Chapter 4. เป็นไปได้อย่างไร

น้ำเสียงราบเรียบแต่ชวนให้ใจสงบทำให้ดวงตาคู่งามปิดลงช้าๆ เซียวเหรินช้อนตัวหญิงสาวขึ้นอุ้มไปนอนที่ตั่งนุ่มที่เขายกให้นางนอนมาสองวันแล้ว เขาวางร่างนางให้นอนลงอีกครั้ง คลี่ผ้าห่มคลุมกายให้นางแล้วเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้าอ่อนหวาน

“ท่านเซียว” ติงชุ่ยเรียกเบาๆ ด้วยเกรงจะถูกดุเอาอีก

“จิตใจได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนักจนคิดเพ้อไปว่าตนเองเป็นผู้อื่น พวกเจ้าติดตามข้ามาหลายปี ย่อมเคยเห็นมาบ้างแล้ว จะตื่นตกใจไปไยกัน”

หลัววั่งที่พยักหน้าแรงๆ “ใช่แล้วๆ เคยมีคนป่วยที่บอกว่าตัวเองเป็นเทพเจ้าอาละวาดบ้าคลั่งถูกมัดมือมัดเท้ามา ท่านเซียวก็ฝังเข็มรักษาจนหายดี”

“ติงชุ่ย ถ้าเจ้าลำบากใจก็ออกไปให้พ้นหน้าข้า”

“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” นางฝืนยิ้มออกมา หากยอมห่างกายเซียวเหรินก็มิรู้ว่าหญิงคนนี้สติไม่ดีจริงหรือมาหลอกลวงเซียวเหรินกันแน่

“ออกไปได้แล้ว”

เซียวเหรินรอจนในห้องไม่มีใครแล้ว เขาก้มมองหญิงสาวที่หลับใหลไปอีกครั้ง เขามั่นใจว่าไม่เคยพบนางมาก่อน แต่เขารู้จัก ‘กงเสวี่ยหลิง’ เป็นการรู้จักที่ไม่เคยพบหน้ากันสักครา แต่คนแซ่กงนั้นมีคนที่เขารู้จักสนิทสนมด้วย ซึ่งบัดนี้มีตำแหน่งเป็นรัชทายาท

เขาเผลอระบายลมหายใจหนักหน่วง แม้ตนเองจะใช้ชีวิตปลีกตัวจากโลกภายนอกมานานสี่ปี แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่รู้เรื่องใดเลย เขาไม่ได้สนใจที่นางยืนยันว่าเป็นนกหงส์หยก แต่เป็นเพราะชุดเจ้าสาวที่นางสวมและรอยบอบช้ำตามร่างกายต่างหาก ยังไม่นับรวมที่เขาตรวจพบว่านางต้องพิษมายาวนาน

“เจ้าจะเป็นนกหรือเป็นผู้ใดก็ตาม ข้าจะรักษาเจ้าจนหายดี”

เป็นไปได้อย่างไร

หญิงสาวถามตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน หลังตื่นจากหลับใหล นางพบหญิงสาวหน้าบึ้งตึงชื่อติงชุ่ยนำเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้ จึงได้ก้มมองสภาพตัวเองอีกครั้ง คราวนี้ได้พิจารณาร่างกายที่คุ้นเคยนี้อย่างจริงจัง แน่นอนว่านางย่อมคุ้นเคยกับร่างกายนี้เพราะนางใกล้ชิดเจ้าของร่างนี้ถึงสี่ปี คอยเกาะบ่าหรืออยู่บนฝ่ามือเป็นเพื่อนมาตลอด

นางไม่ได้ใส่ใจว่าติงชุ่ยพูดกับนางเรื่องใดบ้าง จนกระทั่งในห้องเหลือนางเพียงลำพัง นางจึงยื่นแขนออกดูอีกครั้ง

นี่เป็นแขนมนุษย์จริงๆ มิใช่ปีกอย่างที่นางเคยใช้มาตลอดชีวิตนกหงส์หยกน้อยๆ ของนาง

หญิงสาวหลับตาอย่างปวดร้าว นางคือนกหงส์หยกตัวน้อยที่ครั้งหนึ่งถูกมือใหญ่แต่อบอุ่นของชายผู้หนึ่งโอบอุ้มขึ้นมาจากพื้นดินอันเยียบเย็น คราวนั้นนางเป็นเพียงลูกนกพรากจากรังอุ่นของแม่นก ในบรรดาพี่น้องของนาง นางเป็นนกหงส์หยกที่ขี้เหร่ที่สุด ในขณะที่ผู้อื่นเลือกพี่น้องของนางไปเลี้ยงดูในกรงอันงดงาม แต่นางไร้ผู้ใดเหลียวแล นางคู่ควรเพียงขอนไม้เก่าๆ คนเลี้ยงก็หมางเมินไม่ใส่ใจจะป้อนอาหาร นางหิวโหยจนต้องฝืนบินออกไปเพื่อหากิน แต่นางบินอย่างไม่รู้ทิศทาง จนถูกเจ้าแมวที่ไหนไม่รู้ไล่ตะปบ ด้วยความอ่อนแรงนางจึงบินหนีไม่ไหว ปีกของนางอยู่ใต้กรงเล็บของแมว เลือดสีสดไหลออกมาจนนางหวาดกลัว คิดไปว่าตนเองคงมีชีวิตเพียงเท่านี้

ขณะที่ความตายมาเยือน ความเจ็บปวดเข้าครอบครองสติ นางไม่รู้เหตุใดแมวตัวนั้นจึงล่าถอยไป นกน้อยถูกช้อนตัวขึ้นอย่างเบามือราวกับถูกโอบอุ้มด้วยมือของเทพเซียน นางลืมตาขึ้นมองเห็นดวงตาดำขลับคู่หนึ่งจ้องมอง ริมฝีปากเม้มแน่นจนเรียบตึงแต่บรรจงเช็ดคราบเลือดและโรยผงห้ามเลือดทำแผลให้นาง เขารักษานางอยู่สองวัน ระหว่างนั้นนางได้ยินผู้อื่นเรียกเขาว่า ‘ซือจื่อ’ บ้าง ‘เซียวเหริน’ บ้าง

‘แล้วอย่างไร เจ้าทดลองศาสตร์แพทย์ของตนด้วยการรักษาเจ้านกน้อย พอมันแข็งแรงแล้วจะทำอย่างไรกับมัน’

‘จะให้ทำอย่างไร...ก็แค่ปล่อยมันไปเท่านั้น ข้าหาได้มีจิตใจเป็นกุศลอยากเลี้ยงมันเสียหน่อย’

‘หากเป็นเช่นนั้นจริง พี่เซียวมอบนกตัวนั้นให้ข้าเถิด’

‘พี่ไม่รู้ว่าเจ้าอยากเลี้ยงนก?’

‘น้องอยู่เพียงผู้เดียว ต่างบ้านต่างเมือง หากพี่ชายอนุญาตและพี่เซียวเหรินไม่ต้องการ ข้าขอรับมันไปเลี้ยงดูเองเจ้าค่ะ’

แต่ก่อนนั้นนางมิรู้ว่าคนทั้งสามมีความสัมพันธ์กันอย่างไร แต่เพียงอึดใจ ชายที่รักษานางมาสองวันก็ประคองนางส่งให้ชายอีกคนรับไว้-

แล้วเดินไปยังหญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถม้า เจ้านกน้อยถูกส่งลงบนฝ่ามืออ่อนนุ่ม ดวงตางดงามจ้องมองพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนจนนางผู้เป็นนกรู้สึกได้ว่า หญิงผู้นี้มีจิตใจงดงามไม่น้อย นางจึงถูไถศีรษะน้อยๆกับฝ่ามืออุ่นเบาๆ ทำให้หญิงสาวส่งเสียงหัวเราะคิกคัก