EP.3 งานพิเศษ(คนพิเศษ)

"อะ เซ็นแล้ว " ผมรับกระดาษสัญญาการเช่าที่อยู่มาตรวจดูอีกครั้ง ต้องทำให้ถูกต้องเพราะมันจะเป็นผลดีทั้งผู้เช่าแล้วก็ผู้ให้เช่า

"เอาละ ที่จริงต้องจ่ายค่าเช่าล่วงหน้า แต่เธอคงไม่มี เอาเป็นว่าสิ้นเดือนค่อยจ่ายแล้วกัน "

"ที่จริงก็ยังพอมีอยู่บ้าง แต่จ่ายสิ้นเดือนก็ดีเหมือนกัน จะได้มีเวลาหางานทำ " หางานทำ นี่ผมเก็บค่าเช่าถูกมากแล้วนะ ทำไมต้องไปหางานทำอีกล่ะ ซื่อบื้อแบบนี้เนี่ยนะจะไปหางานทำ ไม่ได้ดูถูกแต่ดูแล้วยังไงก็ไม่รอด

"งานอะไร "

"งานพิเศษไง ถ้าไม่ทำตังค์ไม่พอใช้แน่ๆ นายรู้มั้ยว่าฉันได้ค่าขนมวันละห้าสิบบาทเองนะ ส่วนเรื่องค่าเทอมก็ต้องทำเรื่องกู้กองทุนยืมเรียน คิดไปคิดมาแล้วฉันไม่น่าเข้ามาเรียนให้เป็นภาระพ่อแม่เลยอะ " ถ้าไม่เก็บค่าเช่ามันก็ได้อยู่นะ แต่เธอจะยอมอยู่แบบฟรีๆ หรือเปล่า คงไม่อยู่แน่ๆ เอาจริงๆ แล้วทำไมกูจะต้องมาเดือดร้อนแทนยัยเด็กนี่ด้วยวะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน คำพูดคำจาของเด็กคนนี้ไร้มารยา เป็นคำพูดที่บ่งบอกถึงความตั้งใจและตัดพ้อบางเรื่องของชีวิต  เข้าใจนะครับว่าใครๆ ก็อยากเรียน ในเมื่อพื้นฐานครอบครัวเป็นแบบนี้ในฐานะที่เราเป็นลูกเราควรกระตือรือร้นให้มากที่สุด ผมเข้าใจความต้องการของเธอ มาถึงขนาดนี้ได้ก็ถือว่าเก่งมากๆ แล้ว

"ภาระอะไรล่ะ เธอควรตั้งใจ ดีแล้วที่เรียนต่อ "

"นายพอจะรู้จักงานพิเศษช่วงเย็นมั้ยอะ งานอะไรก็ได้ฉันทำได้หมดเลย "

"มันก็มีอยู่แค่ไม่กี่อย่างหรอกนะ " งานพิเศษก็ต้องใช้เวลาหลังจากเรียนเสร็จ กว่าจะได้กลับมาพักก็ดึกดื่น ไหนจะต้องตื่นแต่เช้ามาเรียนอีก ลำพังใช้ชีวิตปกติมันก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว แบบนี้สินะไอ้โซลมันถึงได้เอ็นดูแล้วก็เฝ้าดูแลเด็กคนนี้มาตลอด ส่วนผมก็เฝ้ากวนตีนเธอมาตลอดเหมือนกัน เท่าที่รู้จักและได้ใกล้ชิด ระยะเวลาสั้นๆ ก็ทำให้ผมรับรู้ได้ถึงความตั้งใจของเธอ เธอเป็นเด็กดี เด็กดีควรได้รับการสนับสนุน และได้รับโอกาสที่ดี ถูกต้องมั้ยครับ

"ไม่ขายตัวนะ "

"ไม่มีใครเขาซื้อหรอก ซื้อไปทำสวนยังคิดแล้วคิดอีกเลย "

"ทำไมจะต้องว่าด้วยล่ะ "ยัยเด็กดื้อทำหน้ายู่ใส่ผม มันเขี้ยวฉิบหาย เป็นเด็กที่หน้าตาธรรมดาแต่ทำไมผมถึงชอบมองก็ไม่รู้ แปลกดีล่ะมั้ง

"เปล่านี่ อยากทำงานแบบไหนล่ะ "

"ก็บอกว่าทำได้หมดไง "

"งั้นก็เย็นนี้ว่างมั้ย "

"หืม "

"ว่างมั้ย "

"วะ ว่าง "

"ส้วมที่ห้องตัน ไปจัดการให้หน่อย จ้างนะไม่ได้ใช้ฟรี "

"คือ เดี๋ยว แล้วทำไมไม่เรียกรถมาดูดล่ะ "

"ก็บอกว่าทำได้ทุกอย่าง "

"กวนตีนว่ะ "

"เป็นเด็กเป็นเล็กพูดจาให้มันเพราะๆ หน่อย แล้วก็เลิกเรียกฉันว่านายสักที รำคาญหูชิบ" ก่อนอื่นต้องสั่งสอนเรื่องมารยาทการพูดการจากันใหม่ ไอ้โซลมันเลี้ยงน้องยังไงวะ นี่มันเด็กผู้หญิงไม่ใช่เด็กผู้ชาย คำพูดคำจาอย่างห้าว

"แล้วจะให้เรียกอะไรล่ะ พี่แอลขา หรือว่าลุงแอล " อยากจับตีก้นฉิบหาย ทำเป็นลอยหน้าลอยตา

"เฮียแอลคะ เฮียแอลขา แล้วก็ต้องแทนตัวเองว่าหนูด้วย " ชัดเจนนะครับอีหนู จะไม่มีการตามใจอย่างเด็ดขาด

"ทำไมต้องเฮียด้วย "

" เรียกเฮียแล้วจะหางานให้ "

"เฮียแอลขา เฮียแอล " ยัยเด็กดื้อวิ่งเข้ามาเกาะแขนผมแล้วทำเสียงอ้อน มือเล็กของเธอเขย่าแขนของผมแรงๆ ใครสั่งใครสอน ผมไม่ใช่ไอ้โซลนะจะบอกให้

"เหอะ " ผมยิ้มออกมาอย่างพอใจ อย่างน้อยๆ ผมก็ยังมีความน่าเชื่อถืออยู่บ้างพอตัว เด็กคนนี้ต้องเรียนรู้อีกมาก การเอาตัวรอดเป็นสิ่งสำคัญ

"ชอบให้เรียกเฮียหรอ"

"ไม่รู้สิ ไม่มีใครเคยเรียกมาก่อน "

"หนูคนแรกใช่มั้ย "

"ใช่ คนแรก " ดวงตากลมโตจ้องมองมาที่ผมอย่างสงสัย ยัยเด็กซื่อบื้อ จะมีใครซื่อบื้อมากกว่านี้อีกมั้ย แทนตัวเองว่าหนูแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย

"หนูต้องกลับไปบอกพี่โซลก่อนว่าจะย้ายออก เฮ้อ... ไม่รู้ว่าพี่โซลจะยอมหรือเปล่า " สีหน้าและน้ำเสียงของเธอดูหนักใจ ไม่น่าเชื่อนะครับว่าเพื่อนผมจะดูแลเด็กผู้หญิงคนนี้มาเป็นเวลานานด้วยความเอ็นดูและรักเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง แต่มันเลี้ยงเด็กไม่เป็นตามใจจนเกินเหตุ

" มันเคยบอกหรือไงว่าไม่ให้ย้ายไปไหน "

"เคยสิ เป็นเพราะหนูเองด้วยที่ดูแลตัวเองไม่ได้เลย หนูโดนแกล้งบ่อย ถ้าวันนี้พี่โซลรู้เรื่อง ก็คงไม่ได้ไปไหนอีกแน่ๆ " ป่านนี้คงรู้แล้วล่ะ รุ่นน้องปีหนึ่งยืนเถียงรุ่นพี่โดยไม่เกรงกลัวคำขู่ของรุ่นพี่เลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังตอกหน้าด้วยคำด่าที่แสนเจ็บ จนทำให้ไอ้นัทหัวหน้าว๊ากหัวร้อนจนแทบเก็บอาการไว้ไม่อยู่ ไอ้โซลคงไม่ปล่อยเอาไว้แน่ๆ ไม่ใช่แค่ไอ้โซลแต่เป็นผมด้วยเพราะเรื่องรับน้องวันนี้พวกมันทำเกินกว่าเหตุจริงๆ

"เธอไม่ได้ถูกแกล้ง แต่เธอปกป้องตัวเองและเพื่อนๆ"

"ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย เกิดมาไม่สวยแล้วมันผิดตรงไหน "

"ผิดตรงที่ ... เธออยู่ใกล้ฉันยังไงล่ะ "

"หืม "

"เอาเป็นว่าเรื่องย้ายหอ ฉันจะช่วยพูดกับไอ้โซลอีกแรง "

"จริงนะเฮีย "

"อืม แต่..."

"อะไรอีกล่ะ "

"พอดี แม่บ้านไม่อยู่แล้วห้องมันรก "

"ได้สิ หนูจะทำให้สะอาดทุกซอกทุกมุมเลย "

-------------------------------------------