บทที่ 4 คนนอกสายตา

“คุณแม่บุษย์ก็ไม่แต่งนะคะ คุณแม่ก็รู้ว่าบุษย์เตรียมงานแต่งงานแล้ว” พี่สาวคนรองของหิรัญญิการ์เกาะแขนมารดาเอ่ยบอกปากคอสั่น

“แต่เขายื่นข้อเสนอมาให้เป็นแค่เราสองคน…” คำพูดของมารดาทำให้บรรยากาศในห้องอาหารอึดอัดถนัดตา หิรัญญิการ์นั่งอยู่เก้าอี้ตัวริมสุดห่างจากทุกคนในครอบครัวคล้าย ๆ ว่าเธอแค่มานั่งร่วมอยู่ปลายโต๊ะขนาดหกที่นั่งนี้ด้วยซ้ำ

“คุณพ่อเราเอาเงินไปใช้บ้านนั้นดีไหมคะ พิชกับบุษย์มีเงินเก็บอยู่ค่ะ แต่จะให้แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเราสองคนทำไม่ได้จริง ๆ” พี่สาวคนโตเกาะแขนบิดาร้องไห้เช่นกัน

ในครอบครัวสินธุวิบูลย์บรรดาลูกสาวของท่านนักวิชาการระดับประเทศก็มีลูกสาวอยู่สองคนที่เชิดหน้าชูตาได้ คนแรกคือพุดพิชชา คนที่สองคือพุดน้ำบุษย์ ที่เดินตามรอยพ่อแม่แถมยังไปได้ไกลกว่าคือได้เป็นถึงดอกเตอร์

ส่วนคนที่สามหิรัญญิการ์ คนนี้แทบจะไม่ได้อยู่ในสายตาด้วยซ้ำ เพราะการที่เธอไม่เลือกเรียนในสิ่งที่พ่อแม่เลือกให้มันทำให้เธอกลายเป็นคนนอกครอบครัวในทันที ไม่ว่าจะเรื่องอะไรหิรัญญิการ์ไม่มีสิทธิ์ออกความคิดเห็นอะไรใด ๆ ทั้งนั้น

เธอจึงเลือกที่จะทำงานต่างประเทศมากกว่าจะอยู่ที่เมืองไทยที่เป็นบ้านเกิดของตัวเอง ลดทอนความอึดอัดภายในครอบครัว

“รัญ…ได้พยายามอย่างที่สุดแล้วหรือเปล่า รัญต้องทำให้ได้นะเข้าใจไหม” พี่สาวทั้งสองหันมามองหน้าน้องสาวคนเล็กที่นั่งทานข้าวด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อนทั้ง ๆ ที่ทุกคนในบ้านสติแตกกันหมด

“รัญจะไปขอพบเขาอีกครั้งค่ะ” หิรัญญิการ์ตอบออกไปโดยที่ตัวเธอเองไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองพี่สาวทั้งสองเลยด้วยซ้ำ

“ที่รัญได้ไปเรียนในสิ่งที่รัญรักจนจบปริญญามาสองใบซ้อน รัญรู้ใช่ไหมว่าเพราะใคร…” คนเป็นน้องเงยหน้าขึ้นไปสบตาพี่สาว

“รัญรู้ดีค่ะ มันเป็นเงินของพี่พิชและพี่บุษย์ที่รวบรวมกันส่งเงินมาให้รัญเรียน” พี่สาวทั้งสองยิ้มออกมาและยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตา

“ทางนั้นก็ไม่ได้แย่รวยมากด้วยซ้ำ แต่เงินสำหรับพวกพี่ไม่จำเป็น รัญก็รู้ใช่ไหมว่าพี่กับแฟนเราคบกันมาเป็นสิบปีแล้ว กว่าจะมีวันนี้มันยากลำบากมากนะ” หิรัญญิการ์รวบช้อนและพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่พี่สาวทั้งสองพยายามบอกเธอ

เรื่องเงินทองสำหรับครอบครัวเธอแล้วมันไม่ได้ขาดเหลือขนาดนั้น จะให้เอาไปใช้ครอบครัวอัศววัฒนาทีเดียวเลยก็ได้ไม่มีปัญหา แต่สิ่งที่ทางนั้นอยากได้กลับไม่ใช่เงินทอง แต่เป็นการทดแทนบุญคุณ!

บุญคุณที่ทางพ่อแม่หรือคุณตาคุณยายของพายัพส่งเสียให้เงินทุนกับงานวิจัยของพ่อแม่ของพวกเรา และวันหนึ่งก็มาทวงเอาบุญคุณที่ต่างคนก็แทบจะลืมเลือนกันไปหมดแล้ว มาทวงแบบที่อยู่ลูกชายของบ้านนั้นก็มาทวงการแต่งงาน

และทิ้งท้ายไว้ว่าครอบครัวนักวิชาการที่มีมันสมองอย่างพวกเรา ๆ คงจะไม่ทำเรื่องที่น่าอัปยศด้วยการเนรคุณคน!

สุดท้ายหิรัญญิการ์โดนเรียกตัวกลับมาทันที เธอคิดว่าพ่อแม่ให้อภัยเธอแล้ว ท่านถามว่าเธอมีแฟนหรือยังและคบใครอยู่ เธอตอบไม่…ไม่มีแฟน ท่านจึงให้เธอไปเป็นตัวแทนของพี่สาวเพื่อทดแทนบุญคุณที่พี่สาวทั้งสองส่งเสียให้เธอเรียน

สิ่งเดียวที่จะล้างบุญคุณทั้งหมดนี้ได้ คือการชดใช้และทดแทนมันให้จบสิ้น หิรัญญิการ์รับปากว่าจะทำให้ได้ เธอต้องทำให้ได้

“รัญจะไปขอพบเขาอีกครั้งค่ะ” ดวงตาเฉยชาของผู้ให้กำเนิดทั้งสองที่มองลูกคนเล็กที่เป็นเหมือนกาฝากในชีวิตพวกท่าน เพียงเพราะเธอไม่เลือกเรียนในสิ่งที่ท่านเลือก เธอจำมันได้ขึ้นใจและเตือนตัวเองเสมอ ภายในบ้านของนักวิชาการที่คนภายนอกมักจะมองว่าแสนจะอบอุ่นแต่ภายในบ้านกลับหนาวเย็นเยือกไปถึงขั้วหัวใจใครกันจะรู้ดีเท่าเธอ