#02#

บ้านเดี่ยวสองชั้นที่ตั้งอยู่ในหมู่บ้านถัดจากโรงเรียนมาครึ่งชั่วโมงของมีนไม่ได้เป็นสถานที่แปลกสำหรับนวิน เธอเคยมาที่นี่สามสี่ครั้งแล้ว แต่ก็นับเป็นความพยายามของมีนที่เฝ้าคะยั้นคะยออยากจะให้เธอมาส่งที่บ้านพร้อมๆกับนอนค้างไปด้วย นวินไม่ค่อยปฏิเสธเรื่องจะให้เธอมาส่ง หรือจะให้อยู่เล่นเป็นเพื่อนจนกว่าคนที่บ้านของหล่อนจะกลับ แต่เรื่องที่จะให้ค้างคืน มีนยังไม่สามารถอ้อนเธอได้สำเร็จ

“นวินอย่าเพิ่งกลับนะ อยู่เป็นเพื่อนมีนก่อน”

“อีกแล้วเหรอ”

“น่านะ นอนสักตื่นแล้วค่อยกลับ นวินไม่อยากกลับบ้านเร็วไม่ใช่รึไง” เสียงเพลงจาก MP3 แว่วดังอยู่ใกล้หู นวินนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงสีชมพู รอบห้องเต็มไปด้วยตุ๊กตาขนปุกปุย หมอนรูปมะเขือเทศถูกหนุนรองไว้ที่เท้า ชายเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาหลุดลุ่ยออกมาจากขอบกระโปรง เผยให้เห็นส่วนผิวเนียนขาวจัดที่โผล่พ้นวอมแวมเมื่อยามที่เธอยกแขนสองข้างหนุนหัว

“นวิน ช่วยมีนทำข้อนี่หน่อยสิ” เสียงของมีนยังคงลอยแว่วเข้าสู่ห้วงความรู้สึกเป็นระยะ แต่มันก็เริ่มจะถี่น้อยลงทุกที นวินปิดเปลือกตาสนิท รับฟังแต่เสียงดนตรีจากเฮดโฟน มีนขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ มองใบหน้าสวยใสของนวินอยู่เงียบๆ หล่อนไล้นิ้วมือไปตามกระดุมเสื้อ ใช้ปลายนิ้วจิ้มสัมผัสผิวกายส่วนที่เปิดเผยอให้เห็น

“อย่าน่า จะนอน”

“ก็นอนไปสิ” มีนยังไม่หยุด วางสมุดการบ้านในมือลง ทิ้งตัวลงนอนเคียงข้าง กอดก่ายเรือนร่างนั้นเอาไว้อย่างสุดหวง

“นวินจ๋า หลับหรือยัง” มีนไม่ว่าเปล่า หล่อนรุกหนักขึ้นด้วยการขยับเบียดลำตัวเข้าหาไม่นานจึงพลิกร่างของตนไปอยู่บนร่างของนวิน แววตาคมนิ่งเปิดเผยขึ้น มือเล็กของมีนปลดเจ้าหูฟังอันโปรดของนวินออกช้าๆ

“เฮ้ ยังไม่จบเพลง”

“ไม่ต้องฟังแล้ว” สาวน้อยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แววตาซ่อนเร้นเปี่ยมเสน่ห์ของนวินดาสะกดให้ห้ามใจไม่อยู่ เธอปล่อยให้อารมณ์พาไป จูบนวินอย่างดูดดื่ม ร่างสูงที่อยู่เบื้องล่างขยับช้าๆ ไม่นานมือที่เคยวางนิ่งก็ขยับวางเค้นคลึงไปทั่วเรือนร่างของอีกฝ่าย นวินจูบตอบ และมันวาบหวิวพอจนทำให้มีนต้องร้องครางออกมาเบาๆ เธอขยับพลิกตัวขึ้นอยู่เหนือร่างบอบบางนั่น ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนช้อนมองร่างที่อยู่ในอ้อมแขน ก่อนจะประพรมรอยจูบหวามไหว

ปลายแหลมของลูกดอกปักติดเข้าที่ตรงกลางเป้าอย่างมั่นคง ด้วยแรงความเร็วมหาศาลส่งให้ปลายของมันยังสั่นไหวเล็กน้อยทั้งที่ยังปักเด่อยู่ที่เป้า ลูกดอกทั้งหกอันถูกใช้จนเกลี้ยง ที่รวมของมันคือแผ่นกลมอันเขื่องที่แขวนติดไว้ที่มุมด้านหนึ่งของผนังห้องนอน ในขณะที่เจ้าของห้องนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงสีเรียบ ลำตัวอิงอยู่กับหัวเตียง เหม่อสายตาไร้แววความรู้สึกจ้องนิ่งไปที่ลูกดอกทั้งหก อย่างไร้ความหมาย ไม่นานจากนั้นเสียงเคาะเบาๆก็ดังขึ้นที่หน้าประตู ร่างสูงโปร่งยังคงนั่งไม่สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่บนเตียง เพียงไม่ทันไรประตูสีขาวก็ค่อยเปิดแง้มออก

“พี่นวิน คุณพ่อเรียกแน่ะ” เสียงเล็กๆของเด็กหญิงคนหนึ่งดังแทรกผ่านบานประตูเข้ามา ในน้ำเสียงฟังดูกล้าๆกลัวๆ เจ้าของห้องปรายตาไปมองทางประตูนั่น เห็นร่างเล็กจ้อยของหนูน้อยเบียดหลบอยู่หลังบานประตู

“มีอะไรตัวเล็ก” แม่หนูสะดุ้งตกใจจิกมือเกาะบานประตูไว้แน่น เธอเหลือบมองผ่านเข้ามาในห้องกว้าง ที่เตียง พี่นวินที่เธอร้องเรียกกำลังนั่งจ้องเธออยู่ด้วยสายตาคมกริบ

“คุณพ่อให้มาเรียกพี่นวินค่ะ”

“รู้แล้ว มีอะไรอีกมั้ย” เสียงนั้นเอ่ยราบเรียบ ฟังนิ่งจนน่ากลัว เด็กน้อยส่ายหัวดิก ไม่กล้าเงยหน้ามอง

“แน่ใจนะว่าไม่มีอะไร” นวินดาถามซ้ำ เมื่อเห็นอาการของแม่หนูที่หน้าประตูทำท่าตื่นกลัวจนเกินไป เธอลุกขึ้นจากเตียง ก้าวเดินอย่างเบื่อหน่ายไปที่บานประตู ร่างสูงโย่งของเธอทำให้ต้องย่อตัวลงนั่งเพื่อให้คุยกับเด็กคนนั้นได้ถนัด ตัวเล็กยังคงไม่ยอมปล่อยบานประตูอันเป็นที่รัก หนูน้อยซ่อนอีกครึ่งหนึ่งของร่างกายไว้ด้านหลังอย่างมิดชิด

“แล้วใครเอาเครื่องบินพี่ไปทาสีเล่นเสียเปรอะไปหมด”

“ตัวเล็กเองค่ะ” หนูน้อยเอ่ย “ตัวเล็กขอโทษค่ะ”

“ช่างเถอะ แต่ว่าคราวหลังจะหยิบอะไรไปมาบอกก่อนนะ อย่าหยิบไปเฉยๆ” แม่หนูน้อยพยักหน้า แล้วยกมือไหว้ขอบคุณดูน่ารัก แต่นวินดาก็เพียงแค่พยักหน้านิ่งๆของเธอรับไหว้ตัวเล็กไปก็เท่านั้น

“เดี๋ยวพี่จะลงไป” หญิงสาวยืนขึ้นอย่างเกียจคร้าน เธอไม่อยากจะคิดจะทำอะไรทั้งนั้น ชีวิตที่ผ่านไปแต่ละนาทีล้วนแล้วแต่น่าเบื่อ เธอเบื่อตัวเอง เบื่อความรู้สึก เบื่อไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วเธอก็ตระหนักดีด้วยว่าอีกต่อไปสิ่งน่าเบื่อเหล่านี้จะพาลกลายเป็นความเกลียดสำหรับเธอไปในที่สุด

นวินดาลงมาจากห้องตัวเองในอีกห้านาทีต่อมา ห้องนั่งเล่นในมุมสบายถูกจัดเอาไว้ในตำแหน่งที่ใกล้กับสวนและสระว่ายน้ำที่อยู่ด้านข้างของตัวบ้าน เธอก้าวย่างอย่างไม่รีบร้อน รู้สึกว่าตัวเองเดินเร็วไปเสียด้วยซ้ำ ไม่ช้าขายาวๆก็พาร่างสูงของเธอมาที่ห้องนั่งเล่นกว้างขวาง น้องตัวเล็กกำลังนั่งต่อเลโก้อยู่กับพื้น ทุกคนที่นั่งอยู่ที่ชุดรับแขกต่างหันกลับมามองที่เธอเป็นตาเดียว