ตอนที่ 3

ศิศิราเหมือนจะเห็นแวววาบประหลาดปรากฏในดวงตาคมเฉี่ยวคู่นั้น รอยวาบที่ปรากฏมันเจือไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกหนาวสะท้านไปถึงข้างใน

“ก็ทั้งเรื่อง..คอนโด และก็เรื่องที่คุณหญิงป้า..จะจัดงานแต่งงานให้เรายังไงค่ะ น้ำ..ค้าง ดีใจม๊ากมาก.. พี่นพก็คงจะดีใจไปกับน้ำค้างและก็พี่ชัฎ เอิ๊ก!..”

“ระ..เหรอจ๊ะ นพเขาบอกน้ำค้างแบบนั้นเหรอ” แววกราดเกรี้ยวปรากฏพร้อมกับรอยแสยะยิ้มที่มุมปากดั่งคนเจ็บช้ำอะไรบางอย่างในใจ

“ก็..ช่าย..สิคะ ก็น้ำค้างน่ะ เป็นนางฟ้าของพี่นพ..นี่ค่ะ อะไรที่น้ำค้าง..มี..ฟาม..สุข พี่นพก็มี..ฟาม..สุขไปด้วยเสมอ พี่ชัฎว่าไหมคะ”

“เอ่อ..จ้ะ ตามนั้น” ใบหน้าคมเชิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัวในขณะที่ในใจประหวัดถึงคนที่จะตามมาในวันรุ่งขึ้น

ร่างบางประคองตัวไต่เดินมาตามโต๊ะก่อนจะค่อยๆ หย่อนตัวลงใกล้ๆ คู่หมั้น ชัฎพงษ์กระเถิบตัวหนีอย่างอัตโนมัติแต่ก็ยังคงสงวนท่าทีไม่ให้ดูน่าเกลียดจนเกินไป ดวงตาคมวาวขึ้นด้วยความไม่พอใจในกิริยาที่หญิงสาวเป็นและกับความขุ่นมัวในใจที่ต้องรอให้คนต้นเรื่องมาแก้ไข ผิดกับดวงตาที่ช้อนขึ้นสบคู่หมั้นหนุ่มหวานหยาดเยิ้ม มือบางเอื้อมไปข้างหน้าหมายจะคล้องคอแต่ก็โดนปัดป้องไม่ให้เข้าใกล้

“น้ำค้าง..เมาแล้วนะเนี่ย นี่ไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่านะ ปกติน้ำค้างก็เรียบร้อยอยู่หนิ ทำไมถึงทำอะไรไม่สำรวมแบบนี้” เสียงทุ้มปนหวานสะบัดพูดอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร

“โถ! พี่ชัฎขา.. น้ำ..ค้าง ม่ายเมานะคะ แค่มึน..นิดหน่อย..พี่ชัฎ..พาน้ำค้างไปส่งที่ห้องนอนหน่อยนะคะ”

ข้อมือตวัดโอบรัดรอบลำคอที่ชัฎพงษ์หลบหลีกไม่ทัน ก่อนที่ร่างบางแต่ทว่าสมส่วนไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวจะทิ้งร่างนั่งลงบนตักคู่หมั้นของตัวเองอย่างไม่นึกรังเกียจรังงอนอะไรอีกแล้ว ในยามนี้สมองสั่งเพียงอย่างเดียวคือต้องพิสูจน์ในสิ่งที่สงสัยให้ได้

“เอ่อ..น้ำค้าง น้ำค้างลุกขึ้นเดี๋ยวนี้! อย่า..ทำแบบนี้นะ มันไม่งาม ถ้าใครเขามาเห็นเข้า” เสียงสะบัดเข้มขึ้นอย่างระงับอารมณ์ที่เริ่มครุกรุ่นไปด้วยไอโกรธเกรี้ยวไม่อยู่

“อิ อิ อิ.. ใครจะมาเห็นคะ แต่..ถึงเห็นก็..ม่าย..เป็นไร ก็น้ำค้างกับพี่ชัฎก็จะแต่งงานกันเร็วๆ นี้ คนรักกันจะพรอดรักกันไม่ได้หรือคะ ใช่ไหม..คนหล่อ พี่ชัฎขา..พาน้ำค้างไปส่งห้องหน่อยนะคะ”

เสียงอู้อี้ส่งออกมาจากหน้าอกของคู่หมั้นที่ใบหน้านวลแนบซบอยู่ ดวงตาหวานเคลือคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เมื่อสิ่งใหม่ที่ล่วงรู้กลับยิ่งตอกย้ำในความคิดสงสัย ‘น้ำหอม’ มันคงไม่แปลกหากมันจะเป็นน้ำหอมผู้ชาย แต่..ไม่ใช่

“อื้อ..ตัวพี่ชัฎห๊อมหอม.. พี่ชัฎใส่น้ำหอมอะไรคะ”

“เหรอจ๊ะ..หอมเหรอจ๊ะ ขวดนี้น่ะ นพเขาซื้อมาฝากจากปารีสเลยนะ..”

ชัฎพงษ์เหมือนจะลืมความขุ่นใจในคราแรกเพียงแค่ได้คุยในเรื่องสวยๆ งามๆ เสียงหวานจากอารมณ์เป็นปกติกับดวงตาพร่างพราวยามนึกไปถึงใครคนนั้น

“งั้นเหรอคะ พี่นพนี่เข้าใจซื้อของมาฝากพี่ชัฎ ดูไปแล้วพี่นพจะรักพี่ชัฎมากกว่าน้ำค้าง..อีกนะเนี่ย” น้ำค้างมองใบหน้าหล่อเหลาที่ระเรื่อขึ้นด้วยความอาย ก่อนจะตัดสินใจทำตามสิ่งที่ตั้งใจไว้

“พี่ชัฎขา..พาน้ำค้างไปนอนหน่อยนะ น้ำค้างเดิน..ม่าย..ไหว”

“เอ่อ..”

“นะค้า.. พาไปหน่อยนะ.. พี่ชัฎขา..พาไปหน่อยนะ”

ชัฎพงษ์จำใจต้องอุ้มศิศิราอย่างทุลักทุเล เพราะไม่งั้นเธอไม่ยอมปล่อยเขาแน่วันนี้ แม้ระเบียงหน้าบ้านกับห้องนอนด้านในจะไม่ไกลกันมาก แต่เขาที่ไม่เคยหยิบจับของหนักอะไรมาก่อนก็แทบจะทนอุ้มเธอไปถึงห้องไม่ไหว ยิ่งมาเห็นเรือนร่างสตรีอย่างใกล้ชิดในลักษณะถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้ ยิ่งทำให้เขาแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความอึดอัดใจ

ดวงตากราดเกรี้ยวมองตรงไปข้างหน้าไม่อยากแม้จะชำเลืองคนในอ้อมแขนสักนิด เสื้อคอปาดลาดต่ำเน้นทรวงอกเบียดแนบชิดไม่ทำให้เขาเกิดอาการใดนอกจากแสยงขนเสียจนอยากไปรดน้ำมนต์สัก ๗ วัด ๙ วัด

“ว้าย! ปล่อยนะน้ำค้าง ปล่อย.. พี่บอกให้ปล่อย” ชัฎพงษ์ดิ้นรนในทันทีที่ส่งเจ้าหล่อนถึงเตียงด้วยอยู่ๆ คนที่นอนอ่อนระทวยก็โน้มศีรษะเขาเข้าใกล้

“ปล่อยพี่เดี๋ยวนี้! น้ำค้าง เมาแล้วก็นอนซะ อย่าทำแบบนี้”

“ไม่ปล่อยค่ะ พี่ชัฎขา.. มองน้ำค้างสิคะ น้ำ..ค้าง..ไม่สวยตรง..หนาย.. ดูสิคะ” เสื้อคอปาดถูกรั้งลงต่ำเผยให้เห็นไหล่เนียนละมุนและทรวงอกอวบอิ่มชูช่อ

“สะ..สวยจ้ะ น้ำค้างสวยมาก แต่..ปล่อยพี่เถอะนะ พี่ไม่อยากให้น้ำค้างต้องเสียหาย”

“โธ่! พี่ชัฎขา.. แค่กอดกันนิด หอมกันหน่อย น้ำค้างไม่เสียหายหรอกค่ะ อีกไม่กี่เดือนเราก็จะแต่งงานกันแล้ว น้ำค้างไม่ว่าพี่ชัฎหรอกค่ะ”

“ไม่เอาหรอก พี่ไม่อยากเอาเปรียบนางฟ้าของพี่ ปล่อยพี่เถอะนะ นี่ถ้านพรู้เข้าคงต่อว่าพี่แน่ๆ ที่ทำรุ่มร่าม” ชัฎพงษ์พยายามแกะมือที่เกาะเกี่ยวต้นคอตัวเองให้แยกออกแต่ลักษณะคู้กายทำให้แกะไม่สะดวก

“พี่ชัฎขา...” ข้อมือบางโน้มคอคู่หมั้นจนสุดแรงส่งผลให้ชัฎพงษ์เสียหลักล้มทับบนร่างบางทั้งตัว

“โอ๊ะ! ว้าย!!”