EP.2

ริมฝีปากสีสวยยกยิ้ม ก่อนจะก้มหน้าลงหยิบเอกสารในกระเป๋าออกมายื่นให้แมรี่

“คุณยุน เจ้าของโรงแรมโดรเมเซี้ยน อยากให้เธอเล่นเปียโนในงานนิทรรศการของเขา ๆ เลยคะยั้นคะยอให้ฉันมาคุยกับเธอนี่แหละ”

ยอมรับเลยว่าเมื่อฉันได้ยินสิ่งที่เพื่อนรักเอ่ยฉันดีใจมาก เพราะมันคือสิ่งที่ฉันต้องการมาตลอด และเป็นความใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก ทว่าเรื่องมันคงไม่ได้ง่ายแบบนั้น

...หากสามีของฉันทราบ เขาจะต้องไม่พอใจมากแน่ ๆ มือบางกำเอกสารแน่น ดวงตานิ่งครุ่นคิดอย่างหนัก มันคงไม่คุ้มหากจะขัดคำสั่งอีธาน เพราะการที่ฉันไปเล่นเปียโนให้คนอื่นฟัง เขาจะต้องโกรธจนหูชา มันคือสิ่งที่เขาสั่งห้ามฉันโดยเด็ดขาด

“ลินจ๊ะ ฉันขอเวลาคิดหน่อยนะ”

“ฉันจะรอฟังคำตอบของเธอนะแมรี่ อีกอย่างถ้าเธอลำบากใจ เธอสามารถปฏิเสธมันได้นะ”

ใบหน้าขาวนวลคลี่ยิ้มให้แมรี่สบายใจและคลายความกังวล

“ขอบคุณนะลินที่เข้าใจฉัน ได้ยินแบบนี้ฉันก็วางใจ งั้นฉันต้องไปแล้ว ไว้เจอกันนะ”

ฉันรีบเอ่ยลาเมื่อคิดขึ้นได้ว่าต้องกลับบ้านก่อนที่สามีของฉันจะกลับจากประชุม ฉันรีบสวมกอดลาลิน

ลินกอดตอบเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง แม้เธอจะยิ้มสดใสเมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน แต่นั่นกลับไม่สามารถปกปิดแววตาเศร้าหมองของเธอได้เลย

“โธ่...แมรี่!!”

ภายในห้องประชุมขนาดใหญ่ สมาชิกและหุ้นส่วนกว่าสิบห้าคนในชุดสูทดูดีนั่งเจรจาคุยงานและชี้แจงถึงโพรเจกต์ให้กับประธานบริษัทฟัง ดวงตาคู่คมนิ่งขรึม สมองครุ่นคิดเพียงเรื่องของภรรยา จนไม่อาจสงบสติลงได้ เสียงที่ลูกน้องนำเสนอเป็นเพียงอากาศที่ตอนนี้ไม่ได้กระทบเข้าหูเขาเลยสักนิด

“ประธานอีครับ!! คุณคิดเห็นอย่างไรครับ”

เสียงเอ่ยถามของผู้เจรจา แต่ใบหน้าหล่อเหลากลับนิ่งขรึมและเหม่อลอยจนเลขาสาวคนสนิทต้องรีบใช้มือสะกิดเขาเบา ๆ ดวงตาคู่คมกวาดมองคนที่กำลังจ้องรอคำตอบหลังได้สติ

“เอาตามที่คุณพูดมาเมื่อกี้เลยครับ ขอตัวก่อน วันนี้จบการประชุมแค่นี้ ผมมีธุระต่อ”

ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกมาจากห้องประชุมพร้อมกับบอดีการ์ดที่คอยติดตามอีกสองคน 

“เช็กดูว่าเมียฉันอยู่ที่ไหน น้ำเสียงแข็งเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงและแววตากังวล

“ครับท่าน

ผมบอกได้เลยว่าสำหรับแมรี่แล้วผมแคร์เธอมาก ๆ และหวงเธอที่สุด ดังนั้นผมจึงต้องบังคับเธอไม่ให้คบเพื่อนผู้ชาย ผมไม่ชอบเวลาที่มีผู้ชายคนอื่นมองเธอ ไม่อย่างนั้นผมจะต้องหงุดหงิดจนต้องจับเธอ รับโทษบนเตียงทุกครั้ง

แค่เธอไม่ทำตัวดื้อขัดคำสั่งผม ร่องรักของเธอก็จะปกติ ไม่ต้องเจ็บปวด แต่หากเมื่อไหร่ที่เธอกล้า ทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบ ผมก็จะกระแทกเธอให้สะโพกร้าว ผู้หญิงแบบเธอต้องเจอซาตานแบบผม

ผมใจดีกับเธอทุกอย่าง ซัปพอร์ตทุกด้าน แต่แมรี่เป็นคนหัวดื้อชอบต่อต้านความรักของผม ดังนั้นผมเลยฝากรอยแผลไว้บนตัวเธอค่อนข้างเยอะ คราวหลังเธอจะได้ไม่ดื้อกับผมอีก

แถมวันนี้เธอยังทำให้ใจของผมวุ่นวายจนไม่เป็นอันทำงาน กลับไปผมจะชำระโทษเธอซะให้เข็ด

“จอดตรงนี้หน่อย ฉันอยากแวะซื้อของ”

น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยขึ้นต่อคนขับรถที่คอยติดตามเธอ ก่อนที่รถสปอร์ตคันหรูจะชะลอจอดลงหน้าร้านขนมญี่ปุ่นเจ้าดัง ขาขาวเนียนย่างลงจากรถ ดวงตาหันมองซ้ายขวา แล้วจึงค่อย ๆ เดินไปยังจุดหมาย

รองเท้าส้นสูงสีน้ำตาลปลายเข็มเดินไปบนพื้นฟุตพาทด้วยท่วงท่าที่น่ามอง ยามสายลมพัดกระทบเส้นผมสีน้ำตาลสลัวของเธอ มันสวยงามราวกับดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานรับแสงอาทิตย์ยามเช้า

แต่ดอกไม้ดอกนี้กลับมิได้เป็นอิสระดั่งที่ใจเธอต้องการ เมื่อมันมีเหล่าผึ้งคอยบินวนอยู่รอบ ๆ ตัวไม่ออกห่าง เปรียบดั่งกับบอดีการ์ดสองคนนี้ของสามีเธอ พวกเขาติดตามเธอทุกฝีก้าว มันช่างน่าอึดอัดซะเหลือเกิน

“รอตรงนี้นะ ฉันจะเข้าไปคนเดียว!!”

แม้เธอจะเอ่ยเสียงหนัก ทว่าเมื่อย่างกรายเข้ามาภายในร้าน พวกเขาก็ยังคงตามมาอยู่ดี หญิงสาวเลยต้องจำใจปล่อยไปตามนั้น 

“เอาขนมหนึ่งชุดค่ะ”

พนักงานสาวยิ้มรับออร์เดอร์พร้อมทั้งผายมือให้เธอนั่งรอตรงโต๊ะสักครู่

“ฝากรอขนมด้วยนะ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำหน่อย”

อย่างน้อยอิสระตอนเข้าห้องน้ำก็ยังมีอยู่บ้าง ร่างเล็กเดินตรงไปยังด้านซ้ายของร้านขายขนม ซึ่งเป็นห้องน้ำของทางร้าน ดวงตากวาดมองหาช่องทางที่พอจะออกไปได้

“เจอแล้ว!!”

ช่องประตูทางด้านหลังของร้านเปิดอยู่ แถมยังไกลสายตาพอที่จะถ่วงเวลาให้ฉันได้เป็นอิสระสักพัก

“แท็กซี่คะ!!”

เมื่อวิ่งมาถึงริมถนน แท็กซี่คันหนึ่งก็ขับผ่านมาพอดี มือเรียวดึงประตูเปิดด้วยความรีบร้อน ทว่า...

ปัง!

เสียงดันประตูปิดลงทำเอาร่างเล็กสะดุ้งตกใจ เมื่อเธอเบือนหน้ามามองเจ้าของมือหนาที่ดันประตูรถปิดกลับ

“อีธาน!!!”

“จะไปไหมคุณ?”

เสียงคนขับแท็กซี่ตะโกนถามขึ้น แต่เมื่อเห็นสายตาของอีธานก็รีบขับรถแล่นออกไปโดยเร็ว

“มากับผม”

มือหนากระชากร่างเล็กเดินตามไปขึ้นรถสปอร์ตสีขาวคันหรูที่จอดอยู่ บอดีการ์ดไม่รอช้ารีบวิ่งลงมาเปิดประตูให้ทั้งคู่เข้าไปในรถทันที บรรยากาศภายในเงียบสงัด

มือเรียวเล็กกำชายกระโปรงแน่นเพราะพูดอะไรไม่ออก นัยน์ตาสีน้ำตาลมองออกไปนอกกระจกรถ

“อ๊ะ จะทำอะไรคะ!!”

เสียงอุทานตกใจเมื่อถูกมือหนาจับไหล่คู่สวยให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา

“เมื่อกี้คุณกำลังจะไปไหน”

ผมมองดูท่าทีของเธอว่าจะตอบผมยังไง ทุกครั้งที่ขัดคำสั่งของผม เธอมักจะใช้น้ำตาเพื่อเอาตัวรอด แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นอีกแล้ว เพราะผมกลัวว่าวันหนึ่งเธอจะหายไปจริง ๆ

“ฉัน!!..จะไปเยี่ยมพ่อค่ะ เลยอยากนั่งแท็กซี่ไปมากกว่า”

‘ยิ้มตบตาเขาเข้าไว้นะแมรี่’ เธอบอกตัวเองในความคิด ดวงตาจ้องมองอีธานเพื่อไม่ให้เขารู้ทัน มือหนาค่อย ๆ ปล่อยออกจากไหล่คู่สวย

“ผมจะพาคุณไปเอง”

“ค่ะ”

ฉันพยายามกลั้นน้ำตาและความรู้สึกเอาไว้ให้มากที่สุด อย่างน้อยอีธานเขาเลวร้ายก็แค่เรื่องทำร้ายร่างกายฉันเท่านั้น เรื่องอื่น ๆ เขายังคงใส่ใจฉันเสมอ จนบางครั้งฉันกลับรู้สึกว่าหาก อีธานคนเดิมกลับมา ความรักของเราคงจะสวยงามกว่านี้ อีธาน ผู้ชายที่ฉันเจอเขาในวันแรก ผู้ชายที่ดูอบอุ่น

“คุณทานอะไรมารึยัง”

มือหนาแตะลงบนมือขาวนวลของแมรี่พร้อมทั้งส่งสายตาเป็นห่วง

“ฉันทานแล้วค่ะ”

ใบหน้าขาวนวลหันไปมองบรรยากาศนอกกระจกรถหลังจากตอบเสร็จ

“อ๊ะ !!”

ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออีธานใช้มือโอบไหล่ของเธอเข้าหาตัวเอง

“ผมอยากให้คุณอยู่ใกล้ ๆ ผม!!!”

เสียงกระซิบจากริมฝีปากของอีธานทำเอาหญิงสาวพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ และคงต้องเล่นบทภรรยาสุดที่รักของเขาไปอีกนานแสนนาน