหนักหน่วง

“อึก! ฮือ...หนูเจ็บ คุณข่มขืนหนู อึก! ฮือ...” เพียงพิณเอ่ยเสียงสั่นเครือ ตอนนี้ร่างกายของเธอมันร้าวไปทุกส่วนโดยเฉพาะตรงกลางหว่างขา พรหมจรรย์ของเธอถูกคนโฉดพรากไปอย่างป่าเถื่อน

“ไม่เถียงว่า ‘ข่มขืน’ แต่หลังจากนี้เธอจะไม่พูดแบบนี้เพียงพิณ ปล่อยตัวไปกับฉัน ให้ฉันขย่มขี่เธอให้สมกับที่ ‘หิว’ เธอมาตั้งแต่แรกเห็น อ่า...แน่น” เสือขาวยอมรับว่าการกระทำของตัวเองมันต่ำทรามเลวระยำกับหญิงสาวตัวเล็กๆ ตรงหน้า เอวสอบเริ่มขยับโยกบดคลึงจังหวะหนักหน่วงแม้ว่าเพียงพิณจะร้องทรมานเจ็บปวดยามเสียดสีกายดุดันซอยถี่

“อะ...เจ็บ! หนูเจ็บ ได้โปรดออกไป อึก!”

“ชูว์…ฉันบอกให้ผ่อนคลายไม่เข้าใจรึไงยัยเด็กโง่!” เสือขาวตะคอกคนตัวเล็กที่นอนดิ้นร้องเจ็บอยู่ตรงหน้าตัวเอง เขาที่นั่งคุกเข่าสาวเอวกระแทกเสียวกลางหว่างขาก็ยังคงบดเร่าคลึงสวาทหนักหน่วงไม่หยุด เสียงเนินเนื้อกระแทกกันดุดันเป็นจังหวะ

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

“อ่า...หนูเจ็บ ได้โปรดหยุดเถอะค่ะคุณ อ่า...เจ็บ” เพียงพิณยังคงร้องเจ็บบิดกายไปมากับพื้นไม้ของห้องที่ตนถูกผลักให้ล้มลงนอนแล้วถูกคนต่ำทรามข่มเหงไร้ความเมตตา

“อ่า...แต่ฉันเสียว อ่า...ไม่ไหวแล้ว อืม...โอว์” สองมือหนาจับเอวเล็กคอดรั้งเข้าหาตัวเองที่กำลังกระแทกกายเนื้อดุดันซอยถี่หนักหน่วงเพื่อส่งตัวเองและเด็กสาวไปให้ถึงสวรรค์พร้อมกัน เพียงพิณจะได้รู้ว่ามันมีความสุขมากแค่ไหน

พั่บ! พั่บ! พั่บ!