#01# Opening Scene

เสียงเพลงจบลง แววตาคู่งามเปิดขึ้นช้าๆ สายตาคมวาวเหม่อมองเมินเฉย ดูเย็นชา ไร้ความรู้สึก และน่าหลงใหล

“รอนานมั้ย” ประโยคนั้นไม่ได้ลอยมาเปล่า เจ้าของน้ำเสียงออดอ้อนคล้องสองแขนโอบร่างของเธอไว้จากด้านหลัง พลางประทับริมฝีปากเข้าที่แก้มด้านซ้ายอย่างตั้งใจ

นวินดาถอดหูฟังเก็บใส่กระเป๋า รวบหนังสือที่กองๆอยู่บนโต๊ะเรียนไว้ในมือ เงาสะท้อนของจิลที่จมูกเปล่งประกายล้อเล่นกับแสงอาทิตย์ยามบ่ายที่สาดกระทบเข้ามาทางหน้าต่างบนห้องเรียนชั้นสี่ แสงแดดทออ่อนลงทุกที ในขณะที่เสียงอึกทึกในอาคารก็ค่อยๆเงียบหายตามไปด้วย ร่างสูงของนวินดาลุกขึ้นยืนช้าๆ แววตายังคงชาเฉย ไม่มีคำพูดใดๆหลุดเอ่ยออกมา ท่อนแขนบอบบางที่โอบร่างของเธออยู่ถูกปลดออกอย่างไม่เยื่อใยด้วยมือของเธอเอง

“นวินจะกลับแล้วเหรอ นวิน” เจ้าของเสียงเล็กๆร้องถาม ร่างกายดูเล็กจ้อยลงไปถนัดตาเมื่อนวินดายืนตรงเต็มที่อวดส่วนสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตรที่ติดตัวมาจากการถ่ายยีนส์ของพ่อ

“ก็ให้รอเฉยๆไม่ใช่รึไง” น้ำเสียงเรียบๆนั่นเอ่ยออกมา ร่างสูงเดินห่างไปที่ประตูห้อง

“ใจร้ายที่สุดเลย จะทิ้งให้มีนกลับบ้านคนเดียวรึยังไง” เสียงนั้นตะโกนก้อง แต่นวินดายังไม่หันหลังกลับ เธอก้าวออกมาพ้นประตูห้องเรียน ดูไม่มีแววร้อนรนแต่อย่างใด

หนูมีนในวัยสิบเจ็ดปีจึงทำได้แค่เพียงกระฟัดกระเฟียด ก้มหน้าเก็บของงุดๆแล้วก็ก้าวฉับๆออกมาจากห้อง แต่ยังไปได้ไม่ถึงไหน ที่ตรงหน้าประตูก็โดนมือของใครคนหนึ่งเกี่ยวดักเอาไว้เสียก่อน ท่อนแขนแข็งแรงนั้นรั้งร่างเล็กๆของเธอไปได้โดยง่าย แต่มีนยังไม่ทันได้ตกใจ มารู้ตัวอีกทีตัวเองก็อยู่ในวงแขนของนวินดาที่ยืนแอบอยู่หน้าประตูเสียแล้ว ดวงตาวาวใสของเธอจับจ้องไปที่แววตานิ่งๆของอีกฝ่าย เจ้าของแววตาสีน้ำตาลยืนนิ่งไม่ขยับไหว หัวใจของสาวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดแทบจะละลาย รู้สึกใจเต้นโครมครามเมื่อถูกปฏิบัติการจู่โจมรวบตัวที่หน้าห้องอย่างนี้ ใบหน้าเรียวขยับโน้มเข้ามาใกล้ ลำตัวเบียดแนบชิด

“คราวหลังอย่าให้รอนานแบบนี้อีกนะ” ลมหายใจอุ่นสัมผัสเข้าที่ใบหู แล้วจึงผละออกไปช้าๆ ก่อนจะคลายวงแขนปล่อยให้ร่างของสาวน้อยเป็นอิสระ

“นวินล่ะก็ นึกว่าจะทำอะไร” มีนร้องแบบแอบเสียดาย ก่อนจะส่งยิ้มเขินๆให้คนรักที่เธอแสนจะภูมิอกภูมิใจเป็นนักหนา สำหรับนวินดาแล้ว ถ้าใครได้เป็นแฟนก็คงจะมีแต่คนแอบอิจฉาทั้งนั้นแหละ เพราะดีกรีความป๊อบปูล่าของสาวเท่คนนี้น้อยหน้าใครเสียที่ไหน กีฬาก็เยี่ยม ดนตรีก็ยอด การเรียนก็เพอร์เฟค ไหนจะหน้าตาความสูงที่มองส่วนไหนก็เท่เตะตาไปซะหมด ถึงแม้นิสัยจะดูเป็นคนเข้าใจยากก็เถอะ แต่ไอ้อาการเอาแต่ใจตัวเอง ไม่ใส่ใจคนอื่นมันก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งไม่ใช่หรือไง ซีรี่ส์กี่เรื่องๆก็ต้องมีพระเอกที่ร้ายแบบน่าหมันไส้มาคอยป่วนหัวใจสาวน้อยผู้ใสซื่อ ออกจะฮิต

มีนเดินเกี่ยวแขนนวินดาเดินลงบันไดอย่างไม่แคร์สายตาบรรดานักเรียนคนอื่นที่เดินผ่านไปผ่านมาแล้วเป็นต้องเหลียวมองเหมือนกับเป็นสิ่งที่เธอต้องการให้เกิดขึ้น นวินดาเองก็ไม่ได้ทำอะไรมาก เพราะปกติเธอก็ทำหน้าเฉยอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว ทั้งคู่เดินเกี่ยวแขนกันลงมาจนถึงลานจอดรถด้านหน้าโรงเรียน ร่างสูงทำท่าไม่สนใจ กระชับเป้ข้างหัวไหล่เดินต่อ แต่มีนที่เกี่ยวแขนรั้งเอาไว้ไม่ให้ไปไหน

“ไปส่งมีนหน่อยนะ”

“ก็วันนี้มีคนมารับแล้วไง” น้ำเสียงนิ่งๆตอบกลับมา

“ก็ไม่อยากกลับกับที่บ้านนี่ นวินไปส่งมีนนะ มีนไม่อยากกลับกับแม่น่ะ”

“จะไปทำธุระกับแม่ไม่ใช่รึไง”

“ก็ใครบอกว่าอยากไปล่ะ นวินสัญญาแล้วนะ ว่าจะไปส่งมีน”

“ไม่ได้บอกว่าวันนี้”

“แล้วไปวันนี้ไม่ได้รึไง นะๆๆ” มีนอ้อนหนัก เดินล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ไม่ห่าง

“นะคะ นวินคนดี ไปส่งแฟนที่น่ารักหน่อยสิ ยังไงมีนก็จะหนีแม่กลับก่อนอยู่แล้ว เกิดมีใครมาฉุดไปเดี๋ยวนวินก็เป็นโสดหรอก”

“พูดมากน่า มาเถอะ” นวินดาขยับตัวพยักหน้าให้มีนเดินตาม ถึงแม้ในทีท่าจะเฉยๆดูไม่ค่อยใส่ใจ แต่ก็คงจะเป็นอาการปกป้องตัวเองจากสิ่งภายนอกมากกว่า มือยาวๆของนวินดาเอื้อมคว้ากระเป๋าของมีนไปถือไว้เหมือนอย่างเคย สิ่งนี้แหละที่ทำเอาสาวมีนปลื้มเป็นหนักหนา ได้คุยอวดกับใครต่อใครเรื่องที่นวินถือกระเป๋าให้ตัวเอง