2 ข้อกล่าวหา (1)

คามีเลียสะอื้นหน้าจืดจ๋อยเมื่อไม่มีใครเชื่อคำพูดของนางแม้แต่คนเดียว เด็กหญิงตัวน้อยไม่พูดอะไรอีกนอกจากกอดผลทับทิมที่ฮาซันมอบให้แล้วนั่งจ๋องอยู่มุมหนึ่งของกระโจมดูน่าสงสาร

ผู้รักษาความสงบสุขอย่างนายหมวดโซราฟเท้าสะเอวมองเด็กน้อยหน้าตามอมแมมอย่างอ่อนอกอ่อนใจ เขาเองไม่มั่นใจเท่าไหร่นักว่าจับถูกตัว เพราะเขาเห็นเพียงแผ่นหลังของหัวขโมยซึ่งเป็นขอทานเพียงไว ๆ เท่านั้น จนกระทั่งพบเด็กคนนี้กับห่อผ้าซึ่งใส่ผลไม้และอาหารที่ถูกขโมยมา

“พ่อแม่ของเจ้าอยู่ไหน?”

“ข้ากำพร้า”

“เช่นนั้นข้าจะส่งตัวเจ้าไปอยู่ร่วมกับเด็กกำพร้าคนอื่น ๆ”

ได้ยินเช่นนั้นคามีเลียจึงเบ้หน้า “ท่านน้าโมน่าต้องไม่พอใจที่นายท่านทำเช่นนั้น”

เด็กหญิงตัวน้อยจ้องหน้านายหมวดโซราฟตาเขม็ง ซึ่งนายหมวดโซราฟสบตากับเด็กน้อยไม่ลดละเช่นกัน

เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเด็กมองด้วยสายตาเช่นนี้... ไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้

เห็นแล้วก็น่าตลกนัก เขาต้องการเป็นเจ้าหน้าที่ดูแลความสงบของบ้านเมือง แต่ดูผู้ร้ายที่เขาจับตัวมาในวันนี้เถอะ เป็นเด็กตัวน้อย ซึ่งมีอายุไม่น่าจะถึงสิบขวบด้วยซ้ำ แต่ความฉลาดของนาง ดูว่าจะเกินอายุไปหลายขวบปีเลยทีเดียว ที่สำคัญ เด็กน้อยรายนี้ดูดื้อเอาเรื่องพอสมควร

“เช่นนั้นเจ้าจงบอกข้ามา ว่าน้าโมน่าของเจ้าอยู่ที่ไหน”

“น้าโมน่าไม่มีวันต้อนรับท่าน และนางจะโกรธข้ามาก หากข้าพาคนแปลกหน้าไปที่บ้าน”

โซราฟส่ายหน้ากับถ้อยคำเอาตัวรอดของเด็กน้อย

“ถ้างั้นจงเลือกเอา ถ้าบอกว่าน้าโมน่าพักอยู่ไหน ข้าจะพาเจ้าไปจากที่นี่” นายหมวดบอกเสียงห้วน ก่อนออกไปจัดการธุระของเขาต่อ...

คามีเลียแอบแลบลิ้นใส่ทันที ก่อนเปลี่ยนอิริยาบถเป็นนั่งขดตัวเข้าหากันตามเดิม

นางเห็นผู้รักษาความสงบสุขในชุดเครื่องแบบสีน้ำตาลเข้มหลายนายเดินเข้าออกจากกระโจมหลังใหญ่ แต่ไม่มีใครสนใจนางเลย ครั้นจะหนีก็ไปไม่ได้ เพราะหน้ากระโจมหลังใหญ่มีผู้ดูแลรักษาความปลอดภัย จนกระทั่งนายหมวดคนเดิมที่จับตัวนางกลับมา คุมตัวใครบางคนเข้ามาในกระโจม...

คามีเลียจำได้ทันทีว่าคนผู้นี้คือเจ้าของห่อผ้าที่นางเก็บได้!

“นายท่าน คนผู้นี้คือเจ้าของห่อผ้า ข้าจำได้!!!”

พอเด็กน้อยลุกขึ้นพูด ผู้รักษาความสงบสุขจึงหันหน้าพูดคุยกัน คามีเลียไม่รู้ว่าพวกผู้ใหญ่จอมงี่เง่าพูดคุยและตกลงอะไรกัน สิ่งที่นางได้ยินก็คือ...

“รับผิดชอบเด็กนั่นด้วยนะ นายหมวดโซราฟ”

“ขอรับ” โซราฟยืนตัวตรงค้อมศีรษะรับ

เขารู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่งที่เด็กเจ้าปัญหานี้หลุดพ้นจากข้อหาลักทรัพย์ แต่เขาเองก็ถูกตำหนิเช่นกัน ที่ทำงานผิดพลาด จับตัวคนร้ายมาผิดราย ซ้ำยังเป็นเด็กน้อยจอมโยเยที่สร้างความปั่นป่วนให้นายทหารคนอื่น ๆ อีก

เมื่อรับคำสั่งจากผู้บัญชาการเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มจึงหันมาสนใจเด็กน้อยหน้าตามอมแมมที่สะดุดตาแต่แรกเห็นอีกครั้ง

“เอาล่ะ ได้เวลากลับบ้านแล้วเจ้าหนู”

“ข้าไม่ใช่เจ้าหนู!” คามีเลียเถียงเสียงแข็ง ดวงตาสีน้ำผึ้งกลมโตจ้องหน้านายหมวดตาเขม็งด้วยความไม่พอใจ

“ข้าไม่รู้จักนามของเจ้า จะให้ข้าเรียกเจ้าว่าอะไรเล่า?” โซราฟหรี่ตา ขณะก้มมองเด็กน้อยหน้าตามอมแมมที่ดูเอาเรื่องพอสมควร

“คามีเลีย... นามของข้าคือคามีเลีย”

“สตรีรึ?”

มีความแปลกใจบนใบหน้าของโซราฟ ก่อนตามมาด้วยเสียงหัวเราะหึหึในลำคอ

“นายท่านหัวเราะอะไร?”

“เจ้าดูไม่เหมือนเด็กผู้หญิงเอาซะเลย”

ใช่เพียงแต่คำวิจารณ์ นายหมวดโซราฟยังขยี้เส้นผมที่ตัดสั้นจนติดหนังศีรษะเหมือนเด็กผู้ชายเล่นอีกด้วย แต่คามีเลียก็ปัดมือใหญ่นั่นออกไป ซ้ำมองจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ชอบใจ

“สักวันข้าจะเติบโต แลงดงาม”

คราวนี้ชายหนุ่มระเบิดเสียงหัวเราะออกมาจนนายทหารคนอื่น ๆ หันมามอง

“ข้าจะรอวันนั้นนะ แม่หนูน้อย” โซราฟยิ้มอวดฟันขาว ดวงตาสีเขียวมรกตเป็นประกายระยับอย่างขบขัน

“สักวันท่านต้องคุกเข่าตรงหน้า เพื่อขอความรักจากข้า”