บทที่ 3【2】

[ใครน่ะ... สวยเชียว]

[จะใครก็ไม่ต้องเสือก! รีบ ๆ มารักษากู!]

[เงินมางานเดิน... สองแสนโอนมา!]

[มึงกะเอาให้กูเจ๊งไปเลยใช่ไหม!]

[ก็แล้วแต่ทิเลย... กิตไม่ติดนะ กิตกลับบ้านได้]

[กูเพื่อนมึงนะเว้ย! ไอ้กิต ไอ้เวร]

[ลดให้แสนหนึ่ง โอนมา! ถ้ามึงช้า กูไปละน้า...]

[ไอ้กิต ถ้าไอ้พัดกับไอ้ฟิวมันเป็นหมอแบบมึง มันไม่เก็บกูแพงเท่ามึงหรอก ไอ้เลว!]

[ห้าหมื่น ขาดตัว! เอ๋... หรือกูจะเดินไปทักมึงตอนนี้ดีนะ ว่าแต่คนนี้ไม่แนะนำให้เพื่อนรู้จักหน่อยเหรอ ขาวสูงสเปกกูเลย]

[Read....] ทิติยะอ่านแต่ไม่ตอบ

[อย่าเงียบกูใจคอไม่ดี ติ๊ง!]

[รับการโอนเงินจากบัญชี 27367XXX 100,000 บาท]

[ก็แค่นี้ รอตรงนั้น!]

หญิงสาวมองไปยังชายหนุ่มที่กดโทรศัพท์ไม่เลิก สรุปจะหาหมอไหมเนี่ย! และมันใช่เวลาโอนเงินไหมตอนนี้ เห็นเลขเยอะ ๆ น่าจะเป็นแสนอยู่ นี่ง้อผู้หญิงแบบนี้เองเหรอคงเป็นแม่วัวนมตอนเช้านั่นแน่ ๆ

“สวัสดีครับ คุณทิ” ผู้ชายหน้าตาหล่อตี๋เดินมาทักเขา

“เอ๊า! สวัสดีครับคุณหมอกิต” แสงเทียนถึงบางอ้อ หมอกิตนี่เอง เธอก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงทักทายคุณหมอ ก่อนพยาบาลจะยื่นเอกสารที่เป็นของทิติยะให้กับหญิงสาว

“ไปตรวจกันเถอะค่ะ คุณหมอคะ...” และหญิงสาวก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณหมอฟัง

“อุบัติเหตุ...” เมื่อกิตรับฟังเรื่องราวจากปากของหญิงสาวตรงหน้าจบแล้ว เขาก็เข้าใจทุกอย่างในทันที

ห้องตรวจ

หมอกิตนั่งประจำที่ โดยมีทิติยะนั่งอยู่บนรถเข็นเช่นเดิม ก็มันไม่ยอมลุกออกจากรถเข็น บุรุษพยาบาลก็จำเป็นต้องปล่อยเลยตามเลยเพราะไม่มีสิทธิ์บังคับคนไข้

หมอหนุ่มไม่รู้จะทำอย่างไรจริง ๆ ถ้าจะให้ถูกคือไม่รู้จะตรวจอะไรต่างหาก! เพราะมันป่วยการเมือง!!

กิตเงยหน้าขึ้นมองคนเจ็บนิดหนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปจับตามเนื้อตามตัวของทิติยะ ชายหนุ่มที่โดนตรวจส่งสัญญาณว่าแขนที่เจ็บคือข้างขวา กิตเลิกคิ้วขึ้นและจิ้มที่แขนขวาไปทีหนึ่ง

“โอ๊ย!” กิตเงยหน้ามองไปทางหญิงสาวที่ยืนจ้องมองเราทั้งคู่

ดวงตาคมเข้มของหมอหนุ่มทอดมองใบหน้าเพื่อน และเราก็ส่งสัญญาณกันผ่านทางสายตาแทน...

“ไหนยกแขนขวาครับ” ทิติยะค่อย ๆ ยกแขนขึ้นอย่างอ้อยอิ่ง

“น่าจะ... หักนะครับ” ทิติยะแทบตกเก้าอี้!! ถลึงตาใส่มันอย่างเคียดแค้น แขนหักมันหนักไปไหม!!

“เขาเจ็บหน้าอกด้วยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยแทรกขึ้นมาและเดินก้าวเข้ามาใกล้รถเข็น ทิติยะถึงกับพูดไม่ออก

“ซี่โครงน่าจะร้าวครับ ต้องแอดมิต” คนเจ็บยังคงช็อกต่อเนื่อง ได้แต่ขยับปากพะงาบ ๆ บอกเพื่อนว่าซี่โครงไม่เกี่ยว!!

“จากที่ผมตรวจเบื้องต้น ซี่โครงไม่น่าร้าวไม่ต้องแอดมิตครับ แต่แขนหักแน่ ๆ” ทิติยะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน

นี่แขนกูจะต้องหักสินะ มึงเป็นหมอได้ไงโง่ขนาดนี้!!

ห้องรับยา

ทิติยะมองแขนตัวเองที่เข้าเฝือกอ่อนชูขึ้นและพลิกไปพลิกมา ก่อนจะเหลือบมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ในมือเธอถือกระเป๋าเงินและโทรศัพท์ของเขา กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวเธอลอยมาแตะจมูกจนจิตใจชายหนุ่มกระเจิดกระเจิงไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้

“คุณทิติยะ วัฒนาพรพล เชิญรับยาช่องหมายเลข 2 ค่ะ” หญิงสาวพอได้ยินเสียงประกาศ เธอก็เดินตรงดิ่งไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน ก่อนจะขยับไปที่เคาน์เตอร์รับยา

ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวร่างบางระหง ผมดำขลับรวบตึงมัดโบสีขาว สะโพกผึ่งผายช่างรับกับขาเรียวยาวของเธอเสียจริง ยิ่งเธอใส่ส้นสูงแบบนี้ ดูดีไปทุกท่วงท่าของการเดิน ผู้คนรอบข้างล้วนจับตามองรวมถึงเขาด้วยเช่นกัน

“เดี๋ยวเราไปหาข้าวทาน คุณจะได้ทานยา ตกลงอะไรกันนิดหน่อย และฉันจะไปส่งคุณที่บ้าน” เธอพูดพร้อมกับขยับรถเข็นแต่มันไม่เคลื่อนไปไหน ทิติยะจึงลุกขึ้นยืนแทน

“ผมเดินน่าจะดีกว่านั่งนานเมื่อย” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและยื่นแขนให้เธอเกาะ

แสงเทียนเพียงแค่ปรายมองท่อนแขนที่ยื่นมา... เธอไม่สนใจ และเลือกจะเดินผ่านหน้าเขาไป