Chapter 3. เจ้าจำคนผิดแล้ว

หญิงสาวผมยาวสลวยเส้นผมดุจหมึกดำนั่งบนพื้น เสื้อผ้าที่สวมนั้นเป็นของบุรุษทำให้เมื่อร่างไร้เรี่ยวแรงทรุดนั่งลง ไหล่เสื้อเลื่อนลงจนเกือบเห็นเนินอกสล้าง ใบหน้างดงามเงยขึ้นมองผู้ที่ก้าวเข้ามาด้านใน ดวงตาดุจราตรีกาลเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก ริมฝีปากสีชาดเผยอขึ้นเล็กน้อย ผิวกายเนียนละเอียดราวหยกใส รอยบอบช้ำเป็นจ้ำเขียวชวนให้รู้สึกเวทนา หลัววั่งที่ตามเข้ามาถึงกับน้ำลายหนืดกลืนลงคออย่างยากลำบาก ในขณะที่ติงชุ่ยกัดริมฝีปากแน่นไม่ส่งเสียงกรีดร้องโวยวาย นางรู้ดีว่ามีสตรีมากมายที่หวังจะได้ใกล้ชิดเซียนเหริน แต่สตรีเหล่านั้นล้วนถูกนางกีดกันออกไปจนหมดสิ้น ยกเว้น...

เซียวเหรินก้าวเข้าไปใกล้แล้วทรุดลงนั่งเบื้องหน้านาง ยื่นมือไปกระชับเสื้อผ้าของเขาที่สวมคลุมร่างบอบบาง ชุดเจ้าสาวของนางเปียกชื้น ยามนั้นเขาช่วยนางที่หมดสติไปแล้ว จำเป็นต้องผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกน้ำนี้ออก มิเช่นนั้นนางจะถูกพิษไข้รุมเร้า แต่เพราะเขาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง ไม่มีเสื้อผ้าสตรี เขาจึงเอาเสื้อคลุมตัวยาวของตนให้นางสวมแล้วใช้สายรัดเอวรวบผูกไว้ เขาไม่ได้สนใจผิวกายของนางที่เย้ายวนตา แต่รอยช้ำบนร่างกายเริ่มเด่นชัด เขาจับชีพจรทันทีของหญิงสาว

“ซือ...จื่อ”

ดวงตาคมกระตุกแล้วหรี่มองหญิงสาว เขามั่นใจว่าไม่เคยพบนางมาก่อน บางทีนางอาจคิดว่าเขาเป็นคนอื่นที่ชื่อเดียวกันนี้

“ซือจื่อ” แม้น้ำเสียงจะแหบแห้ง แต่เต็มไปด้วยความดีใจ นางเป็นฝ่ายกุมมือที่กำลังจับชีพจรอยู่แล้วบีบแน่น “เป็นซือจื่อจริงๆ”

“แม่นาง...เจ้าจำคนผิดแล้ว” เซียวเหรินจ้องมองใบหน้าอ่อนหวาน ดวงตาของนางเป็นประกาย นางส่ายหน้าไปมาแล้วส่งยิ้มกว้าง

“ท่านเคยช่วยข้า ข้าอยู่กับคุณหนูกงเสวี่ยหลิง”

กงเสวี่ยหลิง ชื่อที่ไม่ควรเอ่ยถึง เซียวเหรินผงะไปเล็กน้อยแต่ฝืนทำเป็นไม่เคยได้ยินชื่อนี้

“ขออภัยด้วย ข้าจำเจ้าไม่ได้จริงๆ ”

สีหน้าผิดหวังของนางชวนให้คนรู้สึกสงสารนัก “ท่านจำไม่ได้หรือ ข้าถูกแมวไล่กวดถูกกดจนปีกฉีก ท่านเป็นคนรักษาแล้วส่งข้าให้คุณหนูดูแลอย่างไรเล่า”

แมวไล่กวด? ปีกฉีก? มีเรื่องประหลาดแบบนี้ด้วยหรือ?

เซียวเหรินยังมีสีหน้างุนงง นางไม่พูดเปล่าแต่ยังกางแขนออก ชี้ให้เขาดูที่แขนของนาง

“นี่อย่างไร ถ้าไม่ได้ท่านรักษา ข้าคงไม่ได้โบยบินบนท้องฟ้าอีกแล้ว...อ๊า!” หญิงสาวกรีดร้อง “ปะ..ปีก...ปีกของข้าไปไหน แล้วนี่อะไร...นี่”

นางหวีดร้องสีหน้าตื่นตระหนก สะบัดแขนเรียวไปมาแรงๆ ราวกับจะให้มันหลุดออกไป ติงชุ่ยที่รับมือกับบรรดาหญิงสาวที่ ‘เข้าหา’เซียน เหริน ใช้ลูกไม้สารพัดรูปแบบ นางจึงคิดไปว่าหญิงสาวคนนี้อาจมาหลอกลวงเซียนเหรินอีกคน

“จะอะไร! มันก็แขนอย่างไรเล่า ข้าก็มีแขนเหมือนเจ้านั่นแหละ”

ติงชุ่ยรีบเข้าไปหมายจะกระชากหญิงสาวแปลกหน้าออก แต่นางชะงักมือกลางอากาศไม่ทันได้จับแขนของหญิงผู้นั้นก็ถูกสายตาดุดันจ้องมอง ทำให้นางชักมือกลับแล้วถอยไปยืนข้างหลัววั่ง

“แขน? เหตุใดข้ามีแขน” นางส่ายหน้าไปมา ผมยาวสยายพลิ้วไหวชวนมอง

“หากไม่ใช่แขน เจ้าคิดเป็นสิ่งใด” เซียวเหรินถามอย่างใจเย็น ดูว่าหญิงผู้นี้จะเล่นลูกไม้ใด หากไม่เพราะว่าเขาตรวจพบว่านางบาดเจ็บจริง เขาคงปล่อยนางออกไปแล้ว

“ปีก! ข้าเป็นนก! ข้าต้องมีปีกสิ!”

“นก!” หลัววั่งหลุดปากพูดเสียงดัง แล้วนึกได้จึงรีบยกมือขึ้นปิดปากตนเอง

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นนก? ” เซียนเหรินถาม

นางพยักหน้าหงึกๆ “แน่นอน ข้าเป็นนก ข้าเป็นนกหงส์หยกของคุณหนูกงเสวี่ยหลิง ท่านจำข้าไม่ได้หรือ?”

หญิงสาวยื่นมือมาจับแขนสองข้างของเซียวเหรินแน่น จ้องดวงตาของเขาเพื่อยืนยันคำพูดตัวเอง เพราะเห็นเงาที่สะท้อนในดวงตาของเขา นางจึงหวีดร้องออกมาอีกหน รีบชักมือกลับมาลูบคลำใบหน้าตน

“นี่...นี่...นี่ไม่ใช่ใบหน้าของข้า” นางกวาดตามองหากระจก “กระจกอยู่ไหน ข้าขอส่องกระจกหน่อยเถิด”

ติงชุ่ยหงุดหงิดกับการแสดงของหญิงสาวคนนี้จึงสะบัดหน้าเดินไปหยิบกระจกให้ เพราะนางเป็นคนทำความสะอาดดูแลความเป็นอยู่ของเซียวเหรินจึงรู้ว่าข้าวของอยู่ตรงไหน นางหยิบกระจกแล้วส่งให้ มือสั่นระริกยื่นมาหยิบแล้วส่องดูใบหน้าตนเอง แม้กระจกนี้ไม่ดีเท่าที่นางเคยใช้

แต่มันก็พอจะมองเห็นว่าใบหน้านี้เป็นของ...

“เป็นไปไม่ได้” นางส่ายหน้าไปมา เหตุใดเป็นเช่นนี้ นางควรเป็นนกหงส์หยกตัวน้อยที่คอยรับฟังเรื่องราวต่างๆ ของคุณหนู เหตุใดดวงจิตของนางจึงมาอยู่ในร่างของคุณหนูเช่นนี้

แล้วคุณหนูของนางเล่า คุณหนูกงเสวี่ยหลิงที่แสนดีของนางไปอยู่ที่ใดแล้ว

ร่างกายทั้งหมดไร้เรี่ยวแรงโงนเงนเหมือนกิ่งหลิวต้องลม มือที่จับกระจกอยู่ค่อยๆ ร่วงลงดุจใบไม้ปลิดจากขั้ว มือใหญ่ยื่นมาประคองร่างนางใช้แผ่นอกของเขาเป็นที่พักพิง

“เจ้าพบเรื่องสะเทือนใจอย่างหนักหน่วง เวลานี้พักผ่อนเสียก่อนเถิด”