3 โจทย์หัวใจ

*** ทักทายคร้า วันหยุดเย็นๆ แบบนี้ อ่านนิยายสนุกๆ กันต่อเลยจ้า ***

การต่อสู้ด้วยมือเปล่าเริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด เพราะไม่มีใครยอมใคร เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังตุบตับ ผลัดกันรุกรับอยู่นานเกือบสิบนาที วายุก็ถูกหมัดหนักๆ กระแทกท้อง เพราะทุกครั้งที่มีการท้าทายกันเกิดขึ้น ห้ามให้อีกฝ่ายเสียหล่อเด็ดขาด ไม่งั้นจะถูกปรับแพ้ทันที เมื่อถูกหมัดของพี่ชาย ร่างสูงเพรียวของวายุก็ทรุดลงไปนอนราบกับพื้น อัคนีเดินไปนั่งไขว่ห้างที่โซฟาอย่างสง่า

“ไม่ออมแรงเลยนะพี่ริว” วายุลุกขึ้นยืนแล้วจัดเสื้อให้เข้าที่

“อย่าบอกนะว่างานด่วนของนายคือให้ฉันมาออกกำลังกายแค่นี้” อัคนีถามพลางลืมตัวยกนิ้วถูจมูกโด่ง “อูย…” ความเจ็บทำให้ชายหนุ่มครางเบาๆ และพานโกรธคนทำ

“วันนี้ทางแผนกการตลาดนัดนางแบบของโพรเจกต์ท่องเที่ยวไทยมาแคสต์ ผมก็เลยอยากให้พี่มาเลือกด้วยตัวเอง เพราะเธอจะต้องไปถ่ายโฆษณาที่ไร่”

“ถูกใจนายก็ถูกใจฉัน…” อัคนีตอบอย่างไม่ใส่นัก เพราะยังไงโปรแกรมทัวร์ของบริษัทก็เต็มทุกโปรแกรมโดยไม่ต้องโฆษณาด้วยซ้ำ

“ถ้าคนที่ต่อยพี่ถูกใจผมล่ะ” วายุหยั่งเชิง อัคนีแสยะยิ้ม คำที่เจ้าหล่อนปรามาสว่าเขาเป็นโจรโรคจิตยังติดอยู่ในหัว

“เลิกพูดได้แล้ว ไปเถอะฉันจะได้กลับไปนอน” อัคนีไม่คิดว่าจะได้เจอแม่สาวปากเสียคนนั้นอีกจึงบอกอย่างไม่ใส่ใจ ถ้าเป็นผู้ชายด้วยกันเขาคงสวนกลับจนสลบไปแล้ว

อัคนีและวายุเดินเข้ามาในห้องแคสต์ ฝ่ายคัดสรรนางแบบสามคนลุกขึ้นต้อนรับ อัคนีเพียงยิ้มทักทายแล้วนั่งลงที่หัวโต๊ะในฐานะประธานการคัดสรร เมื่อได้เวลาแคสต์ นางแบบแต่ละคนถูกเชิญเข้ามาในห้องทีละคน แต่ไม่มีใครถูกใจอัคนีสักคน

“เหลือนางแบบแค่คนเดียวแล้วนะครับคุณริว” กรรมการคัดสรรคนหนึ่งรวบรวมความกล้าบอกเจ้านาย อัคนีพยักหน้ารับรู้ มือหนาหยิบโปรไฟล์นางแบบคนสุดท้ายมาเปิดดู เมื่อเห็นภาพถ่ายนางแบบคนสุดท้ายอัคนีก็เหยียดยิ้ม

“เรียกเธอเข้ามา” เสียงทรงอำนาจดังขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ของวายุผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาไม่แพ้พี่ชาย พนักงานที่จัดคิวเปิดประตูออกไปยิ้มให้กานต์มณี

“เชิญคุณกานต์มณีค่ะ”

ร่างโปร่งระหงของกานต์มณีเดินมาหยุดหน้าประตู เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง มือบางยกขึ้นเคาะประตูเบาๆ ก่อนจะเปิดเข้าไป

“สวัสดีค่ะ ดิฉันหม่อมราชวงค์หญิง…”

ปึก…

กานต์มณีรายงานตัวไม่ทันจบดี แฟ้มโปรไฟล์ของเธอก็กระแทกกับโต๊ะเสียงดังจนต้องหยุดพูดกลางคัน ทุกคนในห้องเงียบกริบหันไปมองร่างสูงที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ดวงตาคมโตของกานต์มณีก็เบิกกว้างด้วยความคาดไม่ถึงว่าโจรโรคจิตจะมานั่งในห้องนี้ แถมดูจะเป็นคนสำคัญอีกต่างหาก เพราะทุกคนในห้องหน้าจ๋อยตั้งแต่เขากระแทกแฟ้มลงบนโต๊ะ

“ที่นี่ต้องการนางแบบที่รักธรรมชาติอย่างแท้จริง ไม่ใช่คนสวยใสแต่ไร้สมองและอวดอ้างศักดินาของตัวเองข่มคนอื่น” ร่างสูงลุกขึ้นสบตาคมหวานที่ตอนนี้แข็งกระด้างขึ้น วายุส่งสัญญาณให้ทุกคนออกไปรอด้านนอก จนกระทั่งภายในห้องมีเพียงอัคนีและกานต์มณี

“มันจะมากไปแล้วนะคุณ ฉันมาแคสต์งานไม่ได้มาให้คุณด่า ถ้ารู้ว่าคนโรคจิตอย่างคุณเป็นกรรมการคัดสรรล่ะก็ ฉันไม่มาให้เสียเวลาหรอก” กานต์มณีร้อนเป็นไฟเพราะไม่เคยมีใครดูถูกเธอแบบนี้มาก่อน อัคนีเดินมาหยุดยืนด้านหน้าและพิงสะโพกกับขอบโต๊ะ

“ชกหน้าฉันขนาดนั้นคิดว่าจะผ่านอย่างนั้นเหรอ ต่อให้นางแบบทั้งเมืองไทยมีเธอคนเดียวฉันจะเป็นนายแบบเอง เพราะฉันไม่อยากทำงานกับพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ หรือพวกที่เอาเต้าปีนป่ายหาผัวรวยๆ”

“ไอ้…ไอ้…” กานต์มณีโกรธจนสั่นไปทั้งตัวและสรรหาคำมาต่อว่าไม่ทัน ได้แต่ชี้หน้าเขาและซอยเท้ายิกๆ หูตาใบหน้าแดงก่ำ

อัคนียืดตัวตรงยิ้มเหยียดๆ แล้วเดินไปจับมือที่ยกค้างกระชากเข้าหาตัว ดวงตาคมแข็งกระด้างลดลงมองปากรูปกระจับขึ้นขอบนิดๆ ที่เวลานี้เผยอห่างจากกันสั่นระริก หัวใจแกร่งกระตุกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว จนต้องกัดกรามแน่นเพื่อระงับอารมณ์บางอย่างไม่ให้สำแดงเดช

“มีสมองแยกแยะคนดีคนชั่วออกเมื่อไหร่ค่อยมาแคสต์นะแม่คุณ” อัคนีผลักร่างงามออกห่างแล้วจะเดินไปที่ประตู

กานต์มณีหอบหายใจแรงๆ หันขวับตามไปอย่างโมโห ใครกันแน่ที่ไร้สมองแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันไม่ได้

“ฉันก็ไม่อยากทำงานกับโรคจิตอย่างนายเหมือนกัน เสียเวลาทำงานอื่นที่สุดเลย” กานต์มณีบ่นอุบและหมุนตัวจะเดินออกจากห้อง แต่เสียงเข้มก็ดังขึ้นทำให้ต้องหันกลับมา

“ขี้วีนขนาดนี้คิดเหรอว่าจะมีคนจ้าง” อัคนีเอ่ยน้ำเสียงเยือกเย็น มือหนาดึงแว่นกันแดดออกจากสันจมูกคมทำให้สายตาสองคู่สบกันแบบไม่มีอะไรขวางกั้น

“หมายความว่ายังไง”

“หึๆ…ไม่มีอะไร ผมก็คันปากพูดไปอย่างนั้นเอง เอาไว้เราเจอกันอีกครั้งผมจะบอกให้เอาบุญ” อัคนีมองร่างระหงด้วยสายตาหื่นกระหาย

“นั่นเป็นสิ่งที่ฉันไม่คิดจะทำ” พูดจบกานต์มณีก็เปิดประตูออกไปจากห้อง อัคนีมองประตูชั่วอึดใจก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาสั่งงานใครบางคน

“ให้คนที่จ้างกานต์มณีถอนงานออกให้หมด เขาเรียกค่าเสียหายเท่าไหร่จ่ายได้เลย” สั่งเสร็จอัคนีก็เหยียดยิ้ม ภาพความเย่อหยิ่ง หน้าเชิดๆ ของหญิงสาวยังติดอยู่ในหัวให้หมั่นไส้ไม่เลิก

*** ขอบคุณคร้า ***