บทที่ 3【1】

“คุณชื่อเทียนเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม หลังจากที่เธอหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง

“ใช่ ฉันชื่อเทียน แสงเทียน” เมื่อตอบคำถามเขาแล้วก็อดหวนนึกไปถึงคนที่ตั้งชื่อให้ไม่ได้

“ชื่อคุณ... อบอุ่นดี”

“...” หญิงสาวไม่ตอบอะไรเขาอีก

ถึงโรงพยาบาลเธอไปจอดรถชั้นบนและก็เดินเข้าไปข้างในพร้อมกัน ระหว่างทางเธอไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี เพราะปกติเธอเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว เป็นคนคิดแต่ไม่แสดงออก ยิ่งไม่รู้จักยิ่งแล้วใหญ่เลย

แสงเทียนไม่รู้ว่าจะพูดในสิ่งที่คิดให้คนอื่นรู้ไปทำไม และเธอจะพูดก็ต่อเมื่อการพูดของเธอมีประโยชน์กับตัวเองเท่านั้น

หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเป็นช่วงบ่าย เราเพิ่งถึงโรงพยาบาล เธอที่เดินเคียงคู่กับเขาที่นั่งอยู่บนรถเข็น โดยมีบุรุษพยาบาลที่ตัวเล็กกว่าเขามากเป็นคนเข็นให้... มันเป็นภาพที่แปลกดี

ชายหนุ่มกดแอปพลิเคชันสีเขียวบนโทรศัพท์เครื่องหรู เขาเหมือนไม่สนใจว่าตอนนี้กำลังทำประวัติกันอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์เวชระเบียน... เขาไม่ยอมบอกชื่อ-นามสกุลตัวเอง แต่เธอจำได้ว่าเขามีหมอประจำตัวที่นี่

“เขาถามประวัติคุณค่ะ” แสงเทียนบอกเสียงเบา

“มาหาหมอกิต” ทิติยะตอบไปแค่นั้น

แสงเทียนจึงพยักหน้าให้พยาบาล ก็ตามนั้นเขาบอกมาหาหมอกิต...

“หมอกิต แพทย์ศัลยกรรมกระดูกหรือศัลยกรรมประสาทคะ?” พยาบาลถามซ้ำด้วยรอยยิ้ม และจ้องมองเขาไม่วางตา

“กิตที่ชื่อจริงก็กิต ชื่อเล่นก็กิต” เขาตอบเสียงคุกรุ่น และมือก็กดแต่โทรศัพท์ไม่หยุด

“ถ้าหมอกิตที่คนไข้ บอกกลับไปได้สักครู่แล้วค่ะ”

“จะกลับได้ยังไง! ก็ผมคุยอยู่!!” อยู่ ๆ เขาก็ตวาดออกมาเสียงดัง แสงเทียนตกใจ มองหน้าเขาอย่างตำหนิ

“อืม! โทษทีผมเสียงดังไปหน่อย ไม่ใช่ ๆ ผมจำได้ว่าวันนี้เขาเข้าเวร ผมจะไปคุยกับเขาได้ไงเราไม่สนิทกันขนาดนั้น” ทิติยะแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน

“คุณเอาบัตรประชาชนมาสิคะ พยาบาลเขาจะได้หาประวัติให้ กว่าจะได้ตรวจก็หลายชั่วโมงแล้ว คุณยังไม่ได้รับการรักษาเลย”

แสงเทียนมองเขาที่เอาแต่กดโทรศัพท์ และเข้าแอปพลิเคชันโอนเงิน สลับกับแอปพลิเคชันสีเขียว

[กิต! มึงอยู่ไหน! อย่าโทรมากูไม่สะดวกคุย] ทิติยะกดส่งข้อความหาเพื่อนสนิท

[กูก็ไม่สะดวกคุย กูง่วงฉิบหายแล้ว ผ่าตัดมา 8 ชั่วโมง กูจะตายแล้วลาก่อน] คุณหมอหนุ่มที่จะสลบคาพื้นโรงพยาบาลกดตอบข้อความไป

[มึงตายได้! แต่ไม่ใช่วันนี้! ลงมาหากูที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าเดี๋ยวนี้! ด่วน!] กิตตกใจที่จู่ ๆ เพื่อนสนิทมาโรงพยาบาล

[มึงป่วยเหรอ?] กิตถามด้วยความห่วงใย

[เออ! มึงตรวจยังไงก็ได้ให้อาการหนักหน่อย เอาแบบรักษาตัวยาว 2 เดือนไปเลย] กิตไม่เข้าใจแต่ด้วยความห่วงใยก็เดินกลับเข้ามาในโรงพยาบาลอีกครั้ง ทั้งที่ตอนแรกเขาจะขับรถกลับบ้านแล้ว

ระหว่างทางเดินไปเคาน์เตอร์ที่เพื่อนบอก ก็คิดไปว่าเรื่องแบบนี้ทิติยะคงไม่ล้อเล่นหรอกมั้ง!

[มึงอธิบายให้ง่ายกว่านี้ได้ไหม กูโทรไป] กิตเตรียมจะกดโทรออกไป

[กูบอกว่ากูไม่สะดวกคุย แม่ง! กูป่วย เจ็บหนักมาก มึงตรวจและบอกเธอแค่นี้] กิตขมวดคิ้ว

เธอไหนวะ และจังหวะที่กิตเงยหน้าจากโทรศัพท์นั้น... ริมฝีปากเขาก็โค้งขึ้นและแสยะยิ้มออกมาราวกับผู้ชนะ!

กิตกดโทรศัพท์ตอบเพื่อนกลับไปอย่างเชื่องช้าและยียวน มุมที่เขายืนอยู่คือมุมที่มองเห็นไปยังเคาน์เตอร์ด้านหน้าที่เห็นทิติยะได้ชัด มันไม่ไกลกันมากนัก...

ภาพที่มีผู้ชายนั่งอยู่ในรถเข็น ตัวยังกับควายท่อนขาของมันยื่นออกมาจนเลยรถเข็น กิตเผลอหลุดหัวเราะจนพยาบาลที่เดินผ่านไปมามองว่าเขาหัวเราะอะไร

ด้านหลังมันเป็นผู้หญิงร่างบางระหง ผมยาวสลวยสีดำสนิท สูง ผอม ผิวขาว รวม ๆ แล้วในระยะไกลขนาดนี้ดูก็รู้ว่าสวยมาก!

เธอสวมเสื้อแขนยาวเข้ารูปสีเหลืองอ่อน นุ่งเสื้อทับในกระโปรงเข้ารูปสีดำคลุมเข่า รองเท้าส้นสูงสีดำ มัดผมรวบตึง ในมือถือกระเป๋าเงินลายตารางสีเทา กิตจำได้ว่าเป็นของเพื่อนสนิทเขา!

ดูยังไงก็สง่างามราศีจับกว่าเด็กที่มันคั่วอยู่แน่นอน และมันไม่เคยให้ผู้หญิงพวกนั้นจับกระเป๋าเงิน กิตยกยิ้มหัวเราะร่วน มีเรื่องสนุก ๆ ให้ทำอีกแล้วสิ!