1 ตัวภาระ (5)

มองแค่เสื้อผ้าก็พบความต่างที่ไม่อาจเปรียบเทียบกันได้แล้ว พอยืนใกล้กับฮาซัน คามีเลียกลับรู้สึกว่าตนเองมอมแมมไม่ต่างจากขอทานด้วยซ้ำ

ทั้งเสื้อผ้าที่ขาดเป็นรู จนน้าสาวปะให้ไม่รู้กี่ครั้ง รองเท้าสานคู่เก่าหูขาดที่นางหาเชือกมาผูกยึดไว้ ซึ่งเมื่อเทียบกับฮาซันแล้ว ดูแตกต่างกันราวฟ้ากับทรายเลยทีเดียว

แล้วไหนฮาซันจะมีถุงผ้าใบน้อยที่ใส่เหรียญเงินเอาไว้จนพองโต เวลาเดินจะได้ยินเสียงกระทบกันฟังแล้วอุ่นใจอีก

“เพื่อนร่วมชั้นเรียนไม่ชอบขี้หน้าของข้า เหมือนที่ไม่ชอบเจ้า”

“แต่คนพวกนั้นไม่เคยรังแกเจ้า”

“เจ้าไม่รู้ซะแล้ว...”

“เจ้าก็ถูกเหล่าสหายแกล้งรึ?”

“ช่างเถอะ” ฮาซันเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อเก็บซ่อนความรู้สึกที่ไม่อยากบอกใคร ทว่าอาการตื่นตระหนกจึงเกิดขึ้นทันทีเมื่อเด็กชายหันไปเจอใครบางคนเข้า

“เราต้องรีบกลับไปหาท่านผู้เฒ่าแล้วล่ะ” เด็กชายบอกด้วยน้ำเสียงร้อนใจ

“ทำไมต้องกลับด้วยล่ะ?”

“พ่อบ้านของข้ามานู่นแล้ว ถ้าเขาเจอข้าที่นี่ ข้าแย่แน่”

ว่าแล้วฮาซันจึงดึงผ้าคลุมศีรษะลงมาปิดหน้าก่อนวิ่งหน้าตั้งทันที

ส่วนคามีเลียมองซ้ายมองขวาเพื่อมองหาว่าฮาซันหนีใคร แต่นางก็ต้องวิ่งตามหลังฮาซันไปติด ๆ เมื่อเหลือบไปเห็นน้าเขยของตัวเองเข้า ทว่าไปได้ไม่ไกล เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดมาก่อนได้เกิดขึ้นกับเด็กหญิงตัวน้อย

ใครบางคน... ดูเหมือนขอทานวิ่งหน้าตั้งมาหานาง ซ้ำยังทำห่อผ้าตกอยู่ใกล้ ๆ แล้ววิ่งหนีไปด้วยความรีบร้อน

คามีเลียกะพริบตาปริบ ๆ มองถุงผ้าตรงหน้าที่เผยให้เห็นอาหารแห้งและผลไม้สีสวย รอยยิ้มดีใจปรากฏบนใบหน้าทันที ส้มเข่งใหญ่ตกใส่นางแล้วล่ะ ไม่เคยคาดคิดว่าจะมีคนใจดีนำอาหารมามอบให้นาง

พอก้มไปหยิบเท่านั้น อยู่ ๆ รองเท้าหนังครึ่งแข้งมีฝุ่นทรายติดของใครอีกคนที่นางไม่รู้จัก ได้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า อีกทั้งนายหมวดผู้นั้นได้ตรึงไหล่บางของนางเอาไว้

“เจ้าถูกจับตัวแล้ว เจ้าหนู”

คามีเลียเงยหน้ามองอีกฝ่ายทันที เพียงสบตาด้วยครั้งแรกเด็กหญิงตัวน้อยจึงชะงักไป ด้วยว่านางไม่เคยเห็นบุรุษคนไหนมีสีนัยน์ตาที่งดงามเช่นนี้มาก่อน แต่เหนืออื่นใดคือความดุที่นางสัมผัสได้

“ตัวแค่นี้ริอาจเป็นขโมยรึเจ้าหนู”

“ข้าเปล่า”

“หลักฐานอยู่ในมือของเจ้า”

คามีเลียรีบปล่อยห่อผ้าทิ้งทันที ซ้ำยกมือทั้งสองข้างขึ้นในท่ายอม “ไม่มีหลักฐานแล้ว”

นายหมวดโซราฟส่ายหน้า “มันยังอยู่ที่พุงน้อย ๆ ของเจ้า”

คามีเลียเอามือปิดพุงทันที “ทับทิมลูกนี้เป็นของข้า”

“ไม่... ไม่ใช่ของเจ้า เจ้าคือหัวขโมย”

“ข้าสาบาน... ข้าไม่ใช่ขโมย”

เด็กหญิงทำหน้าอยากร้องไห้ แค่หนีเรียนก็ถือเป็นความผิดใหญ่โตแล้ว นี่นางถูกทหารที่ดูแลรักษาความปลอดภัยจับตัวด้วยข้อหาขโมยของ ทั้งที่นางไม่ได้ทำ

แค่คิดก็เศร้าแล้ว!

“คำสาบานของเจ้าคือคำแก้ตัวของหัวขโมย มากับข้าซะ” นายหมวดโซราฟหิ้วคอเสื้อของเด็กน้อยทันที

แต่คามีเลียก็ขัดขืนเต็มที่ สุดท้ายนายหมวดหนุ่มไฟแรงซึ่งมีอายุเพียง 17 ปีได้อุ้มผู้ต้องสงสัยขึ้นบนหลังม้า และนำตัวกลับไปสอบสวนทันที!

##### 2

ข้อกล่าวหา

ตะวันดวงโตเคลื่อนสู่ท้องฟ้าตะวันตกมากเท่าไหร่ ความกังวลยิ่งเพิ่มทวีมากเท่านั้น คามีเลียยังสะอึกสะอื้นน้ำตานองหน้าเมื่อถูกเจ้าหน้าที่รักษาความสงบของบ้านเมืองพาตัวมายังกระโจมหลังใหญ่ซึ่งชาวเมืองเรียกว่า ‘ค่าย’ ซ้ำยังถูกสอบปากคำจากนายทหารที่หน้าตาดุ และดูมีอายุมากกว่านายหมวดที่จับตัวนางมา แต่เมื่อนางไม่ปริปากพูด นายหมวดโซราฟจึงรับหน้าที่สอบสวนแทน

“ข้าให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง... เป็นครั้งสุดท้าย”

“ข้าบอกนายท่านไปแล้ว มีใครบางคนทิ้งห่อผ้าไว้ตรงหน้าข้า แล้วเขาก็หนีไป ข้าแค่เก็บถุงผ้าเท่านั้น ข้าไม่ใช่หัวขโมย” คามีเลียยืนยันเช่นเดิม อีกทั้งร้องไห้น้ำตานองหน้า

“รู้มั้ยเจ้าหนู หัวขโมยที่ข้าจับตัวมาก็พูดแบบนี้ทุกราย”