3

นกตัวน้อยกระพือปีกร้องเสียงจิ๊บๆ อยู่ไม่ไกลหู ดุจฝันลืมตา รู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัว มองรอบๆ เห็นตนเองนอนบนเก้าอี้หวายตรงระเบียง หญิงสาวเการอยแผลตรงแขนเพราะโดนยุงกัด สายลมแสงแดดเริ่มจ้าต้องผิวกายเธอรีบลุกขึ้นเดินเข้าในห้องนอน ที่นั่นว่างเปล่าไร้เงาสามี หญิงสาวเดินเข้าห้องน้ำ เธอต้องรีบเตรียมตัวไปทำงานเช่นกัน อยากให้สามีรู้ว่าตนไม่ได้เกียจคร้านเรื่องงาน ถ้าไม่ติดว่าแม่เลี้ยงขอไว้คงไปทำงานไม่อยู่บ้านให้พ่อเลี้ยงปากจัดพูดจาแดกดันทุกๆ วัน

ดุจฝันแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวลายหมากรุก กางเกงวอล์มสีดำ รองเท้าบูทยางสีดำ บนหัวแอบซ่อนผมยาวไว้ในหมวกแก้ป แต่ทำแบบนั้นสามารถมองเห็นรอยแผลเป็นที่ใบหน้า เธอไม่มั่นใจก็เลยปล่อยผมลงมาดังเดิม ใส่แมสปิดทับปาก จมูก มันช่วยปิดแผลเป็นบนใบหน้าได้นิดหน่อย หันซ้ายขวามองกระจกอีกครั้ง

แม่เลี้ยงบอกว่าเดือนหน้าจะพาไปศัลยกรรม หญิงสาวกลัวเจ็บแต่เห็นรูปถ่ายตนเองเมื่อก่อนก็อยากได้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาคืนมา เดือนหน้าจะไม่ปฏิเสธอีก จะทำงานตอบแทนเงินที่ใช้ในสิ่งที่ไม่มีประโยชน์

“กินข้าวหรือเปล่า”

แม่บ้านวัยสิบแปดปีถามน้ำเสียงห้วน ดุจฝันมองอาหารบนโต๊ะ

“แม่เลี้ยงล่ะน้ำดอกไม้”

ไม่ถามถึงลูกชายแม่เลี้ยง เพราะเช้ามาเขารีบออกไปเสมอ คงไม่อยากร่วมโต๊ะกับเธอเหมือนเคย

“แม่เลี้ยงไปวัดรู้แล้วทำไมต้องถาม แล้วจะกินหรือเปล่าอย่าให้คนอื่นเขาคอยนาน งานอื่นมีต้องทำอีก”

เธอเป็นอะไรกับเด็กในบ้านพวกนี้ เป็นเพื่อนเล่นมากกว่าเป็นนาย เจ้าของบ้านกระทำให้คนอื่นเห็นว่าเธอนั้นไม่มีตัวตนในบ้าน คนอื่นก็ทำตาม แต่นานวันเธอกลับทำใจไม่ได้ ทว่าให้ด่าเด็กเธออาจจะโดนดี เพราะผู้หญิงคนนี้สามีเธอเอ็นดูมากกว่าใครซึ่งบางครั้งทำให้เธอเกิดอารมณ์น้อยใจ แต่นั่นแหละน้อยใจก็ทำอะไรไม่ได้

“เก็บเถอะจะไปกินที่ฟาร์ม”

“เสนอหน้าตามไปทั้งที่พ่อเลี้ยงไม่ต้องการน่ะเหรอ”

แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ดุจฝันเดินไปเรียกคนงานที่ขับรถเข้ามาเอาบางอย่างที่บ้านใหญ่

อยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะโดนไล่หรือดุจฝัน เธอจะเอาอย่างนั้นใช่ไหม?

ลมเย็นๆ ต้องผิวหน้าระหว่างนั่งรถมีจักรยานคันหนึ่งสวนทางรถ เธอหันกลับไปมอง เห็นภาพตนเองบนจักรยานคันหนึ่ง ดุจฝันก้มหน้า ครุ่นคิด เธอชอบปั่นจักรยาน? สมองเริ่มรู้สึกปวดแปลบ แบบนี้จะทำงานได้อย่างไร

ฟาร์มไก่เนื้อรุ่งตะวัน มีเนื้อที่หลายสิบไร่ ห่างไกลจากชุมชนมากดุจฝันมาถึงฟาร์มด้วยรถพ่วงคนงาน เธอรีบเดินเข้าในฟาร์มไก่ มองคนงานที่กำลังยกลังลูกไก่ตัวเล็กเพื่อวางบนพื้นฟาร์มที่มีแกลบเกลี่ยหนาเป็นระเบียบ และกระจายให้ทั่วคอก วันนี้ลูกไก่เข้ามาในฟาร์มสามหมื่นกว่าตัว คนงานกระจายกันทำงานอย่างขยันขันแข็ง เธอซึ่งเป็นมือใหม่ยังยืนมองด้วยความงงงวย

ดุจฝันขอร้องจนแม่สามีตกลง วันนี้เป็นวันที่สามซึ่งได้เข้ามาแต่เธอยังยืนมองงานมากกว่าลงมือทำ

“มาทำอะไรของเธอ”

เสียงสามีดูแปลกใจ มองเธอจากหัวจรดเท้า ดุจฝันสะดุ้งตอบเสียงเบา

“มาทำงานค่ะ”

“งาน มือขี้เกียจเธอน่ะหรือจะทำงาน”

ฝันทำได้ค่ะแค่ต้องฝึก”

“วันนี้ร้อนตัวเพราะโดนฉันว่าเลยมาที่นี่เหรอ กลับไปเถอะจะเกะกะคนอื่นเปล่าๆ”

“เมื่อวานฉันก็มาคุณไม่เคยรู้เรื่องฉันหรอกค่ะเพราะคุณไม่เคยสนใจ อย่ามาไล่เลย ไม่กลับ”

สามีเงียบ กว่าจะคิดได้ว่าตนประชดพูดมากออกไปเสียงบางอย่างซึ่งโดนใช้เป็นที่ระบายก็ทำให้สะดุ้งโหยง

ปัง! มือใหญ่ที่มีถุงมือผ้าโยนเอกสารบางอย่างลงบนโต๊ะใกล้ๆ

“มาทำไม แล้วทำไมฉันต้องสนใจ” เสียงเย็นชาตอกกลับซึ่งเป็นการตบหน้าเธอต่อหน้าคนนับสิบ ดุจฝันเงียบห้ามขาไม่ให้เดินหนี ชีวิตการแต่งงานเธอจะเอาแต่หนีไม่ได้

“ให้ฝันอยู่เถอะนะคะ ฝันอยากช่วยอะไรบ้าง ไม่ใช่นั่งๆ นอนๆ”

“ถ้าอย่างนั้นมัวยืนมองทำไมยกเข้าไปสิ นับด้วยว่าแต่ละลังครบร้อยตัวหรือเปล่า ไม่ได้หนักซะหน่อย อย่าถือว่าเป็นเมียฉันแล้วจะงอมืองอตีน มาเดินชมวิว ชมนก ชมไม้ล่ะ”

ดุจฝันรีบเดินไปหยิบลังลูกไก่ แต่มือเธอยังคงอ่อนแรงเพราะอุบัติเหตุ การยกลังอาจจะไม่ดีต่อลูกเจี้ยบที่ร้องประสานเสียงกันไม่มีหยุดพัก และเป็นเช่นนั้นจริง เพราะลังหล่นลงบนพื้นเพียงหยิบขึ้น เสียงตัวน้อยร้องเจี้ยบๆ คนงานหลายคนแอบมอง หญิงสาวรีบหยิบเจี๊ยบน้อยเข้าลังทีละตัว ใบหน้าดุมองมาทั้งกระซิบน้ำเสียงขรึม “ตั้งใจทำงาน ถ้าไม่ไหวให้กลับไป อย่ามาสร้างภาพ”

ดุจฝันหน้าซีด “จะรีบไปทำงานเดี๋ยวนี้ค่ะ”

“ฉันดูเธออยู่นะ อยากรู้นักจะทำได้สักแค่ไหน”

หญิงสาวเดินห่างไป คนงานผู้หญิงยังไม่เคยโดนตวาดขนาดนี้ เขาใจร้ายเพียงกับเธอเท่านั้น การที่เขาไม่ให้เกียรติเธอต่อหน้าใครๆ ทำให้อับอาย อยากจะร้องไห้แต่แบบนั้นจะขายหน้ามากขึ้น หญิงสาวเดินหนีสามีไปไกลสายตาดุ

“ถ้ารวีรังแกหนูบอกนะดุจฝัน คิดว่าแม่เป็นแม่หนูนะ”

แม่เลี้ยงเคยสั่งเรื่องนี้หลายต่อหลายครั้ง แต่เขาจะหยุดร้ายแค่แม่เขาเตือน ไม่มีทางเป็นจริงเรื่องนี้ ดุจฝันตัดสินใจเก็บความทุกข์ใจไว้คนเดียว

“พี่…เอ่อ ผมช่วยครับ”

สงบชายหนุ่มร่างสันทัด สูงราว175 เซนติเมตร ผิวสีแทน ตัดผมรองทรงเรียบร้อย แต่งกายเสื้อยีนส์เนื้อบางเบา กับกางเกงยีนส์ ท่าทางดูใจดี แต่ความเป็นจริงคนงานกลัวเขามาก เพราะเป็นหัวหน้าคนงานที่ดุเอาการ สงบมองซ้ายขวา ดุจฝันขอบใจอยากเลี่ยงห่างหัวหน้าคนงาน เพราะหันเห็นสายตาจับผิดของสามี เขาอยู่ไกลๆ แต่เธอยังเดาได้ว่าเขามองดูด้วยความไม่พอใจ และเป็นอย่างนั้นจริงเพราะไม่นานขายาวๆ วกกลับมาหาเธอ

“ทำงาน ทำงาน อย่ามัวคุย” ว่าแล้วเดินจากไป ดุจฝันนั่งยองๆ หยิบลูกไก่ตัวน้อยขึ้นช้าๆ พยายามทำให้เร็วแต่ก็ช้าอยู่ดี เพราะกลัวลูกเจี๊ยบจะเจ็บ

สงบนั้นถอยหนี หันไปมองคนงานที่เริ่มลงอาหารไว้รอลูกเจี้ยบ ใจไม่วายภาวนาครั้งที่ร้อยแปดให้ดุจฝัน ความจำกลับคืนมา เพราะสงสารที่ต้องทนอยู่กับเจ้านายที่ไม่เคยคิดจะรักและยกย่อง

เห็นมาตั้งแต่เด็กก็ผูกพันและรู้สึกสงสารที่ต้องเสียพ่อไปเพราะเข้าช่วยเหลือแม่เลี้ยง หัวหน้าคนงานไม่รู้ว่าการดูแลเอาใจใส่เมียเจ้านายมากไป ไม่ได้มีผลดีต่อตนเองเพราะเจ้านายที่บอกว่ารำคาญเมียไม่เป็นอันทำงาน

ถ้ารู้ว่ามาทำงาน เขาคงเข้ามาฟาร์มตั้งแต่ต้นอาทิตย์ เธอจะทำเรื่องเสื่อมเสียมาให้ครอบครัว รวีพงษ์คิดไปเรื่อย เลยต้องดูแลดีๆ ยิ่งบ้าผู้ชายอยู่ด้วย

การที่หญิงสาวได้ชื่อว่าเมียวิ่งตามตน ตามตื้อจนได้พ่อเลี้ยงเนื้อหอมอย่างเขามาครอบครอง กับผู้ชายคนอื่นก็คงหว่านเสน่ห์ไปทั่วไม่ต่างกัน ไม่อย่างนั้นนายสงบจะเดินตามติดก้นอย่างที่เห็นทำไม แม้แม่บอกว่าคนทั้งสองเหมือนพี่น้องแต่เขาไม่เชื่อ

ไม่ได้เกิดมาท้องแม่เดียวกันจะเป็นพี่น้องกันได้อย่างไร