บทที่ 5 ค้างคืน

เสียงกระแทกเนื้อดุดันดังหนักหน่วงพร้อมเสียงร้องไห้สะอื้นของเพียงพิณที่ยังดังเรื่อยๆ ไม่หยุด ความเจ็บปวดทรมานถูกฉีกทึ้งเนื้อได้ทุเลาลง แต่มีความร้อนซาบซ่านเข้ามาปั่นป่วนในท้องน้อยแทน เอวเล็กคอดที่บิดดิ้นถอยหนีตอนนี้ก็ปล่อยตัวเองให้ไปตามแรงกระแทกของคนโฉด สองมือกำแน่นเข้าหากันข้างลำตัว

“โอว์...นั่นแหละ เห็นไหม ครางดังๆ อ่า...ครางดังๆ เพียงพิณ อื้ม...”

“อะ...อื้อ ไม่! หนูไม่คราง อะ...อุ๊ย!” แต่ก็ห้ามปากไม่ทันเสียแล้ว เธอเผลอร้องครางและร่างกายก็หลงไปกับกายเนื้ออวบใหญ่ที่กำลังทะลวงบุกรุกเข้ามาในท้องน้อย

“อ่า...เก่งมาก เก่งให้ได้เหมือนปากหน่อยสิเพียงพิณ อูว์...เสียว ซี้ด...” ปากกับร่างกายของแม่สาวน้อยช่างสวนทางกันเสียจริงและน่าขันนัก

“อ่า...คุณเสือขาว อ่า...ได้โปรด อื้อ...อ่า ชะ...ช่วยหนูด้วยค่ะ อ่า...หนูร้อนเหลือเกิน” ตอนนี้เพียงพิณไม่รู้ตัวว่าตัวเองได้พูดอะไรออกไปบ้าง สาวน้อยปล่อยตัวเองให้คนต่ำทรามเชยชมและแอ่นเด้งเร่าขึ้นตอบสนองเงอะงะ

“หึหึ...กำลังช่วยอยู่นี่ไงยัยเด็กโง่! อ่า...เสียว ไม่ไหวแล้ว” เสือขาวยกอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแล้วพาเดินไปยังเตียงนอนเพื่อที่สาวน้อยจะได้ไม่ปวดหลัง เพราะวันนี้เขาจะค้างที่นี่ จะอยู่จนเช้า จะกินให้อิ่มให้หนำใจให้สมกับที่หิวและอยากกินหล่อนตั้งแต่แรกเห็น

“อ่า...อื้อ ไม่ไหวแล้ว หนูร้อนค่ะ หนูร้อน ช่วยหนูด้วย อะ...อุ๊ย!” น้ำตาของเธอแห้งเหือดไปหมดแล้ว มีแต่เสียงร้องครางกระเส่าเสียวที่ดังออกมาเร่งเร้าให้คนโฉดเหนือร่างช่วยปลดปล่อยตัวเอง

“อ่า...ฉันชอบเวลาเธอร้องครางเรียกฉันแบบนี้จังเพียงพิณ อ่า...มันเป็นเสียงครางที่ไพเราะมาก อ่า...แน่น เสียว ไม่ไหวแล้วเด็กน้อย อื้ม...ซี้ด”

“คะ...คุณเสือขาว อื้อ...” เธอเรียกชื่อของเขาอีกครั้งและเขาก็โน้มโถมตัวที่คุกเข่ากลางหว่างขามาคร่อมทับเธอไว้ใต้ร่างหนาใหญ่แข็งแรงบึกบึน

“โอว์...น่ารักเหลือเกินเด็กน้อย อ่า...ไม่ไหวแล้ว ตอดรัดดีเหลือเกิน อูว์...เสียว”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เปรี้ยง! ปร้าง!

เอวหนาดุดันกำลังบดคลึงเจ้าของเตียงเล็กขนาดสามฟุตครึ่งท่ามกลางเสียงฟ้าฝนกระหน่ำตกรุนแรงด้านนอก เสียงกระแทกเนื้อ เสียงร้องคราง เสียงฟ้ายังคงดังแข่งกันอย่างไม่ยอมแพ้ เสือขาวจัดการถอดเสื้อของเพียงพิณออกเพื่อจะกอบกุมขยุ้มขยำสองเต้าของเด็กสาว เมื่อจัดการเสื้อและยกทรงออก เขาก็ใช้มือสากกร้านทั้งสองกอบกุมนวดคลึงหนักหน่วงสองเต้าขนาดพอดีมือตนเอง

“อะ...อื้อ คุณเสือขาว”

“อ่า...ฉันเสือขาวเองเด็กน้อย อ่า...ไม่ไหวแล้ว น่าดูดเลียเป็นบ้า อื้ม...” เขาสัมผัสร่างน้อยด้วยมือหนาหยาบกร้าน แม้มองเห็นสลัว แต่สัมผัสของเขาก็บอกได้ว่าสองเต้าทั้งสวยและน่าดูดคลอเคลียเป็นไหนๆ เสือขาวเคลื่อนหน้ามาซุกไซ้กลางหว่างอกแล้วตวัดลิ้นสากของตัวเองลากถูไถเลียยอดอก อีกข้างใช้มือบดบี้ขยี้ขยำคลึงยอดอกแข็งตึงของเด็กสาว

“อ่า...คุณเสือขาว อ่า...ไม่ไหวแล้ว หยุดทรมานหนูได้โปรด อื้อ...อ่า” สองมือน้อยเพียงพิณตวัดโอบกอดกดบุรุษซุกซบหน้าอกตัวเองพร้อมแอ่นเด้งขึ้นหาปากหนาและเรียวลิ้นสากของบุรุษเถื่อนโดยที่เจ้าตัวควบคุมตัวเองไม่ได้

“อ่า...เดี๋ยวก็ไปถึงสวรรค์แล้ว ครั้งแรกฉันไม่ใจร้ายกับเธอหรอกเด็กน้อย ฉันจะพาเธอไปด้วยเพียงพิณ อ่า...รู้ไหมว่าเธอทำให้ฉัน ‘อยาก’ ได้ตั้งแต่แรกเห็น ถึงฉันจะข่มขืนเธอ แต่รู้ไว้ว่าฉัน ‘อยากได้’ เธอจริงๆ เด็กน้อย อ่า...ไม่ไหวแล้ว อ่า...” เขาตวัดลิ้นเลียลากถูไถเนินอกอวบ เอวสอบซอยถี่คลึงจังหวะหนักหน่วงดุดันของตนเอง

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

ดวงตากลมโตอาบคลอไปด้วยน้ำใสๆ กับคำพูดของคนถ่อยต่ำทรามเหนือร่าง ปากน้อยถูกปากหนาปิดกลืนเสียงร้องครวญคราง เรียวลิ้นของบุรุษดุนดันเข้ามาในปากของเธออย่างโอหัง อยากปฏิเสธผลักไส แต่ร่างกายกลับแอ่นเด้งเงอะงะตอบสนอง

“อ่า...อื้ม” ความหวานของปากสาวน้อยทำให้เสือขาวบดจูบดุดันกลืนกินความหวาน เอวสอบก็ซอยถี่ต่อเนื่องจนขาเตียงขนาดเล็กของเจ้าของห้องไหวโยกไปตามแรงเคลื่อนไหวกระแทกดุดันของคนโฉด

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เปรี้ยง! ปร้าง!

ห่า! ซ่า!

เปรี้ยง! ปร้าง!

“ตกอะไรนักหนาวะ!” เสือดำสบถออกมาเสียงดัง ตั้งแต่บ่ายโมงจนตอนนี้สามทุ่ม ฝนก็ยังไม่หยุดตก กว่าจะเสร็จธุระให้พ่อในตัวจังหวัดก็มืดค่ำ ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ขับรถก็ลำบากจนต้องแวะจอดระหว่างทางหลายรอบจนมาถึงปากทางเข้าหมู่บ้านมะขามป้อมหมู่บ้านของตัวเอง พอจะขับรถผ่านศาลาปากทางเข้าหมู่บ้านก็มีคนวิ่งมาขวางทางรถวิ่งของตัวเอง

“อุวะ!” เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อมีคนวิ่งมาดักหน้ารถที่กำลังวิ่งอยู่ หากเขาเหยียบเบรกไม่ทันจะทำยังไง ได้ตายห่าตายโหงกันพอดี ฝนยิ่งตกยิ่งมองทางไม่ชัดด้วย

“เป็นเหี้ยอะไรวะ!” เสือดำลดกระจกลงแล้วตะโกนว่าคนที่วิ่งมาขวางทางรถตัวเอง

คนที่ถูกตะโกนถามก็รีบวิ่งมาหาเจ้าของรถที่ตนวิ่งมาดักขวางทางแล้วเอ่ยกับเขา