บทที่ 2【2】

“คาดแบบนี้เจ็บไหม?” เธอเงยหน้าขึ้นมาถามตาใส

ทิติยะใจหายวาบ ลมหายใจอุ่น ๆ ที่รู้สึก... คือเราใกล้กันมาก ผิวหน้าเธอเนียนละเอียด และใสมาก กลิ่นน้ำหอมหวาน ๆ ที่ได้กลิ่นแล้วไม่เวียนหัว เธอมีคลาส มีชั้นเชิง และซุกซน

“คุณเจ็บเหรอ” ทิติยะกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ก่อนจะส่ายศีรษะ หญิงสาวก้มหน้าขยับสายเบลท์ แต่สายตาเจ้ากรรมของชายหนุ่มดันไปมองปากกระจุ๋มกระจิ๋มที่กำลังขยับอยู่ ให้ตายสิ!

“แบบนี้น่าจะดีแล้ว โอเคเดินทางได้” แสงเทียนเงยหน้าส่งยิ้มเล็กน้อยให้ชายหนุ่ม

เพียงเท่านั้นทิติยะรู้สึกเหมือนตัวเองหล่นหลุมขนาดใหญ่ มือหนายกขึ้นเสยผมอย่างประหม่า และเบือนหน้าออกไปมองถนนแทน

ระหว่างที่เธอกำลังคาดเข็มขัดให้ตัวเอง ชายหนุ่มก็ยังไม่วายเหลือบตามองดูเธอเหมือนพวกถ้ำมอง...

ดูลักษณะการแต่งตัว รถยนต์และข้าวของที่เธอใช้แล้ว ฐานะทางการเงินของหญิงสาวคงจัดอยู่ในเกณฑ์ดีถึงดีมาก

พอผ่านไปได้สักครึ่งทางทิติยะจำได้ว่าข้างหน้าจะมีร้านรับฝากสัตว์เลี้ยง

“คุณผมว่าเราฝากเจ้าเหมียวไว้นี่ก่อนดีกว่าไหม?” นิ้วมือเรียวยาวของชายหนุ่มชี้เข้าไปในร้านสัตว์เลี้ยงซ้ายมือข้างหน้า

“ฝากไว้ร้านข้างหน้าเหรอ” เธอตบไฟเลี้ยวซ้าย และชะเง้อมองเข้าไป สายตาดูไม่ไว้ใจสักนิด

“ไว้ใจได้ ผมเคยมาฝากอยู่” หลังจากเห็นสีหน้าของเธอก็รู้เลยว่าคิดอะไร

“มันเพิ่งจะเกือบโดนรถชน มันคงกลัว หิวน้ำและหิวข้าว อยากนอนแอร์เย็น ๆ คุณจะเอามันไปทรมานด้วยทำไม” ทิติยะเกลี้ยกล่อมเธอ

“งั้นคุณรอบนรถนะ ฉันไปฝากแมวก่อน” เธอจอดรถเข้าซองหน้าร้านอย่างดี และเดินไปอุ้มแมวน้อยที่คอพับคออ่อนเข้าไปในร้าน สักพักจึงกลับออกมา

“ฝากแมวธรรมดา วันละ 500 บาท นี่ฉันต้องหาเงินได้วันละเท่าไรเลี้ยงแมวหนึ่งตัวสมัยนี้แพงขนาดนี้เลยเหรอ?” ชายหนุ่มหลุดขำออกมา แสงเทียนจึงหันกลับมามองเขาอย่างงง ๆ

“...” สายตาของเธอที่มองมาราวกับว่าเธอกำลังถามว่าเขาขำอะไรเธอ...

“เวลาคุณสงสัยทำไมถึงไม่พูด”

“ฉันไม่จำเป็นต้องพูดทุกเรื่องที่ฉันคิด” แสงเทียนตอบตามที่คิด พร้อมกับถอยรถออกจากซอง เอื้อมมือมาจับเบาะด้านซ้ายที่มีเขานั่งอยู่ และมือก็หมุนพวงมาลัยไปด้วย วินาทีนั้นทิติยะแทบหยุดหายใจ...

เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ว่าจะขยับตัวทางไหนก็ดูดีไปหมด

“เราจะไปโรงพยาบาลข้างหน้า หลังจากคุณตรวจเสร็จ ถ้าไม่ต้องแอดมิตเราก็แยกย้าย” เธอเอ่ยบอกเขาตอนติดไฟแดง

“..........” ทิติยะพูดไม่ออก

“ขอโทษอีกครั้งที่ทำให้บาดเจ็บและเสียเวลา” อะไรกันจะแยกย้ายเหรอ! มันง่ายไปรึเปล่าลงทุนขนาดนี้ชื่อยังไม่รู้เลย

“ผมอยากไปรักษาโรงพยาบาล xxx ผมมีหมอประจำตัวที่นั่น”

“เทียบกันแล้วมันไกลนะคะ คุณรักษาที่นี่ไหม? หมอประจำตัวฉันมี เขาจะรักษาดีที่สุดไม่แพ้หมอคุณหรอก” เธอยืนยันหนักแน่นให้เขามั่นใจ

“บ้านคุณอยู่แถวนี้เหรอ?” ทิติยะจงใจเปลี่ยนเรื่อง

“ใช่ค่ะ แล้วคุณล่ะคะ”

“บ้านผมอยู่แถวนี้เหมือนกัน”

“แต่คุณดันไปมีหมอประจำตัว อยู่โรงพยาบาลคนละซีกจังหวัดแบบนี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจริง ๆ คุณไม่แย่ก่อนเหรอ” ทิติยะยิ้มให้กับการค่อนแคะของเธอ

“ผมจะรักษาที่นั่น ถ้าคุณที่ทำผมเจ็บตัวแต่พาไปไม่ได้ ผมก็จะนั่งแท็กซี่ไป” แสงเทียนหันไปมองหน้าคนพูดและหันกลับมาสนใจถนน

เอาสิ! ลงทุนเทหมดหน้าตักขนาดนี้ เหยื่อไม่ติดกับก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว เหลือแค่ลงไปชักน้ำลายฟูมปากแล้วที่ทิติยะยังไม่ได้ทำ แสงเทียนถอนหายใจ เธอไม่ได้ว่างขนาดนั้นไหม... แต่เธอก็ต้องไป

“โอ๊ะ!” ทิติยะเห็นท่าทีลังเลจึงร้องออกมาเบา ๆ พร้อมกับลูบที่หน้าอกตัวเอง แค่เท่านั้นแสงเทียนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเลขาหน้าห้องทันที...

“พี่ภาเทียนไม่เข้าบริษัทนะ มีอะไรด่วนส่งข้อความมานะคะ”

ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวที่วางสายเรียบร้อย ก่อนจะหันหน้าออกหน้าต่างลอบยิ้ม... สำเร็จแล้วโว้ย!

“คุณ... หยิบโทรศัพท์ให้ผมหน่อยได้ไหมในกระเป๋ากางเกงข้างขวา” ชายหนุ่มบอกเธอเสียงเบาด้วยใบหน้าโรยรา

“ผมหยิบเองไม่ได้เพราะรู้สึกเจ็บแขนข้างขวา...” ไม่ได้จะแกล้งเธอในขณะขับรถ แต่มันต้องเนียน! เพราะแผนใหม่ที่จะใช้ต้องเป็นแขนข้างขวาเท่านั้น