เขาเป็นของกู-1

ชวินทร์ขับรถเงียบมาตลอดทาง โดยไม่หยุดพัก

“เราจะไปไหนกัน”

เนตราเป็นฝ่ายทนไม่ไหวต้องเปิดปากถาม

“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”

“บอกหน่อยสิ”

“จะรู้ตอนนี้หรือรู้ตอนไหน ดาวก็ต้องไปที่นั่นอยู่ดี”

“นายเผด็จการ”

“โน้ตไม่สนใจวิธีการหรอกนะ ดาวนั่งเงียบๆดีกว่า”

ชวินทร์สวมแว่นกันแดดอันโตปิดบังสายตา เธอเดาอารมณ์เขาไม่ออก

เนตรามองไปนอกรถ หาคำบอกใบ้ว่าตนกำลังไปที่ไหน เขาทำลายสมาธิเธอด้วยการเปิดเพลง จนเธอเห็นป้าย 'ยินดีต้อนรับสู่หัวหิน'

รถเลี้ยวเข้าสู่ประตูแนวรั้วสูงสีขาว มีต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น บ้านสองชั้นสีฟ้าอ่อนปรากฏแก่สายตา หลังบ้านติดทะเล เห็นระลอกคลื่นสะท้อนแดดส่องประกายระยับ

“เราจะอยู่ที่นี่กันสักพักจนกว่าจะเคลียร์กับครอบครัวผมได้” มีคนวิ่งจากในบ้านมารับกระเป๋าท้ายรถ ท่าทางนอบน้อม

“ครอบครัวนายไม่ชอบฉันขนาดนี้เลยเหรอ” บริเวณบ้านนี้กว้างกว่าบ้านเธอเสียอีก

“ผมจัดการได้ ตอนนี้พักผ่อนให้สบายเถอะ จะได้หายเร็วๆ” รู้ได้อย่างหนึ่งล่ะ เขาอารมณ์ดีขึ้น

“คนของผมเตรียมห้องให้แล้ว” เขาพยักหน้าไปในบ้าน

“ผมมีเรื่องงานต้องจัดการ”

“เมื่อไรนายจะปล่อยฉันไปเสียที” เขาเอียงคอ

“ถ้าครอบครัวไม่เห็นด้วยที่เราคบกัน งั้นเราห่างกันสักพักก็ได้”

“จะให้ผมทิ้งคุณเหรอ”

คำแรงไปหน่อย แต่ตรงประเด็นดี เธอพยักหน้า

“ผมไม่เคยทิ้งใคร แล้วก็ไม่ชอบการถูกทิ้ง”

“ทีสมัยมหาลัยนายยังทิ้งสาวบ่อยๆ” เธอกอดอก ย่นจมูก

“เขาเรียกจบกันด้วยดีต่างหาก ทุกรายเลยด้วย” เสียงนั้นภูมิใจจนชวนหมั่นไส้

“ยังไงก็ตามคุณต้องอยู่ที่นี่ อยู่กับผม รอจนผมจัดการอะไรๆ ให้แล้วเสร็จ”

กายสูงใหญ่เคลื่อนมาใกล้ เงาทาบบังร่างเนตราจนมิด

“อย่าดื้อไปเลยดาว ผมขอล่ะ”

คำขอร้องที่ฟังดูยังไงก็สั่งชัดๆ เธอไม่ตอบเดินเลี่ยงเข้าบ้าน ตั้งใจไปหามุมสงบๆ คิดหาวิธีให้เขาปล่อยตัวเองไปเสียที เมื่อร่างเธอลับตาไป ชวินทร์กดมือถือหาใครคนหนึ่ง

“ไง ไอ้ตัวดี เอาเลขาฯกูคืนมาเดียวนี้นะ มึงเล่นสนุกมากไปแล้ว”

“กูไม่ได้เล่น แต่เอาจริง”

ปลายสายเงียบไปครู่ ก่อนส่งเสียงเข้มขึ้น

“ดาวไม่เหมือนผู้หญิงคนก่อนๆ ที่มึงเคยควงนะ คนนี้กูขอ”

“มึงพูดในฐานะเจ้านายหรือผู้ชายคนหนึ่งวะแปง”

“ไอ้นี่!” ฉัตรบรรณเข่นเขี้ยว

“ดาวมีแฟนแล้วนะ”

“ดาวเป็นของกู ตั้งแต่แรก ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันมาทีหลัง”

“ไอ้โน้ต!”

ใช่... เนตรากลับมาเป็นของเขาตั้งแต่ความจำเสื่อม ใครก็เอาตัวเธอไปจากเขาไม่ได้ทั้งนั้น

“ที่มึงทำอยู่นี่มันอาชญากรรมชัดๆ ลักพาตัวนะเว้ย”

“ดาวมากับกูดีๆ ไม่ได้บังคับ”

อย่างน้อยเนตราก็ไม่ได้ตีโพยตีพายมาก เธออยู่ในขอบเขตที่เขาจัดการได้

“แล้วมึงอยู่ไหน”

“มึงไม่ต้องยุ่งหรอก กูบอกได้แค่ว่าดาวสบายดี เขาจะไม่กลับไปทำงานกับมึงแล้ว”

ปลายสายสบถชุดใหญ่

“มึงนี่เป็นเอามากนะ”

“เออ ของๆ กู ไม่ให้ใครหรอก ส่วนงานกูจะทำให้เหมือนเดิมมึงไม่ต้องกลัว”

“เป็นบุญหัวจริงๆ ที่กูมีญาติอย่างมึงเนี่ย”

ได้ยินเสียงกัดฟันกรอดแว่วๆ

“หาแต่เรื่องมาให้ปวดหัว”

“บ่นพอหรือยัง กูจะได้ไปทำงานให้มึง”

ฉัตรบรรณอ่อนใจกับญาติเจ้าปัญหา แต่ทำอะไรไม่ได้มากนักนอกจากถอนหายใจแรงและวางสายไป

ชวินทร์ออกไปหลังบ้านเห็นเนตรากำลังสนใจต้นลีลาวดี เขากำชับให้คนตามดูหญิงสาว แล้วกลับเข้าบ้านไปทำงานจริงอย่างที่บอกฉัตรบรรณ

เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งก็เป็นเวลาเย็นแล้ว คนรับใช้เริ่มเปิดไฟทั่วบ้าน คอเริ่มเมื่อขบจากการทำงานหน้าจอ

โน้ตบุคนาน

ดาวล่ะ”

“เธอออกไปเดินเล่นตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ”

เขาออกมาข้างนอก ลมทะเลเย็นพัดไล้ผิว แสงสุดท้ายของวันกำลังจะลับขอบฟ้า ชายหาดยังมีคนเดินประปราย

ชวินทร์เริ่มร้อนใจ เนตราไปไหน ทำไมยังไม่กลับเข้าบ้าน หรือว่า...

กรามบดแน่น เมื่อคิดได้ว่าเธออาจจะหนี เหมือนครั้งก่อนความจำเสื่อม เขาวิ่งไปตามชายหาดเหมือนคนบ้า หัวใจบีบเค้นหนักหน่วง ตากวาดไปทั่วบริเวณ ไร้เงาเนตรา